Μερικούς μήνες αργότερα, βαμμένη, γοητευτική και ντυμένη στα μαύρα, παραλαμβάνει στο Βοτανικό το βραβείο της καλύτερης παίκτριας του πρωταθλήματος 2015-16. Το ίδιο βραβείο κερδίζει μόλις λίγες εβδομάδες πριν ως MVP του πρώτου γύρου της Volleyleague σε ένα εξίσου ριψοκίνδυνο come back στην Ελλάδα. Τα βραβεία αυτά δεν είναι μόνο η εκτίμηση μιας αγωνιστικής υπεροχής. Είναι η βουβή αναγνώριση μιας αθλητικής προσωπικότητας παλιάς κοπής που ομορφαίνει το μίζερο αθλητισμό μας.
Γαλουχημένη αθλητικά τη δεκαετία του 80, η γενιά μου δεν μπορεί εύκολα να συμβιβαστεί με τη μετάλλαξη της φυσιογνωμίας των ομαδικών αθλημάτων. Δεν μπορεί να αποδεχθεί ως άποψη, η ομάδα των ατόμων – προσωπικοτήτων να μετατρέπεται σε μία άχρωμη, ντεκαφεινέ γενικότητα υποταγμένη στην πειθαρχία και την ομαδικότητα. Παλιά πηγαίναμε να δούμε τον Χατζηπαναγή, τον Μπαρζόφ, τον Γκάλη, τον Πετρόπουλο, την Άννυ Κωνσταντινίδου, τον Ντράγκοβιτς, τον Σαμαρά, τη Λία Μήτση. Να βιώσουμε αυτές τις ανθρώπινες ιστορίες που έμεναν στο υποσυνείδητο έως την άλλη Κυριακή. Όχι γιατί απαραίτητα υπερείχαν αθλητικά. Αλλά γιατί είχαν μία πατίνα και μία αύρα που σε έκανε να αγαπήσεις αυτό που έβλεπες, να δώσεις μια μεταφυσική διάσταση σε ένα απλό παιχνίδι.
Το κορίτσι από τη Vechta, στην Κάτω Σαξονία, είναι η συνέχεια αυτής της εποχής. Δεν συμπληρώνει απλά ένα ρόστερ. Είναι αυτόνομη και αυτάρκης. Μας κάνει να αναζητήσουμε την ιστορία της, να πάμε ξανά στο γήπεδο γι αυτή. Σε μια περίοδο παρακμής και μιζέριας, προκαλέι ακόμα εκείνο το vibe για να γίνει το σκηνικό του Σαββάτου ερωτεύσιμο και συναρπαστικό.
Η Brinkmann είναι η κλωνοποίηση του Γκαρίντσα, του Μπέστ, του Κρόιφ, του Πάρη Γεωργακόπουλου, του Ζλάταν Ιμπραϊμοβιτς, του Φάνη Χριστοδούλου, της Ρούξι Ντουμιτρέσκου. Αυτών που η αθλητική καριέρα δεν αδράνησε την καθημερινότητά τους, δεν ατόνησε την προσωπικότητά τους. Καριέρα και ζωή συμβάδιζαν παράλληλα, έντονα και ενίοτε αυτοκαταστροφικά. Δεν περίμεναν τα 34 ή τα 38 για να αρχίσουν να ζουν, καμμένοι από τα ξενοδοχεία, τα αεροπλάνα και την κατάθλιψη του τέλους.
Ο Alain De Botton στο βιβλίο του «Περί του κοινωνικού status» αναζητά τις πηγές της αγωνίας που εχουμε για καταξίωση και κοινωνική αποδοχή. Η προσοχή που επιζητάμε καθημερινά δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ανάγκη να βιώσουμε την αγάπη μου δε ζήσαμε ή αυτή που ποτέ δεν μας είναι αρκετή. Το θέατρο και ο αθλητισμός είναι τα πιο έντονα βιωματικά πεδία αγάπης. Υπάρχει μια κατηγορία αθλητών, όπως η Brinkmann, που έχουν μια ξεχωριστή ικανότητα να μεταδίδουν και να λαμβάνουν αυτό τον ηλεκτρισμό συναισθημάτων. Υπήρξαν και υπάρχουν καλύτερες παίκτριες από αυτή όμως καμία δεν κατάφερε να αναπτύξει αυτό τον προσωπικό διάλογο με τον κόσμο (αν εξαιρέσουμε τη Χίπε τα πρώτα 2 χρόνια και την Κ. Γιώτα). Ο τρόπος που παίζουν, πανηγυρίζουν, ζουν αυτή την παράσταση είναι η έκφραση της ίδιας τους της ζωής. Η ανάγκη να αγαπηθούν και να αγαπήσουν. Το σήμα που εκπέμπουν γίνεται αντιληπτό. Το αυθεντικό και ειλικρινές πάντα γίνεται αντιληπτό από το αισθητήριο του κόσμου. Η ανταμοιβή αναμενόμενη.
Η Anika Brinkmann είναι ο εχθρός των ψυχολόγων, των εργοφυσιολόγων, των στατιστικολόγων, των διατροφολόγων, των παπαρολόγων. Τους μαζεύει μπροστά της και τους φτύνει στα μούτρα, τους ξεφτιλίζει. Με ζαμπονοτυρόπιτα νίκησε μόνη της το 2016 τη Νάξο, με Veltins τον ΠΑΟ to 2015. Αυτή η αντισυμβατική προπονητικά ζωή δεν είναι τίποτα άλλο παρά η προσπάθεια ισορροπίας της καλής ψυχολογίας με την αθλητική ετοιμότητα. Είμαι αθλητής αλλά και άνθρωπος ταυτόχρονα. Σε μία εποχή που η CK-MB, τα αμινοξέα και η στατιστική παίζουν μεγαλύτερο ρόλο από το ταλέντο, υπάρχουν κάποιοι αθλητές που έχουν ένα δικό τους κώδικα λειτουργίας. Οι καθημερινές «αμαρτίες» λειτουργούν ευεργετικά ισοσταθμίζοντας στη νοητή ζυγαριά τη σωματική φθορά με τη ψυχολογία.
Είναι επίσης και αυτή η άτιμη αυτοπεποίθηση μιας παίκτριας που ξέρει μπαλίτσα και το δείχνει όταν πρέπει εκεί που πρέπει. Το γήπεδο είναι ο χώρος μου, η σκηνή μου, το σπίτι μου. Δεν θα αφήσω κάποια υποδοχή για να μη χαλάσω τη στατιστική μου, δεν θα περάσω εύκολα τη δύσκολη μπάλα, δεν θα φοβηθώ να βουτήξω για μια δύσκολη άμυνα. Η νοοτροπία της αλάνας, η νοοτροπία του πάνω απ’ όλα διασκεδάζω το παιχνίδι. Παίκτρια αγώνων, παίκτρια για τα δύσκολα. Ως μια άλλη Έλλη Λαμπέτη που έπαιρνε οξυγόνο από το άνοιγμα της αυλαίας και κατέθετε τη ψυχή της.
Ακόμα και τώρα που κυνηγάει το μικρό της Τόμας μετά τους αγώνες, τα στοιχεία αυτά παραμένουν. Σε μια φάση ζωής πιο ήρεμη, πιο ώριμη, πιο fit, φυσικά δώρα της μητρότητας που τιμάει με το παραπάνω, αποδεικνύει ότι η πορεία ενός αθλητή δεν είναι flat αλλά μπορεί να ακολουθήσει τους ιδιαίτερους σταθμούς της ζωής. Εφηβεία, επαγγελματισμός, μητρότητα. Ναι, μπορεί να προτιμούσα εκείνο το γοητευτικό «νευρόσπαστο» του 2015 με τις συναισθηματικές κορυφώσεις και τη Γερμανική παρεξηγίσημη ευθύτητα που σάρωνε δίκαιους και αδίκους. Να προτιμούσα την παιδικότητά και την τρυφερή συνύπαρξή της με τα παιδιά και τα ζώα. Η ζωή όμως είναι απρόβλεπτη και φωτίζει νέες κρυφές, ενδιαφέρουσες πτυχές σε κάθε άνθρωπο και πρέπει να τη σεβόμαστε όταν προσφέρει ευτυχία σε αυτόν που τη βιώνει.
Είναι όμως η Brinkmann πρότυπο μιας σύγχρονης αθλήτριας; Είναι σημείο αναφοράς για έναν προπονητή του 2020; Πόσο χωράει το vintage και το απρόβλεπτο μέσα σε ποσοστά και στατιστικές; Η Ανίκα είναι μία αύρα 80s και 90s που επαναφέρει την έννοια της προσωπικότητας μέσα σε μια ομάδα. Που συγχρονίζει τον ψυχισμό της με αυτόν του συλλόγου που υπηρετεί χωρίς να εκβιάζει για μεγάλα συμβόλαια και παράλογες απαιτήσεις. Είναι πρότυπο για κάθε ανασφαλή και φοβισμένη νέα αθλήτρια που θέλει κάποιες φορές να διαφωνήσει με τον προπονητή της, να ξεσηκώσει την εξέδρα, να αγαπηθεί από τον κόσμο, να πει κανένα μπινελίκι, να κάνει τη χειρονομία της, να κάνει κάτι αγωνιστικά περιττό στον αγώνα αλλά δεν τολμά γιατί πρέπει να είναι «σοβαρή» επαγγελματίας. Είναι πρότυπο για τον προπονητή που δεν έχει καταφέρει να κατανοήσει ότι η έννοια της πειθαρχίας δεν είναι παράταιρη με την ανάδειξη κάθε προσωπικότητας ξεχωριστά. Είναι πρότυπο για κάθε προπονητή που δεν έχει καταλάβει ότι η διαχείριση των αθλητών δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ομοιοπαθητική διαδικασία όπου κάθε άτομο οφείλει να έχει εξατομικευμένη διαχείριση.
Κορίτσι από τη Vechta, προσγειώθηκες πριν 4 χρόνια σε έναν πρώην ερωτεύσιμο βράχο και γέμισες με αθλητική ηδονή κάποιους λίγους ρομαντικούς που δεν περιορίζονται στη μέτρηση των εισπράξεων της σεζόν. Να είσαι υγιής στα όσα παιχνίδια παίξεις ακόμα για να μας θυμίζεις ότι το βόλλευ, το μπάσκετ, το ποδόσφαιρο είναι πάνω απ’ όλα παιχνίδια και όχι αθλήματα.
Danke schon Anika Brinkmann, MVP των αυθεντικών, MVP της καρδιάς μας.
Γιώργος Νομικός Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
