Πριν λίγες μέρες απεβίωσε ο ποδοσφαιριστής – θρύλος της Βραζιλίας και η αντίδραση της Παγκόσμιας κοινότητας ήταν μία φτηνή κόπια ενός σκηνικού που στήνεται εδώ και 2 δεκαετίες σε ανάλογες περιπτώσεις. Ένα πλήθος ανθρώπων να εξαντλεί τη συγκίνησή του στη δημιουργία ενός ευφάνταστου μηνύματος στα social media και μόνο μία μικρή μειοψηφία που έχει κατανοήσει τις έννοιες απώλεια, σιωπή, μνήμη να αντιδρά βιωματικά στο μεγαλύτερο γεγονός της ανθρώπινης ύπαρξης.
Αν εξαιρέσουμε τον Μαραντόνα που είχε μία ερωτική σχέση με την κοινωνία της Αργεντινής, όλες οι άλλες απώλειες ποδοσφαιριστών – θρύλων που έδωσαν μεταφυσική στο ποδόσφαιρο, σκεπάστηκαν από τη ροή της καθημερινότητας και το βαριεστημένο scroll για νέες ειδήσεις στο κινητό. Για τους βιωματικούς ανθρώπους, η απώλεια του Πελέ, του Μιχαήλοβιτς, του Μπεστ, του Κρόιφ, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ανάκληση της προσωπικής μνήμης και η μοιραία σύγκρισή της με το χειρότερο παρόν. Είναι μία αφορμή ένταξης των νεανικών μας ερεθισμάτων στην παρούσα καθημερινότητα που καταλήγει συνήθως σε απογοήτευση.
Διαβάσαμε και ακούσαμε, λοιπόν, πολλά σχόλια με αφορμή τον θάνατο του Πελέ από απαίδευτους δημοσιογράφους και ποδοσφαιριστές. Δυστυχώς, ειδικά στην ποδοσφαιρική υποκουλτούρα της Ελλάδας, δεν έχει γίνει κατανοητό πως ένα μεταθανάτιο σχόλιο δεν είναι μία ανούσια τυπολατρία όπως η αναγκαστική παρουσία μας σε κάποια κηδεία. Κάθε δημόσιο πρόσωπο που δεν έχει ιστορικές αναφορές και μνήμες από την εποχή του Πελέ, όταν βρίσκει την ανάγκη να εκφραστεί συγκινησιακά, ο εργασιακός του βίος και το έργο του πρέπει να εντάσσονται αρμονικά σε αυτό που εξέφραζε ο εκλιπών. Αλλιώς, είναι ένα υποκριτικό κακέκτυπο συγκίνησης και μία ανούσια Ναρκισσιστική πληροφορία.
Πως είναι δυνατόν ένας στρατευμένος οπαδικά δημοσιογράφος που παίρνει εντολές από το σύλλογο (όπως οι περισσότεροι πλέον ρεπόρτερ μεγάλων ομάδων) να κάνει επικήδειους για τον ανένταχτο στα ποδοσφαιρικά κατεστημένα Κρόιφ ; Πως ένας συμβιβασμένος με τη διαφθορά των παραγόντων, Έλληνας ποδοσφαιριστής, θα σχολιάσει αύριο πχ τον Robbie Fowler (να ναι καλά) που δήλωνε με προσωπικό κόστος τη συμπαράστασή του μέσα στο γήπεδο στους λιμενεργάτες του Liverpool; Είναι τόσο παράταιρο και αντιαισθητικό.
Ο θρήνος πρέπει να εκπέμπεται από πομπούς όμοιων συχνοτήτων για να μη γίνεται θόρυβος. Ο Πελέ, εκτός από μία αφορμή μνήμης άλλων, αγνότερων εποχών, είναι ένα σύμβολο οργανικής ταύτισης με το σύλλογό που ξεκίνησε. Σε μια εποχή όπου οι δουλοπρεπείς προς τους μάνατζερ σύγχρονοι ποδοσφαιριστές αλλάζουν 7,8 ομάδες στην καριέρα τους και δεν ταυτίζονται ιστορικά με καμία, κάθε ειλικρινής επίκληση στον Πελέ, θα έπρεπε να συνοδεύεται και από μία προσπάθεια αλλαγής αυτού του φαινομένου. Επίσης, η θύμηση της ποδοσφαιρικής του προσωπικότητας που εστίαζε στη φαντασία της ατομικότητας, είναι μία αφορμή επαναξιολόγησης του περιορισμένου ρόλου του σύγχρονου ποδοσφαιριστή. Τι καλύτερος θρήνος από την προσπάθεια επαναφοράς αυτών των αξιών; Πόσο πιο τίμιο σε σχέση με ένα ανούσιο αντίο.
Το φαινόμενο, δυστυχώς, δεν θα αλλάξει. Αντίθετα, θα γίνεται πιο αποκρουστικό. Τα διαδικτυακά, συμβατικά συλλυπητήρια θα σκεπάζουν με το θόρυβό τους κάθε ελπίδα ο θάνατος μίας επιδραστικής προσωπικότητας να γίνεται αφορμή προβληματισμού για αλλαγές τόσο στον προσωπικό βίο όσο και στο σκηνικό του ποδοσφαίρου.
Γιώργος Νομικός Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
