Ξαναθυμίζω το άρθρο μου:
Ο ακρωτηριασμένος τίτλος ανέδυε τότε έντονα την οσμή του δικαιωματισμού, της υποκρισίας και της ασέλγειας προς τη βασική έννοια της δημοσιογραφίας που είναι η ατομικότητα της γραφής. Σήμερα θα αναγκαστώ να στήσω ένα IRON DOME γύρω από το πρόσφατο κείμενο του Σ. Λεμονίδη στο Volleynews που προκάλεσε αντιδράσεις.
https://www.volleynews.gr/component/k2/item/77257-
Όχι, εδώ δεν είχαμε ακρωτηριασμό στον τίτλο όπως πρόπερσι αλλά μία εγκεφαλική δυσανεξία σε αρκετές παίκτριες που εκφράστηκε στα social media (όπως ενημερώθηκα). Το κύμα αυτό παρέσυρε χθες, δυστυχώς, και την ωριμότερη εν’ ενεργεία Ελληνίδα αθλήτρια, την Αθηνά Παπαφωτίου, που παρά την ανώτερη κουλτούρα της, πιάστηκε εκτός θέματος. Ελπίζω εκ παραδρομής.
Αρχίζω λοιπόν να στήνω την αντιεροπορική συστοιχία. Ας αρχίσουμε με τον επίμαχο όρο «σεξισμός». Σεξισμός αναφέρεται κάθε ανθρώπινη έκφραση η οποία βασίζεται στην πεποίθηση ότι κάποια άτομα (συνήθως γυναίκες) είναι κατώτερα από άλλα εξαιτίας του φύλου τους. Μάλιστα… Ήθελα να ρωτήσω από που προκύπτει έστω ένα ίχνος σεξισμού από την παράγραφο του Λεμονίδη. Υποτίμησε κάπου τη διαδικασία τoυ γυναικείου καλλωπισμού και την αίσθηση της αυτάρέσκειας; Αφόρισε εν γένει το μακιγιάζ; Κατηγόρησε τα MAC, τα NYX, τα DUST & CREAM, την CLINIQUE; Έθιξε μήπως τον Αχιλλέα Χαρίτο και τον Φρέντυ Καλομπράτσο; Πρότεινε να βγαίνουν οι αθλήτριες με μαντήλα όπως στο Ιραν; Αναρωτιέμαι.
Κανένας σεξισμός και καμία ασέβεια. Καμία γυναικεία προσωπικότητα δεν θίχτηκε, καμία υποτιμητική αναφορά δεν έγινε. Ίσα ίσα, ένας από τους λόγους που αγαπάμε το γυναικείο βόλλεϋ είναι και η ανάδειξη στο μέγιστο της θηλυκότητας της κάθε αθλήτριας. Η φράση του Λεμονίδη δεν ήταν παρά ένας αναίμακτος συμβολισμός που αφορούσε την χαλαρή ψυχολογία που είχαν οι παίκτριες του Ολυμπιακού στον 3ο τελικό. Σαν να τον είχαν κατακτήσει ήδη και ανέμεναν τα διαδικαστικά. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Ούτε τα πολύ ωραία make up ενόχλησαν ούτε τα ανεξίτηλα κραγιόν και οι σκιές MAC (πολύ καλές έχω μάθει). Και ήταν δικαίωμά του να το γράψει αν αυτό αντιλήφθηκε.
Πόσοι και πόσοι άντρες αθλητές (και βολλεϋμπολίστες) έχουν υποστεί στο παρελθόν αντίστοιχα σχόλια για την περιποιημένη κόμη τους ως μέσο κριτικής για την έλλειψη συγκέντρωσης σε κάποια ματς. Η κόμη ΔΕΝ ήταν το επίδικο, ήταν απλά το μέσο, ο συμβολισμός εκείνος για την ανάδειξη του σχολίου. Να θυμηθώ τον μεγάλο Τάκη Κορωναίο, να θυμηθώ τον Μπέκαμ, να θυμηθώ πρόσφατα τον Ποντένσε όταν είχε βάψει το μαλλί του μπρούτζινο.
Κάποιες άλλες εποχές, τότε που στα σχολεία διδάσκονταν με το σωστό τρόπο Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Οδύσσεια, Ιλιάδα, ποίηση, θα απορούσα πως μία τόσο εύκολη νοηματοδότηση μίας φράσης απέτυχε να γίνει αντιληπτή από κάποιους. Σήμερα, όμως, φοβάμαι πως η εννοιολογία ενός κειμένου ή μίας απλής φράσης είναι δύσκολα αντιληπτή από ένα κοινό που δεν έχει μάθει να διαβάζει πίσω από τις λέξεις και εν τέλει, δεν έχει μάθει καν να διαβάζει κείμενα πάνω από 200 λέξεις γιατί κουράζεται και προτιμά την εικόνα ή τους τίτλους. Το σώμα του εγκεφάλου είναι απροπόνητο άρα ανίκανο να αντιληφθεί αυτονόητα πράγματα.
Δεν θέλω να φανταστώ τι θα γινόταν αν αντί για 2,3 φράσεις αθλητικού σχολίου, οι θιγόμενες αθλήτριες διάβαζαν Φρέντυ Γερμανό, Τσιφόρο, Κατερίνα Γώγου ή αν έβλεπαν ταινίες του Οικονομίδη. Τρομάζω και μόνο στην ιδέα. Θα έχαναν τη μπάλα. Υποδοχές 5% και επίθεση 4 στις 48 προσπάθειες.
Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι το φιλτράρισμα ενός κειμένου γίνεται, πλέον, με τα φίλτρα του δικαιωματισμού, της ΛΟΑΤΚΟφοβίας (ομοφοβίας, τρανσφοβίας κλπ) και της πολιτικής ορθότητας. Εύκολα κατηγορούμε κάποιον ως σεξιστή, ρατσιστή ή φασίστα ακόμα και με έναν απλό «χρωματισμό» του άρθρου ή του λόγου του. Απομονώνουμε φράσεις και λέξεις όπως μας συμφέρει για να του προσδέσουμε με το συρραπτικό την αντίστοιχη ταμπέλα. Μέσα σε αυτή τη δίνη, οι περισσότεροι δημοσιογράφοι έχουν αποδεχθεί τον ευνουχισμό τους για να μην πεταχτούν έξω από το WOKE σύστημα και όσοι υπέστησαν αντίστοιχες επιθέσεις για κάτι που παρέκκλινε της σύγχρονης κανονικότητας, έσπευδαν να απολογηθούν κλαψουρίζοντας. Όχι λοιπόν χαρτομάντηλα Στέφανε Λεμονίδη ούτε απολογίες. Μη σε δω να μασάς. Βάστα σε αυτά που πιστεύεις ότι σχόλια και αν προκαλούν. Η δημοσιογραφία είναι ταυτόσημη με την έκθεση στο δημόσιο χώρο και δεν χωράνε μπρος πίσω. Στήριξε το κείμενό σου. Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες.
Ο δικαιωματισμός είναι ο σύγχρονος φασισμός. Επικαλείται το ανθρώπινο δικαίωμα αυθαίρετα (ποιος ορίζει τι είναι ανθρώπινο δικαίωμα άραγε εκτός από την εκάστοτε αξιακή μας φαρέτρα;) και υποσκελίζει το επιχείρημα. Ο δικαιωματισμός, αργά και σταθερά, κάνει λοβοτομή στη σύγχρονη δημοσιογραφία που εξαφανίζει το προσωπικό ύφος, την ατομικότητα της γραφής και τους εννοιολογικούς συμβολισμούς.
Δεν είχα καμία διάθεση Πασχαλιάτικα να βγω και να χτίσω φράχτη προστασίας γύρω από το κείμενο ενός ιστορικού δημοσιογράφου. Ούτε ταυτίζομαι πάντα με τις απόψεις του, ούτε έχω καμιά διάθεση αλληλεγγύης (δεν είμαι δημοσιογράφος). Το πρόβλημα, ωστόσο, είναι σοβαρότερο από τη διαφωνία μίας θέσης. Είναι ένα υπαρξιακό πρόβλημα αντίληψης της γραφής και της εννοιολογίας της. Αν δεν αποκατασταθεί, η έννοια της αρθρογραφίας θα ακυρωθεί ολοκληρωτικά μια και το εύρος στο οποίο θα μπορεί να αναπτυχθεί, θα είναι πολύ περιορισμένο. Το βάρος πέφτει αναλογικά και στο κοινό που θα πρέπει να προπονήσει την αντιληπτική του ικανότητα και στους ίδιους τους δημοσιογράφους που θα πρέπει να αντισταθούν ενάντια στη σύγχρονη ιδιότυπη λογοκρισία.
Όσο για τις αγαπημένες μου βολλεϋμπολίστριες που «ξίνισαν» λίγο με το κείμενο του Στέφανου, τις συμβουλεύω να ξαναδούν τη δομή του όρου σεξισμός, τις προεκτάσεις του και τις πηγές του. Δίπλα τους είναι και δεν τον βλέπουν. Υπάρχει μεγαλύτερη αποδοχή σεξισμού στο αντικείμενό τους από το ότι υφίστανται θεσμικές ανισότητες (συμβόλαια, ασφάλιση, προβολή αγώνων, φέσια στα συμβόλαια κλπ) χωρίς να αντιδρούν δυναμικά; Για την καλύτερη κατανόηση του όρου, ας κατηφορίσουν τον Μάιο στην οδό Φρυνίχου στην Πλάκα για να δουν το νέο θεατρικό της μεγάλης Λένας Κιτσοπούλου που εστιάζει σε αυτό το θέμα με τον σωστό τρόπο και όχι μέσω της WOKE κουλτούρας.
Εύχομαι καλό 5ο τελικό με άψογο make up, πολύ ωραίες σκιές, έντονα lipsticks, καλές υποδοχές και επιτυχημένα μπλοκ. Θα είμαστε όλοι στου Ρέντη να θαυμάσουμε αγωνιστικότητα και αισθητική. Με αγάπη και σεβασμό. RETHINK STEFANOS.
Γιώργος Νομικός Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
