Μιλάμε για την Μαρία Οικονομίδου, την Ξένια Κακουράτου, την Ζακχαίου, ή την Πότοκαρ;

Μιλάμε για παρόμοιες ιστορίες ή όχι;

ΤΑΣΕΙΣ ΦΥΓΗΣ

Είναι φυσιολογικό. Και απόλυτα αναμενόμενο.

Το ρεπορτάζ τρέχει. Αλήθεια ή ράδιο αρβύλα, τα σενάρια δίνουν και παίρνουν πλέον.

Τα περισσότερα κορίτσια διαλέγουν (γιατί δεν έχουν άλλη επιλογή) την ύστατη λύση.

Γιατί για αυτές «ύστατη» είναι. Θέλουν να μείνουν και σε κάθε τους κουβέντα, αυτό λένε.

Για πού;

ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ..

Μακριά από την θολούρα ίσως, μακριά από την αβεβαιότητα.

Μακριά από το «θα δούμε», μακριά από το «κάτι πρέπει να αλλάξει».

Μακριά από το «εγώ θα μπω μόνο αν μπει κι αυτός».

Μακριά από τα άδεια καθίσματα των τελικών.

Μακριά από το «έχασε ο Πανναξιακός, το έδωσαν».

Μακριά από το «είμαστε κοντά σας, αλλά έτσι όπως θέλουμε εμείς».

Μακριά από την μιζερολογία και τον δηθενισμό.

Η ΠΙΚΡΗ ΣΥΝΗΘΕΙΑ

Αντιλαμβανόμενοι το ψυχρό γίγνεσθαι, απομονωμένοι στα συμφέροντα, καθίστε στην άκρη του λιμανιού και ρεμβάστε την εικόνα που ίσως θα γίνει, πιο συνήθης από ποτέ.

Εκείνη την ώρα, που ακόμα μια αθλήτρια θα παίρνει τον δρόμο της φυγής, κυνηγώντας τα δικά της όνειρα.

Και που δεν έχουν θέση, σε καμία περίπτωση, στο νησί της Νάξου.