Οι σύλλογοι, μέσω των εκλεγμένων συμβουλίων τους, επιδιώκουν να συμμαζέψουν μισθούς, «μεροκάματα», ότι τέλος πάντων είναι εφικτό να μαζευτεί. Τα οικονομικά θέματα στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο είναι ένα τεράστιο ζήτημα, πλέον. Ένα ζήτημα που αγγίζει και τις τέσσερις ομάδες της Πάρου δίχως να κάνει εξαιρέσεις. Ένας μεγάλος ανήφορος που θα κληθεί να ακολουθήσει όποια από τις ομάδες μας αποφασίσει να αγωνιστεί την ερχόμενη σεζόν στο πρωτάθλημα των Κυκλάδων. Γι’ αυτό και τώρα- περισσότερο από κάθε άλλη φορά- οι ομάδες του νησιού μας νιώθουν πόσο έχουν ανάγκη ν’ ακουμπήσουν ο ένας στον άλλον. Κι αυτό είναι ένα καλό που μπορεί να βγει για το παριανό ποδόσφαιρο!
Ένα ποδόσφαιρο, που έτσι όπως ήταν η κατάσταση των ομάδων μας, ούτε να ζήσει ήθελε ούτε να πεθάνει. Κυριαρχούσε η θέληση κάποιων να συνεχίσει να επιβιώνει "ως εστί και ευρίσκεται"(«Μια χαρά είναι, έτσι όπως είναι», ειπώθηκε σε απολογιστική γενική συνέλευση ομάδας).
Χρόνια ακούγαμε για συνένωση ομάδων με συζητήσεις επί συζητήσεων και να που σήμερα- έχω την αίσθηση ότι- είμαστε πιο κοντά από κάθε άλλη φορά.
Αυτή τη στιγμή, όλοι όσοι έχουν απομείνει στα συμβούλια των συλλόγων και ασχολούνται με το ποδόσφαιρο από καίριες θέσεις, έχουν μπροστά τους μία καλή ευκαιρία. Την ευκαιρία «να κάνουν κάτι».Κάτι το θεαματικό και να μνημονεύονται γι’ αυτό επί χρόνια μετά όταν η Πάρος θα έχει μια δυνατή ποδοσφαιρική ομάδα και θα έχει ξεφύγει από την αθλητική μιζέρια της. Διότι η απόφαση συνένωσης (συγχώνευσης) για μια ανταγωνιστική ομάδα στην Πάρο, άσχετα με το οικονομικό ή αγωνιστικό ή άλλο διακύβευμα, προπάντων είναι ένα σημαντικό γεγονός που μπορεί να ενώσει και να εμπνεύσει όλους τους Παριανούς δίνοντάς τους την ώθηση να δράσουν με τον ίδιο τρόπο σε διάφορους τομείς της κοινωνίας μας όπως είναι ο πολιτισμός, η ενασχόληση με τα κοινά κ.ο.κ. Και γι’ αυτό η συνένωση των ομάδων μας δεν ενδείκνυται απλώς ούτε μόνον ενθαρρύνεται ,ε π ι β ά λ λ ε τ α ι.
Οι αληθινοί πρωταγωνιστές, οι ποδοσφαιριστές, έχουν μεγάλη ισχύ και αν χρειαστεί θα βρεθούν ενωμένοι σε μία αποστολή: να πιέσουν. Τον Αστέρα Μαρμάρων, τον Μαρπησσαϊκό, τον Νηρέα και τον Α.Ο.Πάρου. Ζητάνε να αγωνιστούν όλοι μαζί σε κάτι καλύτερο, πιο οργανωμένο, δίχως περιχαρακώσεις. Πράγμα που είναι απολύτως φυσιολογικό μιας και τόσα χρόνια παίζουν το ρόλο του κομπάρσου και αυτή είναι η πραγματικότητα. Πολλοί ποδοσφαιριστές, βρίσκονται σε υπόκωφο αναβρασμό και απαιτούν κάτι καλύτερο ποιοτικά ξέροντας ότι μπορούν να το βρουν σε μια επικείμενη συγχώνευση. Φυσικά, θέλει όλη την προσοχή και όλη τη «λεπτότητα», από την πλευρά των μελών του διοικητικού συμβουλίου της κάθε ομάδας, μια τέτοια κίνηση γιατί μέσω αυτού εκφράζονται και όλα τα μέλη που απαρτίζουν το σύλλογο. Και γιατί, εν τέλει, το νόημα είναι να εκφραστεί η συνεργασία και το «ισχύς εν τη ενώσει» και όχι να επέλθει το σχίσμα και να εκφυλιστεί το πράγμα σε «εμφύλιο» μεταξύ των σωματείων ή των μελών του. Και όλο αυτό το εγχείρημα θα είναι επιτυχημένο και λειτουργικό αν στηριχθεί κυρίως σε αξίες όπως ο αλληλοσεβασμός, η αλληλοεκτίμηση και η ειλικρίνεια μεταξύ όλων των άμεσα εμπλεκόμενων.
Δεν είν’ η Πάρος μόνον που έχει ανάγκη ΜΙΑ δυνατή ομάδα. Η ΜΙΑ δυνατή ομάδα είναι που έχει πιο μεγάλη ανάγκη την Πάρο. Για να την στηρίξει στα πρώτα της βήματα και να την εκπέμψει προς τα έξω ως παράδειγμα για το πώς αναβαπτίζονται οι σχέσεις των Παριανών!
