Λίγοι είναι αυτοί που δεν γνωρίζουν τον Αχιλλέα Μπουλούμπαση, που έχει ταυτίσει τον εαυτό του με το το αναπτυξιακό ποδόσφαιρο. Πραγματικά η παρουσία του στον χώρο κοσμεί αυτό που λέγεται ποδόσφαιρο και μικρές ηλικίες... Η αγάπη του για τον μικρό αθλητή και η προσήλωση σε ότι μπορεί να τον απασχολεί είναι κάτι που χαρακτηρίζει έναν άνθρωπο που σκύβει πάνω σε όλα τα θέματα, διατηρώντας μία άψογη και στοργική σχέση με τα παιδιά!

Η ορθή Ματιά του Αχιλλέα Μπουλούμπαση για το αναπτυξιακό ποδόσφαιρο. 

Πόσα από αυτά που αναφέρει ο Υπεύθυνος Ακαδημιών του ΑΟ Σύρου δεν τα βλέπουμε κάθε μέρα να συμβαίνουν μέσα στα γήπεδα μας;

Τα τελευταία χρόνια ακούω φωνές δυσαρεστημένων μπαμπάδων και μαμάδων ποδοσφαιριστών που αθλούνται σε ομάδες αναπτυξιακών ηλικιών.
Αιτία της δυσαρέσκειας είναι η αγωνιστική απραξία του παιδιού τους. «Ξέρεις, το παιδί μου δεν παίζει καθόλου», «παίζει ελάχιστα και μόνο αν τραυματιστεί κάποιος άλλος». «Χάσαμε 5 ώρες για να πάμε σε αγώνα εκτός έδρας και δεν τον έβαλε ούτε λεπτό», «έπαιξαν όλοι, μόνο αυτών δεν έβαλε». Έχει αξία αυτή η δυσαρέσκεια ας τη κρατήσουμε, θα μας χρειαστεί παρακάτω.
Σε όλα τα χρόνια που ασχολούμαι θυμάμαι πολλές περιπτώσεις σε αγώνες που συμμετέχουν παιδιά να παρατηρείται τεράστια διαφορά δυναμικής τύπου Γολιάθ εναντίον Δαυίδ. Το δυσάρεστο είναι όταν ο Γολιάθ επιμένει να διατηρεί τη βασική ομάδα έως το τελευταίο λεπτό του αγώνα "ασελγώντας" αθλητικά πάνω στο Δαυίδ.
Αυτό το αντιπαιδαγωγικό σενάριο δεν είχε ούτε έχει κανένα κέρδος για κανένα! Εξυπηρετεί εγωισμό προπονητών και μερικές φορές παραγόντων με κοντόφθαλμη όραση. Ακόμα και σε περιπτώσεις που εκ των προτέρων γνωρίζει κάποιος το αποτέλεσμα μπορεί ο έξυπνος προπονητής να το δει ως ευκαιρία, εισπράττοντας κέρδος για την ομάδα του.
Για παράδειγμα να αλλάξει ρόλους στους παίκτες, να ζητήσει να εφαρμοστεί μια νέα κινητική δεξιότητα από την ομάδα του, να χρησιμοποιεί από την αρχή αθλητές λιγότερο ικανούς ή νεότερους και βέβαια να εφαρμόσει όσες άλλες ιδέες μπορεί να είναι ωφέλιμες για την ομάδα του στο πλαίσιο της μάθησης.
Η λέξη κλειδί στη περίπτωση αυτή είναι η εύρεση «αγωνιστικής ισορροπίας» μεταξύ των διαγωνιζόμενων ομάδων και σε αυτό την ευθύνη έχει όχι ο αδύναμος αλλά ο δυνατός. Αν ο προπονητής της δυνατής ομάδας αποφασίσει να «εξαφανίσει» την χαμηλών δυνατοτήτων αντίπαλη ομάδα τότε μόλις έχασε μια καλή ευκαιρία. Ακόμα όμως και στη περίπτωση που οι διαγωνιζόμενες ομάδες έχουν τη ποθητή αγωνιστική ισορροπία και το παιχνίδι είναι πραγματικά μια γιορτή, θα ήταν ευχής έργο σε αυτή γιορτή να συμμετέχουν όλοι οι καλεσμένοι.
Αν πραγματικά ένας αθλητής πρωταθλημάτων ανάπτυξης δεν είναι αξιολογημένος από τον προπονητή να αγωνιστεί σε ένα παιχνίδι θα πρέπει να το ξέρει όπως και να ξέρει με ποιο τρόπο την επόμενη φορά θα είναι ικανός να το κάνει. Αν είναι αξιολογημένος (βρίσκεται στη δεκαοκταδα της ομάδας) να αγωνιστεί τότε αυτό να πραγματοποιείται!
Δουλειά των παιδιών είναι να παίζουν και των προπονητών να τους δίνουν αυτή την δυνατότητα σε κάθε ευκαιρία.
Κατανοώ ότι αυτή η διαχείριση εμπεριέχει ρίσκο για τη ροή του αγώνα αλλά προτεραιότητα έχει το παιχνίδι και η απόλαυσή του. Το σκορ είναι δευτερεύον. Αυτό πρέπει να αποδεικνύεται εμπράκτως με τη συμμετοχή όλων των παιδιών που απαρτίζουν την ομάδα.
Κανένας δε μπορεί να πεισθεί ότι η νίκη πρέπει να προηγείται της απόλαυσης του παιχνιδιού. Αγωνιστική ισορροπία στις ομάδες, ψυχική ισορροπία στους προπονητές, αθλητές και τις οικογένειές τους.