Σάββατο, 21 Μαρτίου 2020 20:25

LIVE SCORE : Κορωνοϊός – Βλακο-ιός 0-2 (Ημίχρονο)

Πολυάριθμοι αναγνώστες της Μαγνητικής, καμμένοι στον εγκέφαλο από το Netflix, το Playstation και τον Βερύκιο. Θα ήταν ανώφελο, μέρες πολιορκίας, να γράψω κάτι αμιγώς αθλητικό. Δεν συνέβη ποτέ, πόσο μάλλον τώρα που βρισκόμαστε στην κορύφωση μιας αρχαίας τραγωδίας.

Θα φορτώσουμε το νοητό αερόστατο με λίγο ήλιον ακόμα για να δούμε από ψηλά κρυφές πτυχές αυτής της πανδημίας. Κάντε ένα διάλειμμα από το Narcos και το Breaking Bad και ξεστραβωθείτε λίγο διαβάζοντας το σημερινό κείμενο, με μάσκα ή χωρίς.

Η ιστορία της ανθρωπότητας είναι η προσομοίωση ενός ανθρώπινου χαρακτήρα. Εμφανίζει κυκλοθυμία, εξάρσεις, υφέσεις, υστερία, κατάθλιψη. Η πανδημία των τελευταίων μηνών δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια κρίση πανικού της παγκόσμιας κοινότητας. Μία αφορμή αυτογνωσίας, αυτοκριτικής και υπαρξιακού προβληματισμού. Που πάμε, τι είμαστε, τι ζητάμε; Όπως ακριβώς θα έκανε ένας παγκόσμιος πόλεμος, μια οικολογική καταστροφή ή μια παγκόσμια χρεοκοπία. Το φαινόμενο θα κάνει αργά ή γρήγορα τον κύκλο του όμως το στίγμα του θα το αφήσει για πολλά ακόμα χρόνια.

Φανταστείτε την πανδημία ως ένα σκάνερ που φωτίζει κυκλικά τη γη σημείο προς σημείο. Στην κίνησή του αποκαλύπτει την ποιότητα της κάθε κοινωνίας από την οποία περνάει. Τυπολατρικές κοινωνίες, άναρχες κοινωνίες, αναβλητικές, πειθαρχημένες, αντιδραστικές κοινωνίες. Αντίστοιχα, κυβερνήσεις με πυγμή, λαϊκίστικες κυβερνήσεις, κυβερνήσεις που ενέπνευσαν, κυβερνήσεις που φοβήθηκαν.

Σε αυτό το παγκόσμιο big brother, με αφορμή την πανδημία, ήρθε η στιγμή να βγουν επώδυνα συμπεράσματα. Βιώνουμε την εποχή όπου θα υπάρξει μετατώπιση ευθυνών από τις ηγεσίες στους ίδιους τους λαούς. Οι δικαιολογίες περί κακών κυβερνήσεων έφθασαν στο τέλος τους. Έσβησαν. Στο παγκόσμιο ψυχαναλυτικό ντιβάνι, έφθασε η ώρα της αυτογνωσίας. Ο «κακόμοιρος» λαός από θύμα της εξουσίας γίνεται συμμέτοχος και συνυπεύθυνος των επιλογών του. Η προσωπική ευθύνη θα συγχρονιστεί πλέον με την διαχείριση της πολιτικής διοίκησης. Δεν θα φταίει πλέον ο κάθε Τραμπ, Μπερλουσκόνι ή Τζόνσον. Θα φταίει η κατά κεφαλήν καλλιέργεια της κοινότητας που τους ανέδειξε.

Κυρίαρχες στις προκλήσεις της νέας εποχής θα είναι οι κοινωνίες που ελέγχουν την παρορμητική ψυχολογία της μάζας, έχουν κουλτούρα διαλόγου, έχουν αίσθηση του δημόσιου γίγνεσθαι, έχουν αντανακλαστικά. Οι λαϊκιστές, οι φαντασιόπληκτοι, οι μικροαστοί, οι συνωμοσιολόγοι, οι θρησκόληπτοι μένουν στο περιθώριο της ιστορίας ως γραφικοί και αυτόχειρες. Το παράδειγμα της Ιταλίας αποδεικνύει όλα τα παραπάνω. Μία κοινωνία αναμετρήθηκε με τις αρχέγονες παθογένειές της (καχυποψία στις αρχές, εφησυχασμός κλπ) και έχασε. Για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία, η κριτική εστιάζεται όχι στο κράτος αλλά κυρίως στην ανευθυνότητα του πόπολου. Κάτοικοι της χώρας της Αναγέννησης, του Καραβάτζο, του Παζολίνι, του Αντονιόνι, αντί να βγαίνετε στα μπαλκόνια και να τραγουδάτε, κρατήστε ενός λεπτού σιγή για την ανευθυνότητά σας να προκαλέσετε χιλιάδες αθώους επιθανάτιους ρόγχους. Δύο, τρία κλικ ατομικής και συλλογικής ευθύνης αρκούσαν.

Η άλλη μεγάλη αποκάλυψη της τελευταίας πανδημίας αφορά την αναμέτρηση της ορθολογικής με την θεοκρατική οπτική. Ας περιοριστούμε, αρχικά, στο εσωτερικό παράδειγμα της Ελληνικής εκκλησίας. Οι πρόσφατες ανακοινώσεις της Ιεράς Συνόδου, έστω και απρόθυμα, δίνουν χώρο στον ορθολογισμό και δείχνουν μία κατανόηση της ανθρωπογεωγραφίας του 2020. Τις δεκαετίες του 80 και του 90 δεν υπήρχε καμία περίπτωση οι ανακοινώσεις της εκκλησίας να μην προέτασσαν δόγμα και ιδεοληψίες. Υπήρχε κατάλληλο ακόμα κοινό για να τις αποδεχθεί. Μία θεοφοβούμενη ανθρώπινη μούργα που πίστευε Αγίες Αθανασίες του Αιγάλεω και έκανε ουρές σε κάθε κοκκαλάκι Αγίου. Τα πράγματα ψιλοάλλαξαν, οι νέες γενιές ξύπνησαν, κάθε ανακοίνωση αναμετράται με τη νοημοσύνη του καθενός. Το πολιτικό κόστος μετράει.

Η εκκλησία εκτέθηκε ανεπανόρθωτα από την επιλογή της να προβάλει το μεταφυσικό και το θαύμα ως τη βασική παράμετρο της ορθοδοξίας. Λάθος «marketing», λάθος οπτική. Το 2020 δεν μυείς σκεφτόμενο κοινό με Πανάγιο Φως που ανάβει μόνο του. Ήρθε λοιπόν η στιγμή που τα γεγονότα της πανδημίας την ξεπέρασαν. Το ευρύ κοινό ενημερώνεται, συμβουλεύεται, ελπίζει μέσω των επιστημονικών δεδομένων και των συλλογικών εφικτών δράσεων. Ο ρεαλισμός πρωταγωνιστής.

Είναι τόσο κρίμα γιατί η δυναμική της ορθοδοξίας υπάρχει, αναπνέει και έχει ρόλο. Κρύβεται μέσα στις παραβολές, μέσα στο καθημερινό παράδειγμα δοτικότητας και αγάπης, στην ανιδιοτέλεια. Σε αυτές τις «υπερβατικές» αλλά εφικτές πράξεις συναντάται όλο το θαύμα. Αυτό έπρεπε να προβάλλεται και όχι οι θεολογικοί δογματισμοί. Παράδειγμα, ταπείνωση, νοηματοδότηση βίου. Τελικά … Πατήρ Αντώνιος Κολωνού ή Άγιο Πνεύμα; Ποιος θα έβαζε στο περιθώριο αυτή την ώρα τον θεσμό εκκλησία αν σε συγχρονισμό με την επιστημονικότητα κατέθετε την ανιδιοτελή δυναμική της;

Τα παραπάνω συμπεράσματα εντοπίζονται γενικότερα στην παρούσα στάση όλων των Δυτικών Εκκλησιών. Μετριοπαθείς, συνεργάσιμες, μακριά από φαντασιώσεις. Θα τολμούσα να πω ότι αυτή η εξελισόμενη τραγωδία θα καθορίσει για τα επόμενα χρόνια το νέο αφήγημα των Θρησκευτικών ηγεσιών. Μία πρόταση ζωής συγχρονισμένη με την πραγματικότητα, την επιστήμη και την εφαρμοσμένη πνευματικότητα. Και οι δύο προηγούμενες διαπιστώσεις – ευθύνη λαών και θρησκευτικό αφήγημα, είναι οι νέες τεκτονικές πλάκες της νέας εποχής, ήρεμες σε λίγο καιρό, ενεργές τώρα.

Όσο εξελίσσεται αυτή η τραγωδία, μνημονεύω τον ιδιοφυή Μίμη Ανδρουλάκη στις παρουσιάσεις των βιβλίων του. Τη σημασία που έδινε στο περίφημο «δάγκωμα της μαϊμούς» (από το περιστατικό με το Βασιλιά Αλέξανδρο). Στη σπουδαιότητα δηλαδή του απρόοπτου και της σύμπτωσης στην εξέλιξη της ιστορίας. Ένας μικροοργανισμός 0.2 μm επιβάλλεται ξαφνικά στην εφησυχασμένη ανθρωπότητα, την τρομάζει και της υπενθυμίζει την ματαιότητα κάποιων πραγμάτων αλλά και την αξία της ζωής. Συντονίζει άσπρους, μαύρους, κίτρινους, γκρενά, γκέι, στρέιτ, λούμπεν, Εβραίους, αριστερούς, φρικιά, γιάπηδες, αναρχικούς, όλες και όλους στην ίδια αίσθηση απειλής. Όλοι κάνουν το ίδιο, όλοι σκέφτονται το ίδιο. Το κοπάδι με τις ρέγγες σε σχηματισμό άμυνας υπό την απειλή του καρχαρία.

Κανένας κοινός νους δεν εχει κατανοήσει ακόμα την κυκλοθυμία που παρουσιάζει μία κοινωνία ανθρώπων πριν και μετά από μία καταστροφή. Η συγκολλητική ουσία που την κρατάει ζωντανή κατά την μάχη, ως δια μαγείας εξαχνώνεται όταν κοπάσει η καταιγίδα. Είναι η ανασφάλεια του ανικανοποίητου που μας οδηγεί στον ατομισμό και το προσωρινό; Είναι απωθητική η έννοια πρόληψη και κοινός βίος; Μήπως η βλακεία είναι τελικά δομικό στοιχείο των ανθρώπινων κοινοτήτων; Κανείς δε ξέρει. Το σίγουρο είναι ότι η διασωθείσα κατσαρίδα – κοινωνία θα είναι αυτή που θα παρακάμπτει τις ψυχώσεις αυτές. Όχι δάκρυα για τις υπόλοιπες. Ας περιμένουν στις τρύπες της ανεπάρκειάς τους. 

Γιώργος Νομικός Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Κατηγορία Μαγνητική

Copy of Peach Minimal Perfect Skin Skincare Flyer

RODOS TOYRNOYA

BETARADES 300X250

Σχολιάστε το άρθρο

© 2004 - 2024 All Rights Reserved. | Φιλοξενία & Κατασκευή HostPlus LTD

hostplus 35

0
Shares