Ο Ναυτικός Όμιλος Πάρου, παρά τα εμπόδια που θέτουν η οικονομική κρίση και η κωλυσιεργία του δημοτικού μηχανισμού (μέσω του λιμενικού ταμείου) προσπαθεί να κρατήσει ζωντανή τη σχέση των παιδιών της Πάρου με τη θάλασσα.
Ο ΝΟΠ μετράει σχεδόν 20 χρόνια ιστορίας με τόσες επιτυχίες ώστε αν οι πρωταθλητές του τμήματος της ιστιοπλοΐας αποφάσιζαν μια μέρα να απλώσουν τα τρόπαιά τους σε μια γραμμή από τα Λιβάδια (που είναι οι εγκαταστάσεις του), η γραμμή, δίχως καμία υπερβολή, θα έφτανε έως το… Λιμενικό Ταμείο. Δεν θα την έβλεπαν, όμως, όλοι… Ο πρόεδρος του Λιμενικού Ταμείου θα έβλεπε κατάληψη αιγιαλού και ίσως να τους έκοβε κλήση, ενώ ο Δήμος θα παρατηρούσε παρακώλυση συγκοινωνίας και θα τους έβαζε πρόστιμο.
Μια απλή διαπίστωση (που, στα μάτια μου, φαντάζει η πιο απλή αλήθεια) επιδιώκω, μονάχα, ν’ αναδείξω. Οι επιτυχίες των παιδιών του ΝΟΠ αυτά τα χρόνια, γίνονται – κόντρα σε παιδιά καλύτερων ομίλων, πιο επαγγελματικών - από αθλητές γνήσιους ερασιτέχνες που τους ανέθρεψε από μικρά παιδιά ο Όμιλος στους κόλπους του. Όμιλος με αρχές, ταιριαστές στην προσωπικότητα κάποιων ανθρώπων που τον διοίκησαν αφήνοντας το στίγμα τους και στην Παριανή κοινωνία. Κάποιων αγνών ιδεολόγων, που στ’ αυτιά των πορωμένων «επαγγελματιών του πρωταθλητισμού» ο λόγος τους μπορεί και ν’ ακουγόταν σχεδόν γραφικός. Είναι επιτυχίες, που μας λένε πολλά, γιατί τις αξιώθηκαν (κι ας μη νομιστεί πως μας διακατέχει ξενοφοβία) Παριανόπουλα, 100% γνήσια! Πολλοί γονείς συμμετέχουν και σπρώχνουν τα παιδιά τους στη θάλασσα και στην ιστιοπλοΐα ως ένδειξη εκτίμησης αυτού του «εναλλακτικού» οικοδομήματος.
Ο ΝΟΠ ισοδυναμεί στην πραγματικότητα με «σχολή», όπου η διαδικασία της αθλητικής εξέλιξης – διαδικασία ετών και ετών, που προϋποθέτει ιδρώτα, επιμονή, υπομονή και ήθος – έχει λογική, αρχή, μέση, τέλος.
Όσοι ευτύχησαν να γνωρίσουν τα μέλη του Ομίλου και τους προπονητές, αντιλαμβάνονται πολύ καλά τι εννοώ. Όλοι μέσα στους κόλπους του και ειδικά στην ιστιοπλοΐα (αυτό το δύσκολο και επίπονο άθλημα), έχουν αγωγή και αυτοσεβασμό, ενώ δουλεύουν σε τρομερούς ρυθμούς επιμονής και υπομονής. Και αποδεικνύουν διαρκώς στα παιδιά πως τα όνειρα τους
δεν απαγορεύονται, πόσο μάλλον, όταν προσπαθούν να τα κάνουν πραγματικότητα με συνεχή και συνεπή δουλειά.
Η μέγιστη επιτυχία του ΝΟΠ ήρθε από την ιστιοπλοΐα και την Πολυξένη Σαρρή που βγήκε 5η στον κόσμο, κάτι πρωτόγνωρο για τον Παριανό αθλητισμό.
Η 5η θέση σε ολόκληρη την υφήλιο για την Πολυξένη προϋπόθετε τους ίδιους ρόζους στα σκληραγωγημένα χέρια, τον ίδιο ιδρώτα (το ένα και μοναδικό στοιχείο που είναι κοινό σε σύμπασα την αθλητική οικογένεια και ενώνει, σαν κρίκος, όλες τις διοργανώσεις όλων των σπορ σε όλο τον κόσμο), αλλά και την ίδια «επιστημονική» μεθοδικότητα στην ετοιμασία. Και
βγήκε η επιτυχία ετούτη μέσα από εξίσου σκληρό συναγωνισμό. Η Πολυξένη, εξωθημένη κι από την αδιαφορία των τοπικών αρχών για το άθλημα της ιστιοπλοΐας, είχε την ευφυΐα, αντί να μένει και να κλαίγεται για τη μοίρα της και τη μιζέρια, να ψάξει τη δουλειά σε δρόμους εναλλακτικούς. Με την οικογένειά της, με τους προπονητές, με τους σπόνσορες αργότερα, όμως όχι με τον Δήμο Πάρου. Όπως συμβαίνει και με τα παιδιά που ακολούθησαν το δρόμο των επιτυχιών που η ίδια χάραξε. Όλα αυτά τα παιδιά που έφεραν Πανελλήνιες, Βαλκανικές, Ευρωπαϊκές και Παγκόσμιες διακρίσεις στο νησί δεν κοίταξαν ποτέ τι έκανε ο Δήμος για να βελτιώσει τις εγκαταστάσεις και το προπονητικό υλικό. Η Πολυξένη, η Σταυρούλα, η Κατερίνα, ο Νίκος, ο Φίλιππος, η Πωλίνα, η Βαλεντίνα και η Βενετία (δείγμα τυπικό, Παριανών που δεν κοιτάζουν τι κάνει ένας όμιλος της Πάρου γι’ αυτούς, αλλά τι μπορούν να κάνουν αυτοί για έναν Παριανό όμιλο), εκείνοι και οι ελάχιστοι κοντινοί τους άνθρωποι, φάνηκε ότι το διαισθάνονται. Κάνουν τη «δουλειά» με απόλυτη ηρεμία.
Ηρεμία κατακτημένη από δύο πράγματα: την πολλή δουλειά στο κορμί (την επίγνωση, δηλαδή, πόσο μακριά δικαιούνται ν’ απλώσουν το χέρι) και την έμπνευση στην ψυχή. Κι είχαν
από κοντά τους δύο άξιους προπονητές που έφεραν τον Όμιλο στην ελίτ της χώρας: Τον Βασίλη Σωτηρίου και τον Τζώρτζη Κεφαλλονίτη (ο οποίος – άγνωστο γιατί - έφυγε), οι οποίοι επέδειξαν εντυπωσιακή δουλειά που συνοδεύτηκε κι από ανάλογα αποτελέσματα.
Μέσα στον ορυμαγδό, λοιπόν, της εποχής ας εκτιμήσουμε το οξυγόνο αυτό – κόντρα στο ρεύμα του χρηματικού κυνισμού και της ανήθικης λοβιτούρας - σαν παραθυράκι, έστω και φεγγίτη, οξυγόνωσης.
Μιχάλης Παπαδάκης
Υ.Γ. Ο «χρηματικός ρατσισμός» είναι ο χειρότερος όλων και τον υφίστανται παιδιά και γονείς – μέλη στο… όνομα του ομίλου. Εξ’ ου και ο τίτλος του άρθρου: πώς να σαλπάρουν παιδιά με δεμένα τα όνειρα όταν δεν λύνει τους κάβους ο ίδιος ο Όμιλος που τα ανέθρεψε; Αλλά τα όποια κακώς κείμενα υπάρχουν επιφυλασσόμαστε να τα αναδείξουμε κι αυτά, όπως κάνουμε και με τις επιτυχίες άλλωστε!
