Μνημείο νεοελληνικής συμπεριφοράς οι φιλονικίες των γειτονικών περιοχών. Άλλωστε και η Έριδα ελληνίδα θέα ήταν!

Ενώ σήμερα το λέμε μονό για αστείο, μερικές δεκαετίες πριν οι τοπικιστές έβγαζαν μαχαίρια για να υπερασπιστούν τις γενέτειρες τους.

Γνωστό βεβαίως το γεγονός ότι οι κόντρες αυτές επεκταθήκαν στο ποδόσφαιρο και το ποδόσφαιρο όξυνε ακόμα περισσότερο αυτές τις κόντρες (Ίσως η κυριότερη αιτία που το άθλημα έχει ορκισμένους εχθρούς, άλλα αυτό είναι άλλο άρθρο).

Φυσικά οι διαξιφισμοί μεταξύ πόλεων-εντός και εκτός γηπέδου- δεν είναι μονό κυκλαδίτικο φαινόμενο: Ιωάννινα-Άρτα, Λάρισα-Βόλος, Αθηνά-Θεσσαλονίκη ατελείωτη η λίστα...

Αυτό που δεν λέει ο μύθος είναι ότι, ο τοπικισμός έκανε καλό στο ποδόσφαιρο.

Ιδού και το πως: Οι πάνω από τα –ήντα θα θυμάστε ασφαλώς ότι εκείνα τα χρόνια στα αραιοκατοικημένα και δύσκολα προσβάσιμα νησιά μας οι μόνες διασκεδάσεις ήταν οι γάμοι, τα πανηγύρια των διαφόρων αγίων και το γήπεδο για να δούμε την ομάδα του χωριού μας.

Το χωριό μας ήταν πάνω απ' όλα και τα παιχνίδια της ομάδας του κοσμοϊστορικό γεγονός. Από υποδομές ούτε λόγος: Οι ομάδες δεν είχαν προπονητές, δεν είχαν αποδυτήρια ούτε καν γήπεδα! Όμως παρ’ όλα αυτά η επιτόπια έρευνα λέει ότι τότε στο γήπεδο “δεν έπεφτε καρφίτσα” Και απολύτως δικαιολογημένα: Δεν υπήρχε τότε κανένα παιδί που θα πήγαινε να παίξει μπάλα σε ομάδα αλλού χωριού. Δεν υπήρχε ομάδα που θα έφερνε παίκτη από άλλη πόλη.

Ούτε υπήρχαν στα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα αμειβόμενοι παίκτες (μην βλέπω μορφασμούς έκπληξης. ΟΛΟΙ ξέρουμε ότι σε κάποια σωματεία, κάποιοι παίκτες πληρώνονται). Ακόμα και οι ΠΑΕ είχαν ποδοσφαιριστές όπου έπαιζαν περισσότερο για την φανέλα και λιγότερο για το χρήμα. Τώρα πια όμως με την πρόοδο της τεχνολογίας, όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Τηλεόραση, ιντερνέτ, ραδιόφωνο, έκαναν το άθλημα πιο διαθέσιμο οπότε κανένας δεν έχει απωθημένο να παίξει ή να δει μπάλα, αφού είναι από παντού προσβάσιμη.

Επιπλέον χάρη στα παραπάνω αποκαλύφθηκαν τα βρώμικα παιχνίδια των ΠΑΕ και το άθλημα έχασε την αίγλη του παρασέρνοντας μαζί του και το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο. Οι κατασκευές έγιναν φθηνότερες αρά και πιο εύκολο η κάθε ομάδα να έχει δικό της γήπεδο και δικές τις υποδομές.

Αυτοκίνητα πλέον έχουμε όλοι οπότε δεν μας νοιάζει να πάμε τα παιδιά μας σε μία ακαδημία που βρίσκεται 30χλμ από το χωριό μας επειδή είναι -ή νομίζουμε ότι είναι- καλύτερη από αύτη του χωριού μας, ε πατερά; (βλ. προηγούμενο άρθρο).

Όχι βέβαια ότι φταίει η πρόοδος της τεχνολογίας για όλα τα παραπάνω. Φταίμε εμείς και τα σωματεία που απαρτίζουμε (κατ' επέκταση και οι ΠΑΕ που υποστηρίζουμε), οι οποίοι συμπεριφερόμαστε σαν τον ελληναρά του τύπου «-Να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα» (όχι να αποκτήσω και εγώ κατσίκα). Ομοίως: «-Αυτοί τώρα, γιατί έχουν εμφανίσεις;» (Αντί του: -Άιντε να φτιάξουμε και εμείς) Βλέπει κανείς την παραμικρή διάφορα σε αυτές τις φράσεις; Μην απορείτε, λοιπόν, όταν τα γήπεδα των σωματείων μας είναι σχεδόν άδεια όσο κρίσιμος και αν είναι ο αγώνας (είπαμε ότι γι’ αυτό δεν φταίει ο πληθυσμός που είναι χαμηλός). Διότι στην πορεία ξεχάσαμε τι είναι η άμιλλα από την όποια πηγάζει αυτός ο ''υγιείς'' τοπικισμός.

Επιδοθήκαμε σε έναν βρώμικο πόλεμο λες και τα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα είναι η Serie A. Θα πρέπει να καλλιεργήσουμε, σε εμάς τους ίδιους πρώτα και μετά, στα παιδιά μας αυτόν το ιδιότυπο τοπικισμό γιατί μόνο θετική εξέλιξη μπορεί να έχει για το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο. «-Τι λες και συ πατερά; Θα σταματήσεις να κανείς ολόκληρο ταξίδι κάθε φόρα που το παιδί έχει προπόνηση; Όχι τίποτα άλλο, αλλά οι καιροί δυσκόλεψαν πολύ για τόσα λεφτά στις βενζίνες.»