Ευχαριστούμε τη φίλη του blog Σαλώμη Β. που στέλνοντας το άρθρο, μας έδωσε την ευκαιρία να τον γνωρίσουμε κι εμείς και να ξανανιώσουμε περήφανοι Έλληνες σε μια τόσο δύσκολη για τη χώρα εποχή.
Γεννήθηκε στην Πάφο στις 4 Μαϊου 1910. Προερχόταν από φτωχή οικογένεια. Αγαπούσε τον αθλητισμό και ιδιαίτερα το τρέξιμο. Κατάφερε μάλιστα, να πάρει μέρος ως δρομέας με την ελληνική εθνική ομάδα στους ολυμπιακούς αγώνες του 1936!
Το 1934 μετακομίζει στο Χαλάνδρι. Εργάστηκε στη ΔΕΗ (τότε Ηλεκτρική Εταιρεία) ως εισπράκτορας. Ύστερα ο πόλεμος. Υπέφερε εκείνος και η οικογένειά του όπως όλος ο κόσμος. Το 1940 αναγκάστηκε να διακόψει το τρέξιμο για λόγους επιβίωσης. Έβλεπε τους παλιούς του συναθλητές, εκείνη την μεγάλη ομάδα του 1930, να λιμοκτονούν ή να τους σκοτώνει ο γερμανικός κατοχικός στρατός. Παντρεύτηκε, έκανε παιδιά, η Κατοχή τελείωσε. Άρχισε όμως ο Εμφύλιος. Αδερφός να σκοτώνει αδερφό, εκείνα τα μαύρα χρόνια.
Παίρνει την μεγάλη απόφαση το 1946 να ξανατρέξει. Λίγη προπόνηση, φαγητό από τους γείτονες. Ήθελε να πάει στην Αμερική, στη Βοστώνη. Στο φημισμένο μαραθώνιο ελπίζοντας ότι και μόνο με την παρουσία του θα μπορέσει να ευαισθητοποιήσει τους Αμερικάνους για να βοηθήσουν τη χώρα μας. Χρήματα όμως για την αγορά του εισητηρίου του δεν υπήρχαν. Πούλησε τα μισά έπιπλα του σπιτιού του και κατάφερε να εξασφαλίσει εισητήριο αναχώρησης, όχι όμως και επιστροφής.
Μέσα από τα χαλάσματα της Αθήνας, βρήκε το κουράγιο να πετάξει για Αμερική ρισκάροντας τα πάντα με μοναδικό σκοπό να τρέξει.
Ο πιο δύσκολος μαραθώνιος της εποχής – κι ακόμα φημισμένος – ήταν αυτός της Βοστώνης. Φαβορί ο τεράστιος Άγγλος Κένεθ Μπέιλι και ο Αμερικάνος, νικητής της προηγούμενης χρονιάς, Τζόνι Κέλι. Κι από κοντά ένας Καναδός πολύ δυνατός αθλητής.
Πριν τον αγώνα όλοι οι αθλητές έπρεπε να περάσουν από γιατρό. Όταν ήρθε η σειρά του Κυριακίδη οι γιατροί του είπαν πως δεν μπορεί να αγωνιστεί.
- Μα, γιατί; Γιατί δεν μπορώ ενώ έκανα τόσο ταξίδι;
- Είσαι πολύ αδύναμος, νεαρέ Έλληνα. Θα πεθάνεις στον δρόμο από την εξάντληση, έτσι κοκαλιάρης όπως είσαι. Δεν θα αντέξεις ούτε για μερικά χιλιόμετρα.
Παίρνει ουσιαστικά την προσωπική ευθύνη και υπέγραψε χαρτί με το οποίο αναλάμβανε την ευθύνη για τη ζωή του.
-Θα τρέξω κι ας πεθάνω εδώ πέρα.
Στις 20 Απριλίου 1946 ξεκινά ο αγώνας. Ο Στέλιος Κυριακίδης σταδιακά άρχισε να αναπτύσσει ταχύτητα. Όλο και πλησίαζε τους πρώτους, όλο και πατούσε καλύτερα. Στο 40 χιλιόμετρο έπιασε τον Τζόνι Κέλι, τον πρωτοπόρο.
Κέρδισε! Με πανευρωπαϊκό ρεκόρ!
Η Αμερική παραμιλούσε. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τρούμαν κάλεσε τον Κυριακίδη στον Λευκό Οίκο, μαζί με τον δεύτερο, τον Κέλι. Να αναφέρουμε ότι ο Κέλι 15 φορές στην καριέρα του βγήκε μέσα στην πρώτη πεντάδα του μαραθωνίου της Βοστώνης, ενώ το 2000 ανακηρύχθηκε από το Runner’s World ο κορυφαίος δρομέας του περασμένου αιώνα.
-Πώς έχασες απ’ αυτόν τον κοκαλιάρη κι αδύναμο Έλληνα; ρώτησε ο Χάρι Τρούμαν τον Τζόνι Κέλι (σ.σ. έτσι τον έλεγαν οι εφημερίδες).
-Μόνο εγώ έχασα; Κανένας δεν μπόρεσε να τον κερδίσει. Εγώ έτρεχα για τον εαυτό μου κι αυτός για έναν ολόκληρο λαό, για μια ιδεολογία.
Ο Τρούμαν του χαμογέλασε και και απευθύνθηκε στον Κυριακίδη.
-Εσύ, παιδί μου, είσαι άξιος συγχαρητηρίων. Τι θες να κάνω για σένα; Θες ρούχα; Τρόφιμα να δυναμώσεις; Χρήματα; Ό,τι θες από μένα.
-Σας ευχαριστώ πρόεδρε. Δεν θέλω τίποτα για εμένα. Το μόνο που ζητώ είναι να στείλετε ρούχα και τρόφιμα στα 7 εκατομμύρια Έλληνες που λιμοκτονούν. Αυτό ζητάω. Να βοηθήσετε τον λαό μου που υποφέρει.
Αυτό που έγινε μετά ήταν απίστευτο. Από δωρεές Αμερικανών πολιτών μαζεύτηκαν τόνοι από τρόφιμα, φάρμακα, κουβέρτες. Δεν είχαν πώς να τα μεταφέρουν. Με τη συνδρομή της οικογένειας Λιβανού έξι καράβια μετέφεραν τη βοήθεια στην Ελλάδα που ονομάστηκε «Πακέτο Κυριακίδη».
Συγκεντρώθηκαν επίσης 250.000 δολάρια για τους ταλαιπωρημένους Έλληνες από την Κατοχή και τον Εμφύλιο. Ποσό τεράστιο για την εποχή. Όλες οι αμερικανικές εφημερίδες τον είχαν πρωτοσέλιδο, ενώ ο ίδιος έτρεχε από Πολιτεία σε Πολιτεία της Αμερικής για να φέρει κι άλλη βοήθεια στη χώρα του.
Στις 23 Μαϊου επιστρέφοντας στην Αθήνα από τις ΗΠΑ, ένα εκατομμύριο κόσμος τον υποδέχτηκε. Ένας λαός που πέθαινε στους δρόμους από την εισβολή του ναζισμού και τον Εμφύλιο, μπόρεσε να χαμογελάσει ξανά απ’ αυτόν τον μεγάλο Έλληνα. Είχαν φτάσει απ’ όλη την Ελλάδα άνθρωποι στην πρωτεύουσα για να τον ευχαριστήσουν. Εκείνη τη μέρα ήταν η πρώτη φορά που φωταγωγήθηκε ξανά η Ακρόπολη από τότε που άρχισε ο πόλεμος. Και θεωρήθηκε το πρώτο χαρμόσυνο γεγονός για τον τόπο. Ο Κυριακίδης έδωσε χαρά, περηφάνια, ανακούφιση στους συνανθρώπους του.
Ο γιός του, απλόχερα και χωρίς να ζητήσει ποτέ καμία αμοιβή, προσέφερε χρόνια μετά όλα τα κειμήλια του Στέλιου Κυριακίδη στο Μουσείο του Μαραθωνίου δρόμου στον Μαραθώνα (αξίζει να το επισκεφθείτε κάποια φορά). Μέσα σ’ αυτά που έγιναν δωρεά στο Μουσείο είναι και το μετάλλιο τεράστιας αξίας από τον νικητήριο αγώνα στην Βοστώνη. Ένα μετάλλιο που ήταν συλλεκτικό ακόμα και τότε, αφού για εκείνη και μόνο τη χρονιά είχε τοποθετηθεί στο κέντρο του ένα διαμάντι!
Ο Στέλιος Κυριακίδης είναι ακόμα και σήμερα άγνωστος στους περισσότερους Έλληνες φιλάθλους. Στις ΗΠΑ όμως έχουν γράψει βιβλία για το κατόρθωμά του, έχουν γυρίσει βραβευμένα ντοκιμαντέρ (NBC), ενώ ετοιμάζουν και μια ταινία από την Disney με παραγωγούς τους Mark Ciardi και Gordon Gray.
Άνθρωπος της προσφοράς, με υψηλά ιδεώδη, γνώστης της βαριάς κληρονομιάς αυτού του τόπου στον αθλητισμό και τον πολιτισμό, ένας μοναδικός αθλητής που λατρεύτηκε στην εποχή του. Θα μπορούσε και σήμερα να αποτελεί φάρο έμπνευσης για όλους μας.
Στη Βοστώνη, σε ανάμνηση του θριάμβου του, οι Αμερικανοί φιλοτέχνησαν γλυπτό στο οποίο εμφανίζεται ο πρώτος σύγχρονος ολυμπιονίκης του μαραθωνίου Σπύρος Λούης να δείχνει στον Στέλιο Κυριακίδη το δρόμο προς τη νίκη.
Ο αείμνηστος Φρέντυ Γερμανός είχε κάνει μια εξαιρετική εκπομπή για τον Κυριακίδη το 1981, το οποίο μπορείτε να παρακολουθήσετε εδώ:
Στυλιανός Κυριακίδης: ένας αφανής Έλληνας ήρωας:
http://www.ert-archives.gr/V3/public/main/page-assetview.aspx?tid=26683&;tsz=0&act=mMainView
Δείτε το θαυμάσιο ντοκιμαντέρ NBC στα αγγλικά “Στυλιανός Κυριακίδης: Το ταξίδι ενός πολεμιστή” (STYLIANOS KYRIAKIDES: the journey of a warrior, 2004):
ΠΗΓΗ: kakoblogger
