Όμως όλως περιέργως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο! Έχουμε ξαναμιλήσει για την κατάσταση αυτή και σίγουρα θα το ξανακάνουμε και στο μέλλον. Αυτό το οποίο δεν έχουμε θίξει μέχρι τώρα είναι ποιος είναι ο μεγάλος χαμένος αυτής της ιστορίας. Και αυτός ο κάποιος δεν είναι άλλος από τα παιδιά μας!
Αυτά βλέπετε έχουν τις λιγότερες άμυνες και ταυτόχρονα τα λιγότερα κριτήρια για το τι από αυτά που κάνουν θα αποβεί μακροπρόθεσμα καλό για αυτά. Και όχι μόνο αυτό. Πολύ συχνά στην προσπάθεια τους είτε να ενταχθούν στο σύνολο (κάνω ότι κάνεις και έτσι γίνομε πιο εύκολα αποδεκτός), είτε να γίνουν περισσότερο αρεστοί στο οικείο περιβάλλων (ιδίως στους γονείς), αναλαμβάνουν υποχρεώσεις που όχι μόνο τα επιβαρύνουν υπερβολικά, αλλά τα αποστερούν και το από το πιο βασικό τους δικαίωμα! Να παραμείνουν παιδιά.
Παιδί σημαίνει παίζω και είναι πλέον επιστημονικά αποδεδειγμένο πως το παιχνίδι στην παιδική ηλικία είναι άρρηκτα συνδεδεμένο όχι μόνο με την σωματική ανάπτυξη του παιδιού, αλλά και με την ψυχική του υγεία σαν ενήλικου. Το παιδί μέσα από το παιχνίδι ανακαλύπτει πρώτα από όλα τον ίδιο του τον εαυτό και στην συνέχεια και τον κόσμο που το περιτριγυρίζει. Ο εγκέφαλος του, αλλά και το μυοσκελετικό του σύστημα μπορούν να αναπτυχθούν πλήρως μόνο δια μέσου της κίνησης, που στα πρώτα του παιδικά χρόνια πρέπει να έχει σαν αφετηρία το ανέμελο παιχνίδι. Τα παιδιά γίνονται κυριολεκτικά πιο έξυπνα παίζοντας!
Από την άλλη καθώς τα χρόνια περνούν και το παιδί αλλάζει φάσεις, είναι αυτή η ανεμελιά που αναφέραμε πιο πριν που θα το κρατήσει ψυχικά υγιές! Προσοχή βέβαια, γιατί εδώ μιλάμε για ανεμελιά και όχι για αδιαφορία. Καθώς πλησιάζουν στην εφηβεία, θα κάνουν σίγουρα την εμφάνιση τους και κάποιες υποχρεώσεις τις οποίες πρέπει αργά αργά το παιδί – έφηβος, να μάθει να τις σέβεται. Όμως στα χρόνια αυτά, όπου οι υποχρεώσεις αρχίζουν και κάνουν αισθητά την εμφάνιση τους, η διατήρηση της ανεμελιάς, σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο βαθμό είναι ιδιαίτερα σπουδαία.
Μπορεί οι γονείς να χαίρονται όταν βλέπουν τα παιδιά τους να μεγαλώνουν και να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους, όμως είναι αποδεδειγμένο επιστημονικά πως τα παιδιά που πρόωρα αναλαμβάνουν τις οποιεσδήποτε ευθύνες, καθώς μεγαλώνουν έχουν πολύ περισσότερες πιθανότητες να αναπτύξουν διαφόρων μορφών ψυχολογικά προβλήματα. Όπως ο χρόνος έχει τις δικές του εποχές, έτσι και η Ζωή μας έχει τις δικές τις φάσεις, οι οποίες είναι απαραίτητο να διαρκέσουν όσο χρειάζεται. Τα παιδιά πρέπει να παραμείνουν παιδιά όσο καιρό είναι απαραίτητο. ! Με άλλα λόγια «κάθε πράγμα στον καιρό του…».
Οι γονείς από την άλλη παρασυρμένοι είτε από τις προσωπικές τους εμπειρίες (δεν θέλω να περάσει το παιδί μου ότι πέρασα εγώ – τι πέρασε αυτός - αυτή δηλαδή που τους έκανε τόσο κακό… ή θέλω μόνο το καλύτερο για το παιδί μου – ο καλύτερος τρόπος για μην μάθουν τα παιδιά να εκτιμούν αυτά που τους δίνονται…), είτε από το κλίμα της εποχής (μόρφωση; - επιτυχία), παρασύρονται και υποχρεώνουν (άμεσα ή έμμεσα) τα παιδιά τους να ζουν με ρυθμούς που μόνο επιβαρυντικοί μπορεί να είναι. Ακόμη και εάν κάποιες φορές οι απαιτήσεις του σχολείου είναι μεγάλες, δικό μας καθήκον είναι να ελαφρύνουμε την κατάσταση με οποιονδήποτε τρόπο μπορούμε και όχι να την επιβαρύνουμε!
Και πρώτο και πάνω από όλα τα παιδιά μας χρειάζονται εμάς τους γονείς τους δίπλα τους. Αυτό λοιπόν που πρέπει να φροντίσουμε να τους εξασφαλίσουμε είναι η δική μας παρουσία δίπλα τους – αφιερώνοντας τους όσο γίνετε περισσότερο από τον χρόνο μας και στην συνέχεια βέβαια και το δικό μας καλό παράδειγμα. Και ακόμη κάτι πολύ βασικό που πρέπει να τους μεταδώσουμε από τα πρώτα χρόνια της Ζωής τους είναι η αγάπη για την κίνηση πρώτα και για τον αθλητισμό στην συνέχεια. Είναι απίστευτο που σε μια χώρα σαν την Ελλάδα η οποία διαφημίζει τόσο πολύ τον αρχαίο της πολιτισμό, να έχουμε φτάσει εδώ όπου τώρα είμαστε.
Στην αρχαία Ελλάδα η γυμναστική κατείχε το μισό της σχολικής εκπαίδευσης! Τώρα έχει γελοιοποιηθεί εντελώς. Είναι δύσκολο να περιγράψουμε το πόσο μας λυπεί το γεγονός που ως επί το πλείστον βλέπουμε στις σχολικές αυλές (δημοτικών – γυμνασίων και λυκείων) κατά το μάθημα της «γυμναστικής» και μάλιστα υπό τις ευλογίες της διεύθυνσης των σχολείων αλλά και αυτών των ίδιων των γονέων – αφού η γυμναστική δεν προσθέτει τίποτα πολύτιμα μόρια στην τελική αξιολόγηση του παιδιού σαν μαθητή.
Ξεχνάμε όλοι βέβαια πως θα έπρεπε σύσσωμοι γονείς και πολιτεία να βοηθήσουμε τα παιδιά μας όχι μόνο να αγαπήσουν τον αθλητισμό, αλλά και να τον κάνουν αναπόσπαστο τμήμα της Ζωής τους. Αλλά προσέξτε δεν αναφερόμαστε σε εκείνο το κομμάτι όπου τα παιδιά πρέπει για άλλη μια φορά πρέπει να διαπρέψουν, να γίνουν «οι καλύτεροι»! Καμία σχέση. Έτσι μόνο επιπλέον φορτίο τους δίνουμε. Μιλάμε για τον αθλητισμό σαν διασκέδαση, σαν απόλαυση και τέλος σαν εκτόνωση. Μέσα από τον αθλητισμό τα παιδιά όχι μόνο ανακαλύπτουν το σώμα τους, αλλά μαθαίνουν να το αγαπούν και να το σέβονται! Και πολύ περισσότερο αποκτούν αυτοπεποίθηση για τις ικανότητες τους. Και μόνο άνθρωποι με αυτοπεποίθηση μπορούν να πετύχουν πραγματικά στην Ζωή τους. Ο αθλητισμός, χωρίς να αποτελεί τον μοναδικό τρόπο, σίγουρα όμως ένα απαραίτητο, προσφέρει στα παιδιά αυτογνωσία, αυτοσεβασμό και αυτοεμπιστοσύνη. Όλα απαραίτητα εφόδια για την πραγματική επιτυχία στην Ζωή και πολύ περισσότερο την εύρεση της πολυπόθητης ευτυχίας.
Όλων μας το μέλημα είναι να γίνουν τα παιδιά μας ευτυχισμένα. Όμως ας μην γελιόμαστε, επαγγελματική επιτυχία δεν σημαίνει απαραίτητα και ευτυχισμένη Ζωή! Και είμαστε σίγουροι πως αυτό μπορούν να το υπογράψουν όλοι όσοι διαβάζουν το άρθρο αυτό. Και βεβαίως η περίφημη επαγγελματική αποκατάσταση είναι κάτι το επιθυμητό, δεν αποτελεί όμως και αυτοσκοπό όλων. Για να έχει κάποια αξία πρέπει να συνοδεύετε και από άλλες αξίες στην Ζωή. Αν ένας ενήλικας δεν είχε σωστά παιδικά χρόνια, τότε είναι σχεδόν σίγουρο, πως μεγαλώνοντας θα αναπτύξει διάφορα προβλήματα, ψυχολογικά στην αρχή που φυσικά θα εξελιχθούν και σε σωματικά στην συνέχεια, στερώντας του έτσι κάθε πιθανότητα ή δυνατότητα επιτυχημένης και ευτυχισμένης Ζωής!
Και χωρίς να θέλουμε να κρίνουμε ή να κατακρίνουμε κανέναν, πρέπει να πούμε πως τα σημερινά παιδιά (σε όλο τον δυτικό πολιτισμό), που μεγαλώνουν με την ελάχιστη παρουσία των γονέων τους και με κύριο σύντροφο την τηλεόραση και τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, αποτελούν τους σχεδόν σίγουρα, ψυχολογικά αλλά και σωματικά, εκτός ισορροπίας αυριανούς πολίτες…
Ας μην εθελοτυφλούμε λοιπόν. Εάν πραγματικά μας ενδιαφέρει το μέλλον των παιδιών μας πρέπει να σταματήσουμε το γνωστό «μα τι να κάνω, όλοι το ίδιο κάνουν – και το σύστημα δεν…». Κανείς δεν μας υποχρεώνει να κάνουμε ότι κάνουμε και σίγουρα εάν καταφέρουμε να δούμε τα πράγματα σφαιρικά θα μπορέσουμε να βρούμε πολλές θετικές και δημιουργικές λύσεις. Και φυσικά μια εξ αυτών μπορεί και πρέπει να είναι ο αθλητισμός!!!
ΣΑΡΑΛΙΩΤΗΣ ΑΝΔΡΕΑΣ
