Ευτυχία χωρίς αστερίσκους. Στο παρελθόν, μόνο 2 αντίστοιχες περιπτώσεις ομάδων νέων θυμάμαι να έχουν τέτοια πληρότητα και ωριμότητα : Την Εθνική εφήβων μπάσκετ του 1995 και την Εθνική ελπίδων ποδοσφαίρου του 1988. Και κάπου εδώ τελειώνουν οι διθύραμβοι και αρχίζει ο προβληματισμός.
Ο πρώτος προβληματισμός έχει να κάνει με την υπαρξιακή αδυναμία των μεγάλων Ελληνικών ομάδων να ενσωματώσουν ομαλά τις ακαδημίες τους. Αν εξαιρέσουμε τον ΠΑΟΚ των τελευταίων χρόνων και τον ΠΑΟ της φουρνιάς των Γκούμα, Μπασινά, η ενσωμάτωση ταλέντων στις πρώτες ομάδες ήταν διαχρονικά προβληματική. Ο μύθος περί 19ρηδων που δεν δούλευαν σωστά όταν αντιμετώπιζαν μεγαλύτερες ευθύνες, έσβησε. Ήταν ένα ψέμα που βόλευε πολλούς.
Η άβολη αλήθεια είναι ότι τα μεγάλα Ελληνικά club, προκειμένου να ικανοποιήσουν το αδηφάγο κοινό τους, δούλευαν με μικρό rotation για να μην κάνουν βαθμολογικές γκέλες στις διοργανώσεις που διεκδικούσαν. Η χρησιμοθηρία έμπαινε πιο πάνω από τη μακροπρόθεσμη επένδυση. Ένα παιδί 18 ετών χρειάζεται συνεχόμενα παιχνίδια, στήριξη στα λάθη, αυτοπεποίθηση. Με 4,5 παιχνίδια αλλαγή δεν υπάρχει ελπίδα. Λαϊκισμός, λοιπόν, προς ένα εγωιστικό κοινό. Αυτό ήταν και παραμένει το μοναδικό πρόβλημα ενσωμάτωσης ταλέντων στη βασική ενδεκάδα. Ένα πρόβλημα που εκφράζει και την ιδιοτελή και κοντόφθαλμη αντίληψη των Ελλήνων για τον αθλητισμό.
Η δεύτερη ανησυχία έχει να κάνει με την παρορμητική πολιτική του Ολυμπιακού όσον αφορά τη διαχείριση των αθλητών, ειδικά σε περιπτώσεις κρίσεων. Η ομάδα που αντιμετωπίζει την έννοια αθλητής ως αναλώσιμο και ηδονίζεται από το συνεχές πάρε δώσε παικτών και προπονητών, ακυρώνει με την πολιτική της τη λαμπρή χθεσινή εικόνα όπου όλος ο οργανισμός των ακαδημιών ήταν συντονισμένος εγκεφαλικά και λειτουργικά. Ένα σώμα και μία ψυχή. Πως να είναι κάποιος αισιόδοξος για την ενσωμάτωση του Παπακανέλλου, του Κωστούλα, του Μπακούλα, όταν ακόμα και σε εποχές που ο Ολυμπιακός ήταν κυρίαρχος, δεν έβρισκε χώρο για αντίστοιχα ταλέντα; Θα το κάνει τώρα που κάθε απώλεια βαθμών θα τον φέρει πίσω σε σχέση με τους ανεβασμένους άσπονδους εχθρούς; Το εύχομαι αν και δεν το πιστεύω.
Ο πρόεδρος του ΟΣΦΠ είπε πως υπάρχει διάθεση αξιοποίησης. Να είναι αυτό το τρόπαιο η απαρχή μιας άλλης πολιτικής. Παραμένω απαισιόδοξος. Αν εξαιρέσουμε 2,3 παιδιά, τα υπόλοιπα νομοτελειακά θα χαθούν ή θα γυρίζουν δανεικοί σαν τις άδικες κατάρες ανά την Ευρώπη. Για να αξιοποιηθούν συνολικά, θα πρέπει πρώτα να υπάρξει αλλαγή νοοτροπίας και να πειστεί ο κόσμος (με ανάλογο marketing) για ένα μακροπρόθεσμο project Ελληνοποίησης που θα απαιτεί και ανάλογη υπομονή. Αυτό δηλαδή που κάνει ο ΠΑΟΚ τα τελευταία χρόνια. Δεν θα γίνει όμως. Η πίεση για το αποτέλεσμα και τα τρόπαια θα κυριαρχήσει της χαράς της συμμετοχής αυτών των παιδιών στην πρώτη ομάδα. Καλά είναι τα λόγια αλλά όταν η βασική ομάδα του Ολυμπιακού αρχίζει και χάνει έχοντας 2,3 19ρηδες στην βασική ομάδα, τότε η πίεση του κακομαθημένου κοινού θα είναι αδιαπραγμάτευτη.
Δεν ξέρω τι γραμμή θα πάρει του χρόνου ο Μεντιλίμπαρ από πάνω. Θα του δοθεί η κλασσική εντολή … «Είμαστε Ολυμπιακός και διεκδικούμε τα πάντα» ή θα υπάρχει ανοχή ενσωμάτωσης κάποιων ταλέντων από την Κ19; Θα μπορεί να τα βάζει στην Ευρώπη και στα ντέρμπι να μπουν στη φωτιά ή θα αρκεστεί σε αλλαγές με τον Βόλο και τον Αστέρα Τρίπολης για τα μάτια του κόσμου;
Εδώ θα είμαστε να τα σχολιάσουμε. Προς το παρόν, ας θαυμάσουμε τα αποτελέσματα του συντονισμού της παιδαγωγικής και της εργατικότητας στον αθλητισμό. Έφθασε στο μέγιστο μέσα από αυτή την ομάδα.
Γιώργος Νομικός Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
