Κυρίες και κύριοι, φίλοι και φίλες, απόψε ολοκληρώθηκε το Πρωτάθλημα για τον Πανναξιακό (έχει μείνει ένας αγώνας στο Ρέντη). Αν και το πάλεψε στην μεγαλύτερη διάρκεια του ματς, δεν κατάφερε να κερδίσει ένα σύλλογο, που αν δεν με απατάει η μνήμη μου έχει γνωρίσει μόλις δύο ήττες φέτος. Μπορεί ο Πανναξιακός να ανέτρεψε το εις βάρος του 0-1 σετ σε 2-1, ωστόσο στο τέλος μίλησε η εμπειρία από τις «ερυθρόλευκες».

Δημοσιογραφικά και ρεπορταζιακά η αναμέτρηση έχει καλυφθεί πλήρως. Σκοπός μου άλλωστε αμέσως μετά το ματς, κατεβαίνοντας τα σκαλοπάτια του ΔΑΚ Νάξου και σκεπτόμενος το ντεμαράζ των συναισθημάτων μου, αποφάσισα να προσεγγίσω από άλλη οπτική γωνία.

Κέρδισε ταλέντα και.. ακαδημίες

Προσωπικά θεωρώ ότι ο Πανναξιακός σε ένα όχι γεμάτο γήπεδο, κέρδισε τις ακαδημίες του. Αυτά τα μικρά παιδάκια που μετά χαράς μου είδα να παρακολουθούν εν αγωνιωδώς την εξέλιξη του ματς. Είδα μπαμπάδες και μαμάδες να βλέπουνε στα πρόσωπα της Σίας, της Μαρίας, της Ξένιας και των άλλων κοριτσιών τα δικά τους παιδιά. Τις αυριανές πρωταθλήτριες. Ονειρεύονται τον Πανναξιακό μεγάλο και πρωταγωνιστές σε αυτό το παραμύθι να είναι το.. αίμα τους!

Αυτό το πράγμα λοιπόν, είναι η κληρονομιά που έχουν αφήσει μέχρι τώρα τα κορίτσια του Πανναξιακού.  Η σκιά των επιτυχιών να στρώσουν ένα μεγάλο χαλί στις επόμενες γενιές, της Βίλμας, της Άννας, της Κάλλιας. Των κοριτσιών δηλαδή που αύριο μεθαύριο θα είναι οι νέες «ηγέτριες» του Πανναξιακού. Γιατί δεν είναι λίγο να είσαι 16-17 χρονών και να μπαίνεις αλλαγή και να αντιμετωπίζεις αθλήτριες που λίγες ημέρες πριν τις έβλεπες στην τηλεόραση να τις θαυμάζει όλη η Ευρώπη.

Αυτά λέγονται ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ κύριοι. Αυτό λέγεται ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ. Η μικρή η Δημητρούλα θέλει να μοιάσει στην Ξένια. Η Χαρούλα ονειρεύεται να γίνει η νέα Σία Τοτσίδου. Η Χριστίνα που πάει στην Τρίτη Δημοτικού θέλει να γίνει η νέα Οικονομίδου..

Πειθαρχία στο μυαλό μας

‘Όταν λοιπόν οριοθετήσουμε τι αντιπροσωπεύει ο καθένας μας, ίσως τότε καταφέρουμε να έχουμε μια πιο σαφή εικόνα για τον σύλλογο.

Να προβληματιστούμε εντέλει που δεν γέμισε το γήπεδο;

Να στεναχωρηθούμε που ο Πανναξιακός έφτασε στην πηγή, ακούμπησε το χείλος του, αλλά και πάλι νερό δεν ήπιε;

Να θεωρήσουμε τον αντίπαλο πανίσχυρο, ώστε να απαρνηθούμε το οποιοδήποτε λάθος μας;

Να εξυψώσουμε τις αθλήτριες που έπαιξαν καλύτερα, να γειώσουμε τις υπόλοιπες;

Μια πολυμελής προσπάθεια

Θα έλεγα σε αυτό εδώ το σημείο πως η ελευθερία του λόγου πολλές φορές είναι η αιτία να θέλουμε να προβληθούμε μέσα από τα χιλιάδες μέσα. Εντούτοις είτε λεγόμαστε δημοσιογράφοι, είτε απλοί φίλαθλοι του αθλήματος, αποχωρούμε από το γήπεδο έχοντας ο καθένας ένα λόγο.

Ας είναι ο λόγος αυτός λοιπόν, η κύρια τροφή για σκέψη των περισσοτέρων. Γιατί στην Ελλάδα που ζούμε μπροστά στο μαύρο καταφέρουμε να βγάζουμε το ουράνιο τόξο.

Ο Πανναξιακός δεν χρειάζεται προβολή. Με τον καιρό απογειώνεται. Το χτίσιμο αυτής της ομάδας είναι έργο όλων. Ακόμα και αυτών που οικειοθελώς δεν παρευρίσκονται στο γήπεδο..

Ας είναι λοιπόν αρχή για όλους αυτούς που θεωρούν τον εαυτό τους κομμάτι της μικρής κοινωνίας της δημοσιογραφίας, αρχής γενομένης και από τον ίδιο μου τον εαυτό, πηγή έμπνευσης για τα κορίτσια του συλλόγου.

ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΠΑΝΝΑΞΙΑΚΕ.

ΜΕ.. Η ΧΩΡΙΣ ΦΙΛΑΘΛΟΥΣ.