Γιος του γνωστού σε όλους υψηλόβαθμου μέλους του S.C., Χρήστου Σαρρή, ο Θανάσης (Θάνος για εμάς) έχει καταφέρει πολλά πράγματα βασιζόμενος και μόνο στην αξία του.

Στην συνεδρίαση της Επιτροπής Δημοσιογραφικών Βραβείων του Πανελλήνιου Συνδέσμου Αθλητικού Τύπου, που έγινε στις 24 Οκτωβρίου 2016, υπήρξε ομόφωνη απόφαση για βράβευση του άρθρου του Θανάση: «ISIS και ποδόσφαιρο: Μία σχέση πάθους».

Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι, ο Θανάσης είναι Αρχισυντάκτης στην ιστοσελίδα «Gazzetta.gr», όπου έχει σημειώσει μεγάλες επιτυχίες, καθώς τα τελευταία χρόνια θεωρείται από τους κορυφαίους της χώρας, τόσο για τα άρθρα του, όσο και για τις γνώσεις του στο διεθνές ποδόσφαιρο. 

Απόφοιτος του Ε.Μ.Μ.Ε του Πανεπιστημίου Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές, ο ίδιος αποτελεί ''κόσμημα'' για τη δημοσιογραφία. Οι αποστολές του στο εξωτερικό είναι πάρα πολλές, ενώ ξεχωριστή στιγμή ήταν η αποστολή που πραγματοποίησε στο Euro 2016, αφού ήταν ανάμεσα στους λιγοστούς Έλληνες δημοσιογράφους που βρέθηκαν στη Γαλλία.

Φυσικά, τόσο οι συμπατριώτες του Παριανοί, όσο και η οικογένεια του sportcyclades.gr είμαστε υπερήφανοι για την διάκριση του Θανάση Σαρρή.

Αναλυτικά η ανάρτηση στην επίσημη σελίδα του ΠΣΑΤ

Η Επιτροπή Δημοσιογραφικών Βραβείων του Πανελλήνιου Συνδέσμου Αθλητικού Τύπου, κατά τη συνεδρίαση της, στις 24 Οκτωβρίου 2016, εξέτασε τα υποβληθέντα δημοσιογραφικά θέματα και έκρινε προς βράβευση τα εξής, για την περίοδο 2015-2016:

Έντυπος Τύπος-Ιστοσελίδες

• Θάνος Σαρρής (Έπαθλο ΕΣΗΕΑ): Για το θέμα «ISIS και ποδόσφαιρο: Μία σχέση πάθους», Ιστοσελίδα «Gazzetta.gr»

• Παύλος Κουστέρης: Συνέντευξη του πρώην ποδοσφαιριστή Μπάμπη Ταμπάση, Ιστοσελίδα «sportfm.gr»

• Σωτήρης Βετάκης (Έπαθλο «Νικήτας Γαβαλάς»), Για το θέμα με τίτλο: «Να τον αγκαλιάσω μόνο, τίποτα άλλο», Εφημερίδα «Τα Νέα»

• Κώστας Σωτηρίου, (Έπαθλο «Χρήστος Ράπτης»), Συνέντευξη του καλαθοσφαιριστή Μιχάλη Πελεκάνου, Ιστοσελίδα «sdna.gr»

Ειδικός Έπαινος: Άρης Λαούδης: Άρθρο με τίτλο «Ο μεγάλος Παναθηναϊκός δεν κάνει ενστάσεις, παίζει και νικάει», Ιστοσελίδα «gazzetta.gr»

Εύφημος Μνεία: Εφημερίδες «Goal News» και «Live Sport» για τις συλλογικές εργασίες (ειδικές εκδόσεις), που κυκλοφόρησαν την περίοδο 2015-2016, παρά την οικονομική κρίση.

Τηλεόραση

• Δημήτρης Καρύδας – Γιώργος Συρίγος (Έπαθλο ΕΔΟΕΑΠ «Χρήστος Σβολόπουλος»),Ντοκιμαντέρ «One Team Closer», Τηλεοπτικό Κανάλι «Novasports»

Έυφημος Μνεία: Τηλεοπτικά Κανάλια «ΕΡΤ», «ΟΤΕ TV», «NOVA» και στο Ραδιόφωνο της «ΕΡΑ ΣΠΟΡ», για την επιτυχή κάλυψη των αθλητικών γεγονότων της περιόδου 2015-2016.

Ραδιόφωνο

Χρήστος Σωτηρακόπουλος (Έπαθλο ΕΔΟΕΑΠ «Πάνος Γεραμάνης»), Ραδιοφωνική Εκπομπή με τίτλο «Τα διαμάντια παραμένουν παντοτινά», Ραδιοφωνικός Σταθμός «ΣΠΟΡ FM 94,6»,

WEB TV

Παναγιώτης Δαλαταριώφ, Για το θέμα με τίτλο «Διαβήτης: πάθηση ή… τρόπος ζωής;», Διαδικτυακή τηλεόραση «gazzetta tv»

Φωτογραφία:

Βασίλης Κουτρουμάνος, Στιγμιότυπο από τον τελικό του χρυσού Ολυμπιονίκη, Λευτέρη Πετρούνια, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο 2016.

Υπενθυμίζεται ότι, σύμφωνα  με το άρθρο 20, παρ. γ’ του καταστατικού του ΠΣΑΤ, οι εισηγήσεις της Επιτροπής είναι δεσμευτικές για το Διοικητικό Συμβούλιο του Συνδέσμου.

Η Επιτροπή Δημοσιογραφικών Βραβείων: Σωτήρης Θεολογίδης, Νίκος Κατσαρός, Κώστας Κομίνης, Πέτρος Λινάρδος, Άγγελος Μενδρινός, Ανδρέας Μπόμης, Κώστας Μυλωνάς, Χάρης Ξύδης, Γιώργος Παντούρης, Μάνος Σταραμόπουλος, Ευάγγελος Φουντουκίδης και εκ μέρους του Δ.Σ. Θοδωρής Νταβέλος

Το άρθρο του Θανάση Σαρρή

Στην πρώτη επίσκεψη στο Stade de France, πριν την πρεμιέρα του Euro, στα μάτια των ανδρών της ασφάλειας καθρεφτιζόταν η ανησυχία. Είχαν περάσει μόλις λίγοι μήνες από τις επιθέσεις αυτοκτονίας στην αναμέτρηση της Γαλλίας με τη Γερμανία που βύθισαν στο πένθος όλη την Ευρώπη. Η σκιά του ISIS έπεφτε σε κάθε δραστηριότητα του Euro, με την ασφάλεια να αποτελεί το μεγάλο ζητούμενο για τους διοργανωτές.

Κατά τη διάρκειά του τουρνουά το ποδόσφαιρο δεν έπεσε θύμα τρομοκρατίας. Λίγες μέρες μετά τη λήξη όμως, μουτζαχεντίν του ISIS αποκεφάλισαν δημόσια τέσσερις ποδοσφαιριστές της Συριακής Αλ Σαμπάμπ στη Ράκα με την κατηγορία της προδοσίας. Είχε προηγηθεί η επίθεση στη λέσχη οπαδών της Ρεάλ Μαδρίτης στο Ιράκ, όπου ένοπλοι εξτρεμιστές αφαίρεσαν 12 ζωές. Τον Μάρτιο, δεκάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από επίθεση αυτοκτονίας σε γήπεδο στην πόλη Ισκανταρίγια, περίπου 30 χιλιόμετρα νότια της Βαγδάτης. Αντίστοιχη μοίρα είχαν Σύροι που εθεάθησαν απλά να παρακολουθούν ποδόσφαιρο στις τηλεοράσεις τους.

Από τον Ιούνιο του 2014, όταν και ανακήρυξε μονομερώς την ίδρυση χαλιφάτου σε περιοχές της Συρίας και του Ιράκ, το Ισλαμικό Κράτος έχει συμπεριλάβει στη μεγάλη λίστα των εχθρών του και το ποδόσφαιρο. Το μοτίβο που αναπτύσσεται ανάμεσα στην ασπρόμαυρη θεά και τους μουτζαχεντίν όμως είναι περισσότερο σύνθετο. Το gazzetta.gr με τη βοήθεια ακαδημαϊκών, δημοσιογράφων, του αρχηγού της Εθνικής Συρίας και απλών ανθρώπων που βίωσαν τη σχέση αυτή, εμβαθύνει στις προεκτάσεις της.

ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ

«Όπως όλοι οι Ουρουγουανοί, μικρός ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής. Έπαιζα πολύ καλά, ήμουν χάρμα οφθαλμών, αλλά στον ύπνο μου. Ξύπνιος ήμουν ο χειρότερος στραβοκλότσης που είχε περάσει από τις αλάνες της χώρας». Ο σπουδαίος συγγραφέας Εδουάρδο Γκαλεάνο  δεν κατάφερε ποτέ να γίνει ποδοσφαιριστής, όμως λάτρεψε το παιχνίδι τόσο, ώστε να συνδέσει για πάντα το όνομά του με αυτό μέσω των έργων του. Το όνειρο του Γκαλεάνο δεν γνωρίζει σύνορα και εθνικότητες. Με την ίδια προσδοκία κοιμούνται και ξυπνούν παιδιά σε όλο τον κόσμο. Το ίδιο συνέβαινε και στη Συρία, τουλάχιστον μέχρι ο εμφύλιος και το ISIS τους βάλουν χαλινάρια.

Ο Ραμπί μεγάλωσε στην Δαμασκό. Το gazzetta.gr τον συνάντησε στο κέντρο της Αθήνας και στο κατειλημμένο ξενοδοχείο City Plaza, όπου έχει βρει μια απολύτως αξιοπρεπή στέγη. Όπως οι περισσότεροι συνομήλικοί του στα μέσα της δεύτερης δεκαετίας της ζωής τους, μεγάλωσε έχοντας την ασπρόμαυρη στην καρδιά του. «Στη Συρία δεν έχουμε μεγάλα ονόματα, τόσο ώστε να είναι γνωστά στην Ευρώπη, όμως όπως και εσείς αγαπάμε πολύ το ποδόσφαιρο. Είναι μια δραστηριότητα με την οποία ασχολούνται οι περισσότεροι από μικροί και πριν το ISIS, πολύς κόσμος πήγαινε στα γήπεδα. Όλες οι πόλεις της Συρίας είχαν τουλάχιστον από μία ομάδα, είχαν υποστηρικτές, ωστόσο όλα αυτά άλλαξαν με το Ισλαμικό Κράτος. Για εκείνους το ποδόσφαιρο είναι haram, απαγορευμένο. Θεωρούν ότι ο Θεός δεν το θέλει. Το χτυπούν και γι' αυτό, αλλά και για την δημοτικότητά του. Καταλαβαίνουν ότι έτσι το μήνυμά τους θα φτάσει σε περισσότερους αποδέκτες».

Δεν είναι μόνο το ποδόσφαιρο. Στο ξενοδοχείο συναντάμε και τον Τζουάν, από το Χαλέπι, ο οποίος μεγάλωσε παίζοντας μπάσκετ: «Σε κάποια σχολεία για παράδειγμα τα παιδιά που κάνουν τέτοιου είδους αθλήματα είναι προστατευμένα, αλλά σε συγκεκριμένες περιοχές δεν μπορούν να βγουν έξω ένα απόγευμα και να παίξουν, όπως γίνεται παντού στον κόσμο. Είναι απαγορευμένο. Δεν είναι μόνο το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ, το ίδιο συμβαίνει ας πούμε και για παιχνίδια με χαρτιά. Για εκείνους, εκτός από τη θρησκευτική λατρεία δεν υπάρχει κάτι άλλο». Ο Ραμπί προσθέτει: «Μπορείς να δεις και εδώ πόσο αγαπάμε το ποδόσφαιρο. Τα μικρά παιδιά έχουν συνεχώς μια μπάλα στα πόδια και οι μεγαλύτεροι κανονίζουν συχνά και βγαίνουν για να παίξουν. Είναι κάτι που μας κάνει χαρούμενους». Η Γερμανίδα θεολόγος Ντόροτι Σέλε είχε ερωτηθεί από έναν δημοσιογράφο: «Πώς θα εξηγούσατε σε ένα παιδί τι σημαίνει ευτυχία;», η απάντηση που έδωσε ήταν: «δεν θα του εξηγούσα, θα του έδινα μια μπάλα για να παίζει».

O Σανχαρίμπ Μαλκί από το 2013 αγωνίζεται στην τουρκική Κασίμπασα. Είναι ο αρχηγός της Εθνικής Συρίας και πρεσβευτής της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας της χώρας του στην Ολλανδία, καθώς πριν αγωνιζόταν στη Ρόντα. Έχοντας περάσει για ένα φεγγάρι από την Ελλάδα και τον Πανθρακικό, ο Σανχαρίμπ δίνει τη δική του μάχη για τον σκοπό της χώρας του και το δράμα των συνανθρώπων του. «Μας επηρέασε πολύ όλο αυτό που έγινε με το ISIS γιατί το πρόβλημα είναι ότι δεν έχουμε κανονικές ζωές και σε περιοχές που ελέγχει δεν υπάρχει καθόλου ποδόσφαιρο. Αυτό επηρεάζει πολύ και την εθνική γιατί πλέον όλο το ποδοσφαιρικό δυναμικό επιλέγεται από τις συγκεκριμένες περιοχές όπου γίνεται το πρωτάθλημα, έχουν αποκλειστεί αναγκαστικά από άλλες πόλεις», λέει μιλώντας στο gazzetta.gr και προσθέτει: «Νομίζω ότι το Ισλαμικό Κράτος δεν στοχεύει μόνο το ποδόσφαιρο, αλλά όλα τα αθλητικά event, τα μουσικά σόου και άλλες δραστηριότητες είναι απαγορευμένα, η ιδεολογία τους τα απαγορεύει».

ΓΙΑΤΙ ΤΟ ISIS ΜΙΣΕΙ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ;

Ο καταλληλότερος άνθρωπος για να δώσει την εξήγηση στο ερώτημα «γιατί το Ισλαμικό Κρατος μισεί το ποδόσφαιρο» είναι ο Δρ. Ευάγγελος Βενέτης. Ο συντονιστής του Ερευνητικού Προγράμματος Μέσης Ανατολής του Ελληνικού Ιδρύματος Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΛΙΑΜΕΠ) και ειδικός στις Ισλαμικές και Μεσανατολικές Σπουδές στο Κέντρο Ανατολικών Σπουδών του Παντείου Πανεπιστημίου Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών, εξηγεί στο gazzetta.gr την αντίληψη για το άθλημα στους μουτζαχεντίν του ISIS.

«Η ισλαμική αντίληψη περί ποδοσφαίρου δεν είναι ενιαία, όπως δεν είναι ενιαίο και το Ισλάμ. Αυτό που βλέπουμε σήμερα με το Ισλαμικό Κράτος είναι μια σουνιτικού τύπου ουαχαβιτική κίνηση, που εκπροσωπεί μία από τις πέντε σχολές σκέψης του Ισλάμ. Αν λάβουμε υπόψιν ότι το Ισλάμ χωρίζεται σε σουνιτικό και σιτικό, με τις τέσσερις σχολές σκέψης να είναι σουνιτικές και τη μία σιιτική, καταλαβαίνουμε ότι υπάρχουν διαφορετικές αντιλήψεις για το αντικείμενο του ποδοσφαίρου και του αθλητισμού γενικότερα. Δύο ζητήματα έρχονται σε αντίθεση με το Ισλάμ. Το ένα είναι η έκθεση του ανθρώπινου σώματος, η αποκάλυψη, είτε ανδρικού είτε γυναικείου και το δεύτερο είναι η συνεύρεση ανδρών και γυναικών σε έναν κοινό χώρο, δημόσιο. Το Ισλάμ δέχεται τον διαχωρισμό των φύλων.

Σε επίπεδο κοινωνικής δράσης υπάρχουν άνδρες και γυναίκες, στο δρόμο για παράδειγμα, αλλά γενικά δεν εκτίθενται ο ένας προς τον άλλον, είναι άγνωστοι μεταξύ τους και κρατάνε την ανωνυμία τους. Η έκθεση του ανθρώπινου σώματος στον δυτικού τύπου αθλητισμό -γιατί κατά βάση είναι δυτικού τύπου πριν ελαχίστων αθλημάτων που είναι βαθιά ριζωμένα στις ισλαμικές κοινωνίες όπως είναι η πάλη- είναι απαγορευμένη. Με αυτό υπάρχει θέμα. Σε όλα τα αθλήματα. Από τη στιγμή που υπάρχει αποκάλυψη ανθρωπίνου θέματος δεν υφίσταται ζήτημα το αν το ανδρικό σώμα το παρακολουθούν άνδρες θεατές του ίδιου φύλου. Υπάρχει αν το παρακολουθούν γυναίκες.

Το Ισλαμικό Κράτος βασίζεται στην αρχή του ουαχαβιτισμού. Είναι μία από τις πέντε σκέψεις του Ισλάμ. Η κάθε ερμηνεία του ισλαμικού νόμου έχει σχέση με το κλίμα στο οποίο διαμορφώνεται και εξελίσσεται η κάθε κοινωνία. Επομένως, η ουαχαβιτική μορφή του Ισλάμ, την οποία εκπροσωπεί το Ισλαμικό Κράτος σε κάθε έκφανσή του, είτε σε επίπεδο διάρθρωσης κράτους, εκτελέσεων, αυστηρού ισλαμικού κώδικα και δικαίου, αντιπροσωπεύει την έρημο της Αραβίας. Όπως είναι σκληρή, άνυδρη και αυστηρή, είναι και η ερμηνεία των ανθρώπων για το Ισλάμ. Από εκεί ξεκίνησε, άλλωστε, από την έρημο της Σαουδικής Αραβίας. Επομένως άλλη αντίληψη έχουν για τον Ισλαμικό Νόμο οι άνθρωποι που ζουν στην Βόρεια Αφρική, άλλη εκείνοι που ζουν στα Βαλκάνια, στην Τουρκία, στη Μεσοποταμία και πάει λέγοντας.

Αυτό που έχει σημασία για το Ισλαμικό Κράτος, είναι ότι πέρα των δύο παραμέτρων που αναφέραμε, υπάρχει μια τρίτη, η οποία αγγίζει και τους Σιίτες και τους Σουνίτες, αλλά στην περίπτωση του Ισλαμικού Κράτους είναι πιο προφανής. Οι Σιίτες το ποδόσφαιρο το έχουν δεχτεί ως άθλημα και το έχουν προσαρμόσει στις ανάγκες τους, έχουν επικαιροποιήσει την ερμηνεία τους και έχουν προσαρμοστεί στην πραγματικότητα στον βαθμό που μπορούν, κρατώντας τη δική τους νομική αυτοτέλεια. Οι Ουαχαβίτες όμως, επειδή είναι ακραίοι και πουριτανοί, δεν προσαρμόζονται και επειδή βρίσκονται σε έναν πουριτανικό ζήλο δημιουργίας Ισλαμικού Κράτους, έχουμε την εξής διάσταση:

Επειδή το ποδόσφαιρο είναι ένα δυτικό άθλημα, έχοντας την αυστηρή αντίληψη του Ισλάμ, αλλά και την αντιπαλότητα που απορρέει από τη γεωπολιτική διείσδυση της Δύσης στις χώρες του ισλαμικού κόσμου το 19ο αιώνα, οι Ουαχαβίτες σε ένδειξη ακραίας αντίδρασης αρνούνται να συμβιβαστούν με την έννοια του ποδοσφαίρου, θεωρώντας το ένα δυτικόφερτο άθλημα, το οποίο δεν συμφωνεί με το Ισλάμ. Είναι η γεωπολιτική. Ταυτίζουν ένα άθλημα, που προέρχεται από έναν πολιτισμό δυτικό, με την ίδια γεωπολιτική θεώρηση διείσδυσης του δυτικού κόσμου που είναι εχθρική προς το Ισλάμ. Άρα, αφού είναι εχθρική η πολιτική του δυτικού κόσμου, το ποδόσφαιρο ως ένδειξη πολιτιστικής διπλωματίας, είναι πολιτιστική διείσδυση του δυτικού κόσμου στον ισλαμικό. Άρα το απορρίπτουν. Αυτή είναι αντίληψη του Ισλαμικού Κράτους». Τρεις παράμετροι λοιπόν, με την τελευταία να παρουσιάζει και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον.

ΑΡΧΗ ΜΕ ΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ

Το 2006 η Αλ Καραμάχ από τη Συρία έφτανε στον τελικό του Ασιατικού Champions League. Ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας που μια ομάδα κατάφερνε να διεκδικήσει τον τίτλο. Ηττήθηκε από την Νοτιοκορεάτικη Τζεονμπούκ Μότορς, όμως η πορεία της ήταν ένα λαμπρό παράδειγμα της εξέλιξη του ποδοσφαίρου στην πρώτη δεκαετία της νέας χιλιετίας. Το 20011, η Εθνική Συρίας προκρίθηκε στην τελική φάση του Ασιατικού Κυπέλλου για πρώτη φορά μετά από 15 χρόνια, καταφέρνοντας να τερματίσει στον όμιλό της πάνω από την Κίνα, η οποία είχε ήδη ξεκινήσει να ξοδεύει εκατομμύρια για την ανάπτυξη του αθλήματος. Η προσέλευση του κόσμου στα γήπεδα συνεχώς αυξανόταν και ο ανταγωνισμός του πρωταθλήματος γινόταν πιο έντονος.

Κι ύστερα ήρθε ο εμφύλιος, ο οποίος εκτός από τις υλικές ζημιές, χώρισε τους ανθρώπους του ποδοσφαίρου σε τρεις κατηγορίες. Εκείνους που ήταν με τον Ασάντ, τους αντιπάλους του και τους ουδέτερους. Το ποδόσφαιρο άρχισε να γίνεται εργαλείο προπαγάνδας για το εκάστοτε στρατόπεδο. Ο Αμπντούλ Μπασίτ Σαρούτ για παράδειγμα έγινε σύμβολο των εξεγερμένων. Ο διεθνής Μουσάμπ Μπαλούς φυλακίστηκε, κατηγορούμενος ότι πρόσφερε καταφύγιο σε αντικαθεστωτικούς. Στη συνέχεια, άλλαξε στρατόπεδο. Πολλοί ποδοσφαιριστές επέλεξαν να εγκαταλείψουν τη χώρα, ενώ σημαντικές μονάδες, όπως ο Φίρας Αλ Κατίμπ αρνήθηκαν να φορέσουν ξανά τη φανέλα της Εθνικής, ως πράξη αλληλεγγύης.

Η σεζόν 2010-11 του συριακού Πρωταθλήματος διεκόπη. Οι αντικαθεστωτικοί προσπάθησαν να δημιουργήσουν ξεχωριστή εθνική ομάδα, ενώ αποτέλεσμα του αιματοκυλίσματος ήταν τελικά για ένα διάστημα το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα να απαρτίζεται από παίκτες μόνο εντός των τειχών και φυσικά να αποδυναμώνεται, τουλάχιστον σε σχέση με το άμεσο παρελθόν. Κάτι αντίστοιχο έγινε και από τις ομάδες, πολλές εκ των οποίων βρέθηκαν σε οικονομικό τέλμα, χάνοντας όχι μόνο πηγές χρηματοδότησης και υποδομές, αλλά και τους ίδιους τους ανθρώπους που τις στελέχωναν σε κάθε επίπεδο. Η Αλ Ιτιχάντ, για παράδειγμα, λόγω των μαζικών αποχωρήσεων, αναγκάστηκε να παίζει με την μέχρι πρότινος τρίτη ομάδα της. Η κατάσταση ευνόησε του συλλόγους της Δαμασκού, με την κυβέρνηση να επαναφέρει το Πρωτάθλημα, σε μια προσπάθεια να δείξει στον κόσμο μια αίσθηση κανονικότητας. Για το καθεστώς, η μπάλα είναι εργαλείο προπαγάνδας. Το ρόλο αυτό είχε και η επιστολή που εστάλη στον Μουρίνιο για να αναλάβει τις τύχες της εθνικής, γνωρίζοντας από πριν την απάντησή του.

Ο ποδοσφαιρικός κόσμος ξεκίνησε να προσαρμόζεται, αλλά στη συνέχεια η κατάσταση στη Μέση Ανατολή περιπλέχθηκε. Τον Ιούνιο του 2014, όταν το Ισλαμικό Κράτος αυτοανακηρύχθηκε «χαλιφάτο», ήρθε να κάνει ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα, καθιστώντας το άθλημα και τη θέασή του μια επικίνδυνη δραστηριότητα και εξαλείφοντάς το από τον χάρτη των περιοχών που καταλάμβανε. Ο  Ομάρ Αλμασρί, δημοσιογράφος από το Μπαχρέιν, ο οποίος έχει ασχοληθεί για λογαριασμό του Guardian με το συριακό ποδόσφαιρο, εξηγεί στο gazzetta.gr: «Αυτή τη στιγμή υπάρχει πρωτάθλημα με δύο λίγκες, η μία εκ των οποίων έχει επίκεντρο την περιοχή της πρωτεύουσας Δαμασκού και την Λαττάκεια.

Οι τρεις πρώτες από κάθε λίγκα παίζουν μεταξύ τους σε ένα μίνι πρωτάθλημα πλέι οφ, όπου η μία αντιμετωπίζει την άλλη μόνο μία φορά.  Το Πρωτάθλημα είναι ανοιχτό σε κάθε σύλλογο που είναι λειτουργικός και έχει τη δυνατότητα να συμμετέχει. Οι ομάδες από τις περιοχές που ελέγχει ο ISIS δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα, αλλά ακόμα και σύλλογοι από πόλεις που έχουν πληγεί, όπως η Χομς και το Χαλέπι, καταφέρνουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να παίξουν». Όσον αφορά το αν ο εμφύλιος ή ο ISIS έχουν επηρεάσει περισσότερο το ποδόσφαιρο της χώρας, προσθέτει: «Νομίζω και οι δύο παράγοντες έχουν παίξει το ρόλο τους, αλλά θεωρώ περισσότερο ο εμφύλιος, καθώς ξεκίνησε πρώτος και είχε πιο άμεση επιρροή, κυρίως σε μεγάλες πόλεις όπως το Χαλέπι και η Χομς που ανέφερα πριν. Το ποδόσφαιρο ήταν ήδη επηρεασμένο πριν το χτυπήσει το ISIS, το οποίο έφερε τρομοκρατία στα γήπεδα». Ανάλογη είναι η κατάσταση και στο Ιράκ, στα γήπεδα του οποίου οι επιθέσεις είναι περισσότερες και η ανησυχία μεγαλύτερη στις προστατευμένες περιοχές.

«Το κράτος και η Ομοσπονδία κάνουν ό,τι μπορούν, αλλά εμείς οι ποδοσφαιριστές αισθανόμαστε όπως οι υπόλοιποι πολίτες. Προσπαθούμε να προστατευτούμε. Πάντα όμως είναι επικίνδυνο, δεν είναι κανείς ασφαλής προς το παρόν», υποστηρίζει στο gazzetta.gr ο Σανχαρίμπ Μαλκί, ο οποίος παρά τις δυσκολίες κατάφερε να οδηγήσει τη χώρα του στην τελική φάση του Ασιατικού Κυπέλλου 2019.

ΟΙ ΕΞΤΡΕΜΙΣΤΕΣ ΠΑΙΖΟΥΝ ΜΠAΛΑ

Η ερμηνεία του Ισλαμικού Νόμου από το Ισλαμικό Κράτος είναι ξεκάθαρη, όμως όπως μας ενημερώνει ο Dr. Τζέιμς Ντόρσεϊ, συγγραφέας του βιβλίου «Ο ταραχώδης κόσμος του ποδοσφαίρου στη Μέση Ανατολή» και καθηγητής διεθνών σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Σιγκαπούρης, στην πράξη οι μαχητές δεν έχουν μια επίσημη γραμμή ως προς αυτό. «Υπάρχει ένα ενδιαφέρον μοτίβο στη σχέση τους με το ποδόσφαιρο. Είναι συχνά οπαδοί ή ακόμα και πρώην ποδοσφαιριστές, οι οποίοι ωστόσο δεν διστάζουν να χτυπήσουν ποδοσφαιρικά παιχνίδια», τονίζει χαρακτηριστικά. Σε έρευνα που διεξήχθη πριν το Μουντιάλ του 2014 από το vocativ σε προσωπικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης εξτρεμιστών, βρέθηκαν «ίχνη» υποστήριξης τοπικών ομάδων, αλλά και εθνικών ενόψει της μεγάλης διοργάνωσης στη Βραζιλία.

«Οι τζιχαντιστές είναι πάνω-κάτω σαν όλους τους άλλους οπαδούς. Υποστηρίζουν τις τοπικές ομάδες τους», έγραψε ο Βεσά Σαράμα, επικεφαλής της έρευνας. Ο ίδιος ο αυτοανακηρυχθείς χαλίφης, Αμπού Μπακρ αλ Μπαγκνταντί, ως φοιτητής έπαιζε ποδόσφαιρο. Ο Μοχάμεντ Αμπρίνι, ο οποίος συνελήφθη μετά από τις φονικές επιθέσεις στο αεροδρόμιο των Βρυξελλών, παραδέχθηκε στην κατάθεσή του ότι είχε επισκεφτεί το Old Trafford καθώς και το Villa Park, φωτογραφίες των οποίων βρέθηκαν στο κινητό του. Ο Αμπρίνι παραδέχθηκε ότι ο πυρήνας του είχε στόχο το Euro 2016 πριν στραφεί στο αεροδρόμιο των Βρυξελλών, όμως συνέχισε να υποστηρίζει ότι οι επισκέψεις του στα γήπεδα δεν είχαν να κάνουν με αυτό, αλλά με το προσωπικό του ενδιαφέρον. ΜΜΕ της Λιβύης έγραφαν το 2014, όταν η δομή στην οργάνωση δεν ήταν τόσο ξεκάθαρη, πως μετά την κατάληψη της Ντάρνα, της πρώτης πόλης που ενέταξαν στο Ισλαμικό Κράτος, οι κατακτητές διοργάνωσαν ποδοσφαιρικό τουρνουά προκειμένου να φέρουν κοντά τους νεαρό κόσμο. Ο δημοσιογράφος Ασάντ Αμπού Κελά έγραφε συγκεκριμένα ότι: «Δεκάδες μαχητές του ISIS από τη Λιβύη, το Ιράκ και τη Συρία έπαιζαν πριν ποδόσφαιρο». Εκτός από εργαλείο στρατολόγησης, αποτελεί και έναν σημαντικό ενωτικό παράγοντα.

ΜΙΑ ΠΕΡΙΠΛΟΚΗ ΣΧΕΣΗ

Σε βίντεο από εκδηλώσεις υποστηρικτών του Ισλαμικού Κράτους που είδαν το φως της δημοσιότητας, κάποιοι φορούσαν φανέλες μεγάλων ευρωπαϊκών συλλόγων, κυρίως βρετανικών. Τον Απρίλιο του 2015 ωστόσο κυκλοφόρησαν εικόνες από φανατικούς να τιμωρούν με 80 μαστιγώματα όποιον έβρισκαν να φοράει  αντίστοιχη εμφάνιση. Στις πρώτες μέρες κατοχής της Ράκα οι μουτζαχεντίν έκαναν τα στραβά μάτια όσον αφορά το ποδόσφαιρο, όμως έφτασαν στο σημείο να εκτελέσουν τέσσερις ποδοσφαιριστές της διαλυμένης πλέον Αλ Σαχάμπ μπροστά στα μάτια παιδιών. Νωρίτερα μέσα στη χρονιά έκαναν το ίδιο σε 13 ανηλίκους επειδή παρακολουθούσαν στην τηλεόραση ένα παιχνίδι για το Ασιατικό Κύπελλο ανάμεσα στο Ιράκ και την Ιορδανία, αλλά μια εβδομάδα μετά τις επιθέσεις στο Παρίσι επέτρεψαν την θέαση του ισπανικού clasico. Τελικά, επενέβησαν λίγο μετά τη σέντρα, έξαλλοι από το ενός λεπτού σιγή που τηρήθηκε. Όπως τονίζει στο gazzetta.gr πρόσφυγας από τη Ράκα: «Υπάρχουν φορές που περνούν έξω από ένα μαγαζί που δείχνει ποδόσφαιρο και δεν αντιδρά και άλλες που διαλύουν τα πάντα και κάνουν τον ιδιοκτήτη του να πληρώσει που επέλεξε να το προβάλει».

«Στις περιοχές όπου ο ISIS ελέγχει, τα παιδιά δεν μπορούν να παίξουν ποδόσφαιρο. Αυτό είναι λυπηρό», λέει στο gazzetta.gr ο αρχηγός της Εθνικής Συρίας, Σανχαρίμπ Μαλκί. Σε πολλές περιοχές αυτό έχει να κάνει με την ηλικία. Στη Μανμπίζ, κοντά στο Χαλέπι, επιτρέπεται σε παιδιά κάτω των 12. Στη Ράκα, σύμφωνα με τις μαρτυρίες, φαίνεται ότι απαγορεύεται για όσους είναι πάνω από 15, αν και αυτό εξαρτάται από την παρόρμηση των μαχητών που θα τύχει και θα συναντήσουν στο δρόμο ανήλικους να κλοτσούν το τόπι.

Είναι λοιπόν αρκετά σαφές ότι σε αρκετές περιπτώσεις υπάρχει μια αντιφατική πολιτική και μη ενιαία δράση στον τρόπο αντιμετώπισης του δυτικόφερτου αθλήματος και της εφαρμογής των όσων προστάζει η ουαχαβιτική θεώρηση του Ισλάμ, τόσο σε ανώτερα κλιμάκια, όσο και στις τάξεις των πολεμιστών. Όχι σε ιδεολογικό επίπεδο. Εκεί τα πράγματα, είναι ξεκάθαρα. Φάνηκε και από την επιστολή προς τη FIFA πως αν δεν πάρει το Μουντιάλ από το Κατάρ το 2022, τότε πρέπει να περιμένει βομβαρδισμούς.  Η διαφοροποίηση πηγάζει περισσότερο από τις σχέσεις του καθενός ατομικά με το ποδόσφαιρο, την διάθεσή του, το ποιοι βρίσκονται τριγύρω, το πόσο ο φανατισμός έχει επηρεάσει τη σχέση του με αυτό, την τοπική κοινωνία και άλλες συχνά απρόβλεπτες παραμέτρους. Και έχει να κάνει κατά πολύ μεγάλο ποσοστό με τους μαχητές που ταξιδεύουν από Ευρώπη.

Σε αρκετούς εξ αυτών επιτρέπεται, σύμφωνα με τις μαρτυρίες και τις αναφορές που συγκεντρώσαμε, να παρακολουθούν τις ομάδες τους, κάποιες φορές απομονωμένοι από τους Ασιάτες συμπολεμιστές τους, οι οποίοι είναι δυσκολότερο να διατηρήσουν τους παλιότερους δεσμούς τους με το άθλημα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν. Ο διαβόητος Τζιχάντι Τζον είχε δηλώσει σε βρετανικά ταμπλόιντ ότι μικρός ονειρευόταν να γίνει ποδοσφαιριστής. «Μισούν ιδεολογικά το ποδόσφαιρο, αλλά δεν μπορούν να κρύψουν ότι είναι δημοφιλές τόσο σε άτομα μέσα στις τάξεις τους, όσο και σε περιοχές που ελέγχουν», λέει πρώην κάτοικος της Ράκα που θέλει να κρατήσει την ανωνυμία του. Ο Ντόρσει το έθεσε απλά: «Το ποδόσφαιρο είναι πολύ δημοφιλές για να απαγορευτεί εντελώς».  

Μια άλλη σκοπιά είναι η λειτουργία του βασιλιά των σπορ για λόγους προσηλυτισμού. Γκρουπ εξτρεμιστών στο Ιράκ και στη Συρία έχουν χρησιμοποιήσει επανειλημμένα το ποδόσφαιρο για προπαγάνδα. Ένα από τα βίντεό τους, συμπεριελάμβανε κάποιον που υποτίθεται πως ήταν ο Λασανά Ντιαρά, ο οποίος βγήκε επίσημα για να ξεκαθαρίσει ότι δεν έχει απολύτως καμία σχέση μαζί τους. Η ανάλυση της φωνής έδειξε ότι πρόκειται για Πορτογάλο μαχητή Ροντρίγκες Ντα Κόστα, που είχε ζήσει στο Λονδίνο και είχε κάνει μαθήματα προπονητικής, σύμφωνα με κάποιες πηγές, στην Άρσεναλ. «Έπαιξε στην Άρσεναλ του Λονδίνου και άφησε το ποδόσφαιρο, τα χρήματα και τον Ευρωπαϊκό τρόπο ζωής για να ακολουθήσει το δρόμο του Αλλάχ», ανέφερε ένα χαρακτηριστικό μήνυμα. Παραδοσιακά, σε ομάδες που κήρυξαν την τζιχάντ, η μπάλα λειτουργεί έτσι. Τα Social Media και η στροφή σε εύπλαστους ποδοσφαιρόφιλους είναι ένας ακόμα τρόπος προσέγγισης, αρκετές φορές μέσα από ποδοσφαιρικά ή οπαδικά κανάλια επικοινωνίας.

ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΕΧΘΡΟΥ

Το πως ακριβώς μπορεί ένα παιδί, μεγαλωμένο στην Ευρώπη και με αγάπη για «δυτικόφερτα προϊόντα», όπως το ποδόσφαιρο, να πέσει θύμα των φανατικών, εξηγεί το παράδειγμα της Ίκρα Ισμαΐλ. Ζώντας στην Αγγλία από Μουσουλμάνους γονείς, ξεκίνησε στα 15 της να διαβάζει για τον πόλεμο στη Συρία και να συζητά γι' αυτόν με άλλους από τον κύκλο της. Χωρίς καν να το καταλάβει, μπήκε σε κουβέντες με αγνώστους, που της έλεγαν ότι είναι χρέος της καταγωγής της να προωθεί τα ιδανικά του Ισλαμικού Κράτους και ότι ο σκοπός της ζωής της πρέπει να είναι ο γάμος με μαχητή. Οι αναφορές της Βρετανικής Αστυνομίας τόνιζαν ότι στην πλειοψηφία τους γυναίκες που ταξίδευαν στη Συρία για το σκοπό αυτό, ήταν κάτω από  20.

Το ποδόσφαιρο ήταν εκείνο που τη βοήθησε να αποκτήσει μια σφαιρική αντίληψη για το θέμα και να μην πέσει θύμα της προπαγάνδας. Η Τuff FC (Τhe unity of faiths) δημιουργήθηκε στο Λονδίνο ακριβώς με αυτό το σκοπό, να εκπαιδεύσει τα παιδιά μέσω του αθλήματος στην ισότητα. Δεν δέχεται μόνο μπερδεμένους Μουσουλμάνους, αλλά παιδιά, αγόρια και κορίτσια από κάθε μειονότητα και ευπαθή κοινωνική ομάδα.

Ο Dr. Σαμέντερ Ταλβάρ, κοινωνιολόγος και συνιδρυτής της δήλωνε: «Ο τρόπος που οι ακραίοι Ισλαμιστές λειτουργούν είναι ύπουλος. Σκοπίμως στοχεύουν σε νεαρούς και γυρίζουν την κουβέντα στο ζήτημα της ταυτότητας. "Είσαι Μουσουλμάνος ή Βρετανός;", ρωτούν και έτσι φυτεύουν το σπόρο της αμφιβολίας, κάνοντας ευκολότερο το έργο του διαχωρισμού της πίστης αργότερα. Στην Tuff FC, αφαιρούμε αυτή την αμφιβολία. Δουλεύουμε εντατικά με τους νεαρούς και κερδίζουμε την εμπιστοσύνη τους. Ξεκαθαρίζουμε τα περί ταυτότητας και το ποδόσφαιρο είναι ένας εξαιρετικός τρόπος για να το πράξουμε. Γκρεμίζει σύνορα, φέρνει τους ανθρώπους κοντά και μας βοηθάει να τους διδάξουμε τη βρετανική ιστορία και τον πολιτισμό. Τι πιο βρετανικό από το ποδόσφαιρο;»

Οι άνθρωποι της ομάδας ανοίγουν διαλόγους για τον Μουσουλμανικό κόσμο και φροντίζουν να καλλιεργούν τα παιδιά σε μία μη φανατική θεώρησή του. Δείχνουν στην πράξη την απάντηση του ποδοσφαίρου και του αθλητισμού γενικότερα απέναντι στον φονταμενταλισμό...