Δύο αράδες για τον Διόσκουρο του Α.Ο.Π. μετά το μεγάλο αντίο Με αφορμή τον τελευταίο αγώνα του Θανάση Δαφερέρα στην Πάρο, όπου δυστυχώς δεν κατάφερα να είμαι εκεί για να τον ξεπροβοδίσω κι εγώ, θέλω να γράψω μια μικρή και ιδιαίτερη σημείωση για αυτόν τον… Διόσκουρο του Α.Ο. Πάρου.

Εκτιμώ ότι είναι δίκαιο, με κάποιον τρόπο, οι «πιστοί» να ανταμείβονται στη συλλογική συνείδηση των φίλων μιας καθαρά ερασιτεχνικής ομάδας. Ο Θανάσης Δαφερέρας είναι ένας τέτοιος. Ένας πραγματικά «πιστός». Διότι, με την τουλάχιστον 20ετή προσφορά του στην ομάδα, στήριξε (κατ’ ουσίαν «γέννησε» με το παράδειγμά του) έναν κορμό νέων παικτών που βλέπουν τους μεγάλους, μαθαίνουν από τους μεγάλους, συσπειρώνονται γύρω από τους μεγάλους, τρέχουν όσο οι μεγάλοι και «για» τους μεγάλους.

Δεν βρίσκονται εύκολα άνθρωποι σαν τον Θανάση σε ερασιτεχνικό επίπεδο. Τόσο αποφασιστικοί, στη στοχοπροσήλωσή τους, και τόσο εργατικοί. Ώστε, κι αν δεν γίνει ότι βάζουν σκοπό να κάνουν, τουλάχιστον δεν έχουν δεύτερες σκέψεις. Για κάτι, να μετανιώνουν. Αφού τα δίνουν όλα. Ένα σπάνιο παράδειγμα αφοσίωσης και ενέργειας. Γνωρίζω πολύ καλά, από τον χαρακτήρα του Θανάση, ότι δεν είναι η δική του ικανοποίηση να τον αναδεικνύω και να γράφω γι’ αυτόν. Αισθάνομαι όμως, αν και πολλά χρόνια ως αντίπαλοι, ότι είναι η δική μου υποχρέωση γιατί στη συλλογική συνείδηση της δικής μου γενιάς έχει κερδίσει περίοπτη θέση και την καθολική αναγνώριση!