Σάββατο, 13 Νοεμβρίου 2021 00:22

Φράγκος: «Πρέπει να γίνεις φίλος με το βάρος και τις δυσκολίες»

Ο αρχηγός του Φοίνικα Σύρου, Ανδρέας Φράγκου, έδωσε συνέντευξη στο SDNA και τον Ιωάννη Καλλιτσάρη.

Έχοντας γυρίσει τον κόσμο, περνώντας από τα καλύτερα πρωταθλήματα του πλανήτη, ο Ανδρέας Φράγκος ηγείται της προσπάθειας του Φοίνικα Σύρου τη φετινή σεζόν. Πιο ώριμος από ποτέ (ούτως ή άλλως η ωριμότητα ήταν πάντα από τα δυνατά του στοιχεία) κουβαλάει σπουδαίες παραστάσεις που αποκόμισε όλα αυτά τα χρόνια και εκτός από τις εξαιρετικές του εμφανίσεις στα γήπεδα μπορεί να μας προσφέρει και κάτι από την τεχνογνωσία που γνώρισε στα πρωταθλήματα που πέρασε.

Ο Ανδρέα Φράγκος ανήκει στην κατηγορία αθλητών που μπορεί να σου μιλάει και να μοιράζεται μαζί σου πραγματικά ουσιαστικά πράγματα για το βόλεϊ. Απόλυτα ειληκρινής και αυθεντικός, έχει μια απόλυτα συνειδητοποιημένη εικόνα για τον επαγγελματικό αθλητισμό. Ποτέ δεν έπαψε να είναι ένας από τους καλύτερους αθλητές στο ελληνικό βόλεϊ αλλά ο τρόπος σκέψης του θα μπορούσε να τον κάνει έναν άξιο παράγοντα του χώρου τα επόμενα χρόνια.

Η ζωή στη Σύρο πως είναι; Είναι η πρώτη φορά που παίζεις στην Ελλάδα χωρίς να παίζεις σε ομάδα της Αθήνας.

Η ζωή είναι πολύ ωραία στη Σύρο. Οι αποστάσεις είναι μικρές, είναι όμορφη νησί, ο κόσμος είναι κοντά στην ομάδα. Ο ρυθμός της ζωής είναι περίπου αυτός που έχω συνηθίσει στα τελευταία χρόνια της καριέρας μου από τις πόλεις που έπαιξα. Έχω ξεσυνηθίσει τη ζωή της Αθήνας και όποτε γυρίζω στην Αθήνα δεν μπορώ να συνηθίσω τις αποστάσεις. Στη Σύρο έχουμε το χρόνο να αφωσιοθούμε στη δουλειά μας αλλά και να έχουμε χρόνο για την προσωπική μας ζωή ωστόσο το μόνο κακό είναι ότι είμαι μακριά από την οικογένειά μου καθώς και η γυναίκα μου και το παιδί μου βρίσκονται στην Αθήνα.

Πέρυσι, μπορεί να μην έπαιζες στη Σύρο, αλλά ο Φοίνικας είχε μια εξαιρετική ομάδα αλλά έδειχνε πως κάθε βδομάδα παίζει με ένα βάρος ότι πρέπει να σηκώσει έναν τίτλο. Φέτος έχει απαλαγεί η ομάδα από αυτό έχοντας κατακτήσει το LeagueCup;

Κάθε ομάδα που θέλει να πρωταγωνιστήσει θα έχει αυτό το βάρος. Πρέπει να συνηθίσεις το βάρος και να γίνεις φίλος με αυτό το βάρος και να μπορείς να ανταπεξέρχεσαι στις δυσκολίες. Δεν είναι κακό να υπάρχει βάρος, όταν μια ομάδα θέλει να πετύχει κάτι πρέπει να αγωνίζεται και να μάχεται σε κάθε προπόνηση ώστε να βελτιώνεται και να δείξει κάτι καλύτερο. Αυτό δεν είναι εύκολο να γίνει, θα υπάρχουν δύσκολες στιγμές αλλά όσο περισσότερο μάχεσαι στην προπόνηση τόσο πιο εύκολο είναι να τις αντιμετωπίσεις.

Η ομάδα έχει επενδύση κυρίως στην εμπειρία φέτος; Εσύ, ο Μίταρ, ο Ιερεζουέλο, Κόστα.

Όταν κάνεις το σχεδιασμό μιας ομάδας πρέπει να δεις ποιοι είναι οι στόχοι σου και τι θέλεις να πετύχεις. Υπάρχει φέτος αυτό το πλεονέκτημα με τα χρήματα που πήραν οι ομάδες από τις στοιχηματικές εταιρίες και αυτό δίνει τη δυνατότητα σε ομάδες που θέλουν να κάνουν ένα βήμα παραπάνω να κάνουν μια επένδυση σε παίκτες που ίσως να είναι πιο έμπειροι και να μπορούν να ελέχξουν τις δύσκολες καταστάσεις που ανέφερα πριν. Η Σύρος το έκανε αυτό φέτος και έχουμε μια ομάδα με παίκτες που ίσως να έχουν μεγαλύτερη εμπειρία σε σχέση με κάποιους άλλους. Κατά τη γνώμη μου, όμως, δεν έχει να κάνει μόνο με τους βασικούς παίκτες που παίζουν περισσότερο αλλά με το σύνολο της ομάδας. Ένας αγώνας είναι μια φορά κάθε Σαββατοκύριακο, περίπου δύο ώρες. Όταν κάνεις προπονήσεις, όμως, είναι δύο φορές τη μέρα οπότε τέσσερις ώρες και σίγουρα το σύνολο των παικτών που προπονείται θα πρέπει να είναι καλό και όχι μόνο οι έξι που παίζουν στον αγώνα.

Με τον Μίταρ είχατε παίξει στην εθνική αλλά πέρασαν 10 χρόνια για να βρεθείτε στην ίδια ομάδα. Όταν βρεθήκατε στη Σύρο ήταν ένα flashback;

Ναι έτσι είναι και μάλιστα το συζητούσαμε πρόσφατα. Παίξαμε μαζί μια χρονιά στον Ολυμπιακό και μάλιστα κάναμε τρεμπλ με Πρωτάθλημα, Κύπελλο και Super Cup. Ήταν τελείως διαφορετικά τότε, ήμασταν νέοι με διαφορετικά μυαλά, με οικογένειες πλέον.

Είναι καλό σαν timing ότι στο CEVCup μπαίνεται Δεκέμβριο; Ώστε να στρώσει η ομάδα.

Σίγουρα όσο πιο μετά έρχονται αυτά τα παιχνίδια τόσο καλύτερο είναι. Θεωρητικά, οι ομάδες φτάνουν στο καλύτερο αγωνιστικό επίπεδο λίγο μετά τα Χριστούγεννα. Συνήθως χρειάζονται 2-3 μήνες ώστε οι παίκτες να γνωριστούν καλά και να αντιλαμβάνονται που υστερούν οι συμπαίκτες τους και που είναι καλύτεροι. Οπότε θεωρώ πως όσο πιο μετά έρχονται αυτά τα παιχνίδια τόσο ποιο έτοιμοι μπορούμε να είμαστε.

Είναι η Σύρος ο «νέος Έβρος» του ελληνικού βόλεϊ; Μαζί με Σαντορίνη και Νάξο ίσως;

Είναι ωραίο να το βλέπεις και γενικά μας λείπει στο ελληνικό βόλεϊ η τοπικοποίηση και η δυνατή επαρχεία. Είναι κάτι που στις υπόλοιπες χώρες το βλέπεις πολύ περισσότερο. Έχει να κάνει βέβαια με πολλά πράγματα. Το ωραίο που βλέπω σε αυτή την υπόθεση είναι ότι βλέπω τοπικές κοινωνίες όπως η Σύρος, η Σαντορίνη, η Νάξος να αγκαλιάζουν τις ομάδες και να είναι κοντά τους. Το γεγονός ότι έχουμε 14 εστιατόρια που μας δίνουν φαγητό είναι ένα μεγάλο προνόμοιο, ή ότι ο κόσμος μας χαιρετάει στο δρόμο και είναι δίπλα μας σε ότι χρειαστούμε και αυτό είναι πολύ σημαντικό.

Το να αποχωρήσεις από την εθνική ομάδα ουσιαστικά μετά το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2019 αφήνει τη σκέψη ότι καταφέραμε να επιστρέψουμε στα ψηλά ή μια δυσαρέσκια ότι η ώρα της αποχώρησής σου ήρθε τη στιγμή που η ομάδα καθιερώνεται και πάλι στις μεγάλες διοργανώσεις και δεν πρόλαβες να το απολαύσεις;

Η εθνική ομάδα σίγουρα θα μπορούσε στο παρελθόν να πετύχει πολύ περισσότερα. Η δυναμική της ήταν και είναι μεγαλύτερη από αυτή που δείχνει τη δεδομένη στιγμή. Σαφώς είναι πολλές οι παράμετροι και είναι μια πολύ μεγάλη συζήτηση. Αυτό που εγώ μπορώ να πω είναι πως το γεγονός ότι πλέον μπορούν να συμμετέχουν σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και ομάδες μικρότερης δυναμικής θα «ανοίξει τα μάτια» σε πολλούς ώστε να καταλάβουν πως για να μπορέσει η ομάδα να πρωταγωνιστεί και να κάνει πράγματα στην Ευρώπη χρειάζεται μια διαφορετικού είδους προετοιμασία, χρειάζεται πλάνο και πολύ δουλειά ώστε να μπορείς να παίζεις και να ανταγωνίζεσαι τις ομάδες ισάξια.

Το γεγονός ότι η εθνική πέρασε γενικά μια δύσκολη περίοδο, πέρα από τα λάθη της ΕΟΠΕ, των προπονητών και των παικτών, έχει να κάνει και γενικότερα με την υποτίμηση του αθλήματος εκείνη την περίοδο.

Ιστορικά αν το δούμε, όσο δυνατό και αν είναι το πρωτάθλημά της και όσο και αν οι σύλλογοι συμμετέχουν σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις δεν δίνει την ίδια δυναμική στην εθνική ομάδα. Η εθνική ομάδα είναι που οδηγεί το βόλεϊ να ανέβει σε μια χώρα και αυτό ισχύει σε όλες τις χώρες, στο Ιράν, στην Ιταλία της δεκαετίας του 80’, τη Γαλλία κλπ. Το επίπεδο του ελληνικού πρωταθλήματος ανέβηκε λόγω της εθνικής ομάδας και αυτό πρέπει να το έχουμε στο μυαλό μας. Σίγουρα γίνονται πράγματα και έρχονται παίκτες υψηλού επιπέδου που ανεβάζον το πρωτάθλημα και θα το ανεβάσουν σαν προϊόν αλλά για να γίνει ένα μεγάλο μπαμ και να βλέπει ο κόσμος βόλεϊ όπως βλέπει ποδόσφαιρο και μπάσκετ αυτό πρέπει να γίνει μέσα από την εθνική ομάδα.

Πως βλέπεις εκ των έσω τις προσπάθειες της CEV και της FIVB για αναβάθμιση του αθλήματος;

Οι μεγάλες αναμετρήσεις δίνουν και μεγαλύτερη θεαματικότητα. Για αυτό το λόγο προσπαθούν να βάζουν τις μεγάλες ομάδες να παίζουν μεταξύ τους πολλές φορές. Αυτό από θέμα τηλεοπτικό και προώθησης του προϊόντος είναι πολύ καλό αλλά από την άλλη είναι κάτι που σχεδιαστικά είναι απίθανο να γίνει σωστά από τον πιο τέλειο προπονητή. Είναι πολύ δύσκολο όταν ένας αθλητής αγωνίζεται σε ένα πρωτάθλημα για 7-8 μήνες και μάλιστα σε κάποια πρωταθλήματα να αγωνίζεται ανά 3 μέρες και μετά από αυτό να δουλεύει άλλους 4 μήνες ώστε να παίζει με την εθνική του ομάδα. Άρα ο σχεδιασμός και το πως πρέπει να πηγαίνει στην εθνική ομάδα και για το πως μπορεί η εθνική ομάδα και η εκάστοτε ομοσπονδία να τον βοηθήσει είναι μια μεγάλη συζήτηση και αυτή την ώρα μεγάλοι προπονητές παγκοσμίως δείχνουν ανησυχία προς αυτό το κομμάτι.

Κοινότυπη ερώτηση αλλά ξεκινώντας την καριέρα σου στον Πανελλήνιο, ως έφηβος ακόμα, φανταζόσουν ότι θα γνωρίσεις όλο τον κόσμο μέσα από το βόλεϊ;

Ναι το σκεφτόμουν. Από μικρός ήθελα να φύγω από την Ελλάδα. Ήθελα να δω πράγματα στον κόσμο, να γνωρίσω ανθρώπους και οι πρώτες μου ευκαιρίες να το ζήσω αυτό ήταν με τις εθνικές παίδων και εφήβων. Αυτό με έκανε να θέλω ακόμα πιο πολύ να θέλω να ταξιδέψω και όταν μου δώθηκε για πρώτη φορά η ευκαιρία ήταν σαν όνειρο ζωής και μάλιστα ήρθε σε μια στιγμή που παρότι είχαμε κερδίσει τίτλους με τον Ολυμπιακό τα οικονομικά ήταν στον πάτο και είναι στιγμές που δε θέλω καν να θυμάμαι. Ήταν σαν όνειρο ζωής να παίξω στην Ιταλία, κάθε παίκτης βόλεϊ θέλει να αγωνιστεί στην Ιταλία αλλά και αργότερα που είχα την ευκαιρία να γνωρίσω ανθρώπους και κουλτούρες είναι ένα πολύ μεγάλο δώρο όχι μόνο για την καριέρα μου αλλά για τη ζωή μου.

Είναι η Ιταλία η «γη της επαγγελίας» για κάθε βολεϊμπολίστα;

Αν με ρωτούσες πριν 10 χρόνια θα έλεγα ναι χωρίς να το ξανασκεφτώ. Τώρα θα έλεγα πως όχι. Σίγουρα είναι ένα πρωτάθλημα πολύ ανταγωνιστικό. Βλέπεις πολλές ομάδες που πρωταγωνιστούν, είναι πολύ οργανωμένες και όχι μόνο αγωνιστικά αλλά και στο κομμάτι του μάρκετινγκ και στο πως προωθούν το προϊόν τους. Όπως είπα και πριν είναι η τοπικοποίηση που ανεβάζει το προϊόν και αυτό είναι κάτι που βοηθάει την εξέλιξη του βόλεϊ στην Ιταλία. Στην Ιταλία υπάρχουν πολλές επαρχίες που ενώθηκαν και πλέον είναι αυτόνομες, έχουν μεγάλη οικονομική δύναμη και μπορούν να προσελκύουν μεγάλους χορηγούς που τους βοηθούν να πρωταγωνιστήσουν στην Ιταλία και την Ευρώπη. Επίσης, όλα αυτά που βλέπουμε σαν ένα πρωτάθλημα στην πραγματικότητα ξεκινάνε από την ομοσπονδία που τα τελευταία χρόνια έχει βάλει έναν από τους καλύτερους προπονητές στον κόσμο να είναι υπεύθυνος για την ανάπτυξη των μικρών εθνικών ομάδων. Από τη μία υπάρχουν φυτόρια παικτών, δεξαμενές παικτών, που αναδεικνύουν νεαρούς παίκτες που πρωαγωνιστούν στο πρωτάθλημα και από την άλλη υπάρχουν οι κανονισμοί που έχουν εφαρμόσει, όπως για παράδειγμα ότι πρέπει να υπάρχουν τρεις παίκτες κάτων των 21, υπάρχουν ελεύθερες αλλαγές μέσα στο παιχνίδι για παίκτες κάτω των 21 ή ότι όλες οι ομάδες που συμμετέχουν στη μεγάλη κατηγορία πρέπει να έχουν ομάδα Κ21 που να συμμετέχει σε αντίστοιχη κατηγορία. Όλα αυτά βοηθάνε την ανάπτυξη και σίγουρα με την προσθήκη ξένων παικτών παγκόσμιας κλάσης ανεβαίνει ακόμα περισσότερο το πρωτάθλημα σαν προϊόν. Η βάση, όμως, είναι αυτό που κάνει την Ιταλία να ξεχωρίζει.

Αν είχες άλλη μια ευκαιρία για έναν αγώνα θα ήταν οι τελικοί του CEV που χάσατε με την Λατίνα;

Ναι θα ήταν. Έχω μεγάλη ποικιλία αγώνων που θα ήθελα να ξαναπαίξω. Ένα παιχνίδι που έχει μείνει στο μυαλό μου είναι από την πρώτη μου χρονιά στην Ιταλία, όταν είχαν αλλάξει τη διοργάνωση, και παίζαμε ημιτελικούς και τελικούς σε ομίλους, και είχαμε κερδίσει τη Μόντενε αλλά χάσαμε στα ημιτελικά από την Τρεντίνο του Μίταρ (Τζούριτς). Ωστόσο είχαμε πετύχει έναν ιστορικό στόχο αφού καταφέραμε να περάσουμε στα ημιτελικά.

Δεν έχουμε καλή εικόνα για τα ασιατικά πρωταθλήματα, όπως του Ιράν και της Κορέας. Προφανώς ξέρουμε την ποιότητα που έχουν αλλά πόσο εύκολο είναι να προσαρμοστείς εκεί και πόσο δύσκολο είναι να διακριθείς; Γιατι στην Κορέα έκανες τρομερά πράγματα και έφτασες και κοντά στην κατάκτηση του τίτλου.

Είναι κόσμοι που αν δεν πας εκεί δεν μπορείς να καταλάβεις τη διαφορά της νοοτροπίας αλλά και το πως βλέπόυν το άθλημα. Είναι πολύ δύσκολο να προσαρμοστείς αλλά παίζοντας κάθε χρόνο κάπου αλλού αντιμετωπίζεις μια καινούργια κουλτούρα οπότε η ικανότητα να μπορείς συνέχεια να προσαρμόζεσαι σε καινούργια πράγματα βοηθάει να συνεχίζεις. Επίσης, στην Κορέα ήμουν πολύ τυχερός που έπαιξα σε αυτή την ομάδα (Χιουντάι Σκάιγουόκερς) γιατί ήταν σαν να παίζω σε μια ομάδα NBA. Οι καταστάσεις, το προπονητικό team, οι μάγειρες που είχαμε στο γήπεδο, τα είχαμε όλα έτοιμα και μπορούσαμε να αφοσιωθούμε απόλυτα στη δουλειά μας και δεν είχαμε τίποτα να μας επηρεάσει.

Άρα δεν είχες πρόβλημα στη διατροφή;

Όχι δεν είχα γιατί ξέρουν ότι οι ξένοι δυσκολεύονται να προσαρμοστούν σε αυτό το κομμάτι οπότε είχαμε μάγειρα που μας έκανε ακόμα και παστίτσιο!

Και από εκεί που ήσουν σε μια υπερσύγκρονη χώρα βρέθηκε στο Ιράν. Στο Ιράν φαντάζομαι πρέπει να ήταν εντελώς διαφορετικά;

Στο Ιράν ήμουν στη γη της επαγγελίας! Βασικά στο Ιράν εξωαγωνιστικά ήταν η πιο δύσκολη χρονιά της ζωής μου. Στο Ιράν ΄γνώρισα πολύ καλά τον εαυτό μου. Ήταν πολύ δύσκολα γιατί η ζωή είναι πολύ διαφορετική από τα δυτικά δεδομένα, ακόμα και στην Κορέα μπορεί να είναι στην ανατολή αλλά είναι μια αντιγραφή δυτικής ζωής, έχουν πολλές επιρροές του αμερικανικού τρόπου ζωής. Στο Ιράν μου ήταν δύσκολο να προσαρμοστώ, ήμουν μόνος μου, δεν είχα πολλά πράγματα να κάνω εξωαγωνιστικά. Αγωνιστικά, βέβαια, ήταν ένα πολύ ανταγωνιστικό πρωτάθλημα με παίκτες πολύ ικανούς και στη δικιά μου ομάδα και στις άλλες. Μου άρεσε το πρωτάθλημα και μου άρεσε η ατμόσφαιρα, ήταν πολύ καλύτερη από τα ελληνικά γήπεδα, είχαν γεμάτα γήπεδα. Είχε και θετικά και αρνητικά, είχε πολύ καλό φαγητό αλλά όπως και να ‘χει ήταν μια δύσκολη εμπειρία.

Πέρασες από τα καλύτερα πρωταθλήματα του κόσμου, Ιταλία, Ιράν, Κορέα, Τουρκία, Γερμανία. Μένει κάποια ανεκπλήρωτη επιθυμία;

Γενικά νομίζω ότι δεν έχω ανεκπλήρωτες επιθυμίες. Νομίζω πως ο κύκλος μου με ότι έχω ζήσει και ότι έχω δει είναι γεμάτος. Πλέον στη ζωή μου δεν είμαι μόνος μου, δεν μπορώ να πάρω αποφάσεις όπως πριν 10 χρόνια. Οπότε οι παράμετροι που πρέπει να λάβω υπόψιν είναι η οικογένεια μου, το μέλλον μου μετά το βόλεϊ, παίζω μεν σε ανταγωνιστικό επίπεδο και θεωρούμε από τους καλούς παίκτες του πρωταθλήματος κλπ αλλά εμείς οι αθλητές είμαστε σε ένα στάδιο που αγωνιζόμαστε γιατί μας αρέσει και γιατί έχει απολαβές αλλά πρέπει να σκεφτούμε και το μετά. Αυτός ήταν και ένας από τους λόγους που σταμάτησα από την εθνική ομάδα. Έχει κλείσει νομίζω ο κύκλος μου με τα μεγάλα ταξίδια. Θέλω να συνεχίσω να ταξιδεύω, αυτό είναι σίγουρο, αλλά με άλλο τρόπο και σε αυτό συμφωνούμε με τη γυναίκα μου, το έχουμε κάνει και θα το ξανακάνουμε.

Γράφτηκε ότι ήσουν πολύ κοντά στον ΠΑΟΚ πριν λίγα χρόνια. Τι ακριβώς συμβαίνει στο ελληνικό βόλεϊ και είναι τόσο εύκολο να μετακινηθείς από τον έναν μεγάλο αντίπαλο στον άλλο αντίθετα με ότι βλέπουμε σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ;

Αυτό είναι μια λανθασμένη νοοτροπία που έχουμε στην Ελλάδα και θα έλεγα ότι την απεχθάνομαι. Το μεγάλο μας αρνητικό, και σε κάποια σημεία θετικό, είναι ότι δεν έχουμε φιλάθλους αλλά οπαδούς. Αυτό είναι κακό γιατί ο οπαδός αγαπάει την ομάδα του και θα τη στηρίξει αλλά ταυτόχρονα θα δημιουργήσει και πολλά προβλήματα. Οι φίλαθλοι είναι αυτοί που μακροπρόθεσμα βοηθάνε περισσότερο μια ομάδα. Εμείς δυστυχώς δεν μπορούμε να το καταλάβουμε, και όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες χώρες, και αυτό κάνει κακό. Εμείς είμαστε επαγγελματίες αθλητές και κάνουμε τη δουλειά μας. Μπορεί να υποστηρίζω μια Χ ομάδα αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δε θα πάω να παίξω στο χειρότερο αντίπαλό της. Υπάρχουν αθλητές που μπορούν να το κάνουν και είναι πολύ σεβαστή η απόφασή τους αλλά αν θες να θεωρείσαι επαγγελματίας αθλητής όταν μια χρονιά τελειώνει όλες οι ομάδες είναι υποψήφιοι εργοδότες σου και τις κοιτάς είτε με το ποια μπορεί να σου δώσει περισσότερα χρήματα είτε ποια θα έχει τις καλύτερες συνθήκες είτε ποια θα έχει την πιο ανταγωνιστική ομάδα που μπορεί να σε ανεβάσει αγωνιστικά.

Ένιωσες ποτε να απειλείσαι; Μέσα ή έξω από το γήπεδο.

Μέσα σε γήπεδο όχι τόσο. Καλώς ή κακώς υπάρχει η αστυνομία και τα σχετικά μέτρα. Αυτό και μόνο που το λέω είναι άσχημο, ότι υπάρχει αστυνομία στο γήπεδο. Καταλαβαίνω πως υπάρχει αδρεναλίνη και μπορεί κάποιες φορές τα πράγματα να ξεφύγουν αλλά επίσης μου φαίνεται άσχημο να ευχαριστήσω τους οπαδούς της ομάδας μου γνωρίζοντας ότι πριν λίγο έβριζαν τις μάνες και τις οικογένειες των αντιπάλων. Έξω από γήπεδο μόνο μια φορά έτυχε να με απειλήσουν, σε ένα μπαρ στο Κολωνάκι όταν κάποιος μεθυσμένος κατάλαβε ότι ήμασταν παίκτες του Ολυμπιακού και ήρθε να μας τραμπουκίσει αλλά σε αυτή την κατάσταση δεν μπορούσε να κάνει τίποτα και έφυγε.

Το γεγονός ότι βλέπουμε αρκετά μεγάλο μέσο όρο ηλικίας στην ελληνική VolleyLeague σημαίνεις πως θα σε βλέπουμε για αρκετό καιρό ακόμα;

Δεν ξέρω, είναι μεγάλη ερώτηση. Σίγουρα το σώμα μου είναι καλά αλλά αυτό το εξετάζω κάθ καλοκαίρι. Το θέμα είναι αν πραγματικά θέλω να παίξω ακόμα, τι ευκαιρίες θα έχω, τι θα κάνω μετά το βόλεϊ. Αυτή τη στιγμή είναι το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μου αλλά πλέον έχω και την οικογένειά μου και πρέπει να σκεφτώ και το μετά.

Πόσο δύσκολο είναι για έναν επαγγελματία αθλητή να κάνει οικογένεια; Ειδικά όταν και εσύ και η σύζηγος σου είστε αθλητές μεγάλου βελινικούς και αυτό μπορεί να σας φέρει σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου.

Το παιδί είναι μικρό και τώρα σιγά σιγά αρχίζει να καταλαβαίνει περισσότερα αν και φέτος είμαι σχεδόν κάθε δυο βδομάδες στην Αθήνα οπότε έχουμε επαφές. Ήταν πολύ δύσκολα τα προηγούμενα χρόνια μας με τη Μαρία καθώς είχαμε μεγάλες αποστάσεις. Όταν ήμασταν και οι δύο στον Ιταλία ήμασταν σχετικά κοντά και μπορούσαμε να βρεθούμε. Αλλά πιστεύω πως αυτό που μας κράτησε είναι πως ο ένας γεμίζει τον άλλον και εξελισσόμαστε σε αυτή τη σχέση, οι στόχοι και το μέλλον που βλέπουμε μας κρατάει σε κοινή πορεία. Σίγουρα ήταν δύσκολα όλα αυτά τα χρόνια και δεν το εύχομαι σε κανέναν αλλά σίγουρα τα καταφέρνουμε.

Ο μικρός την πιάνει τη μπάλα;

Πλέον ασχολείται με κατσαβίδια. Με το βόλεϊ δεν έχει μέχρι τώρα και πολύ μεγάλη σχέση. Είναι πολύ μικρός ακόμα και τις δύο φορές που πήγαμε μαζί στο γήπεδο έκλαιγε και μας άκουσε όλο το γήπεδο. Είναι μικρό ακόμα και δεν μπορεί να καταλάβει καλά από βόλεϊ.

Πηγή: sdna.gr

Κατηγορία ΒΟΛΕΪ

Copy of Peach Minimal Perfect Skin Skincare Flyer

RODOS TOYRNOYA

BETARADES 300X250

Σχολιάστε το άρθρο

© 2004 - 2024 All Rights Reserved. | Φιλοξενία & Κατασκευή HostPlus LTD

hostplus 35

0
Shares