Τώρα που το μυαλό δεν λειτουργεί εν θερμώ και αφού έχει γίνει από πιο ειδικούς η τεχνική κριτική των 5 αγώνων, θα εστιάσω σε ένα θέμα που δε σχολιάστηκε. Την ισχνή παρουσία των φίλων του Ολυμπιακού ΚΑΙ από τον 5ο καθοριστικό αγώνα.
Αναρωτιέμαι, τι ιδανικότερο σκηνικό έπρεπε να υπάρξει το Σάββατο για να βάλει τα παπούτσια του ένας φίλος του Ολυμπιακού και να κατέβει στη Μακρυγιάννη; Σπουδαίες παίκτριες και στις 2 ομάδες, 5ος τελικός μετά από ανατροπή, ιδανική ώρα, ευκαιρία του Ολυμπιακού να ξαναγίνει πρωταθλητής, μη τηλεοπτική μετάδοση κλπ. Κι όμως, σε ένα γήπεδο που χωράει χοντρά χοντρά 1800 άτομα, η κάλυψή του ήταν μόλις στο 70%. Μα τι έκαναν τέλος πάντων; Ήταν για μαργαρίτες με το γκομενάκι (σεξιστικό Αθηνά;) στο CHE; Ήταν στη Φοντάνα για καφέ; Έτρωγαν; Κοιμόντουσαν; Έπιναν μπάφους και έπαιζαν pro; Ήθελαν ειδική πρόσκληση; Σε έναν τελικό που οι ισορροπίες είναι οριακές και μετράει μέχρι και τι ώρα τρώνε μακαρόνια οι παίκτριες πριν τον αγώνα, ο κόσμος που ήταν; Τι σκατά έκαναν;
Και να ήταν μόνο αυτό; Το Μερκούρη ούτε στον τελικό των αντρών γέμισε, ούτε στους προηγούμενους αγώνες των play offs, ούτε στους Ευρωπαϊκούς αγώνες. Καμία δικαιολογία, καμία πρόφαση.
Είναι γνωστό ότι ο κόσμος του Ολυμπιακού είναι κατά βάσει ποδοσφαιρικός. Με το ποδόσφαιρο γαλουχήθηκε, με το ποδόσφαιρο ανδρώθηκε. Τα άλλα αθλήματα, παρότι του έχουν φέρει Ευρωπαϊκές διακρίσεις (βόλλεϋ, πόλο), τα θεωρεί ορεκτικά στο κυρίως πιάτο. Υπάρχουν όμως και πολύ ενδιαφέρουσες «ρόκες – παρμεζάνες» στη γαστρονομία του αθλητισμού. Κάποια στιγμή, ο οπαδός του Ολυμπιακού οφείλει να τις δοκιμάσει και αυτές.
Προς το παρόν, τα περισσότερα συντρόφια μου είναι κακομαθημένα και χρησιμοθηρικά. Έλκονται από το αποτέλεσμα και όχι τη διαδικασία. Έλκονται από τη ματαιοδοξία του τελικού σκορ ως αφορμή μιας ψευδούς επιβολής έναντι των άλλων οπαδών. Όταν μυριστούν κύπελλο και διάκριση επιστρατεύονται για τη χρυσόσκονη της δόξας αλλά στα δύσκολα μένουν σπίτι. Το να αγαπήσει κάποιος το βόλλεϋ γυναικών ή το πόλο και να είναι παρόν, απαιτεί μία άλλη αθλητική κουλτούρα που ξεκινάει από την αλεγκρία της παρουσίας (και μόνο) στο θεατρικό σκηνικό που λέγεται γήπεδο και καταλήγει στο χειροκρότημα στις αθλήτριες που έχουν καταθέσει ψυχή παρά την ήττα. Είναι ότι ακριβώς συμβαίνει στο σινεμά, ο πραγματικός σινεφίλ αγαπάει τη μυρωδιά του ποπ κορν, το φουαγιέ, το βελούδινο κάθισμα, την αναμονή, δεν στέκεται αποκλειστικά στην ταινία. Όσο για το περιεχόμενο της αθλητικής πράξης, έχει και αυτός ο χώρος ανθρώπινες ιστορίες, ηρωισμό, πάθος, θέαμα, θρίαμβο, κάθαρση. Δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο του ποδοσφαίρου.
Στον ερασιτέχνη Ολυμπιακό γίνεται μία σημαντική δουλειά που αποφέρει μεγάλες Ευρωπαϊκές διακρίσεις. Ειδικά στο βόλλεϋ γυναικών, τα τελευταία χρόνια δίνεται μεγάλη προσοχή στα αναπτυξιακά (φαινόμενο σπάνιο για μεγάλο σύλλογο) και σε λίγο καιρό η Εθνική ομάδα θα στελεχώνεται με πολλές αθλήτριες του Ολυμπιακού. Και όλο αυτό, με την αρωγή ενός άρτιου επιστημονικού προσωπικού. Εκτός από το ίδιο το τρόπαιο, αυτή η αθόρυβη δουλειά δεν άξιζε μεγαλύτερης στήριξης το Σάββατο; Δεν άξιζε ένα γεμάτο Μερκούρη; Αν ήμουν Κατσιούρας ή Σαραντίτης, θα έλεγα μετά τον αγώνα … «άντε γαμηθείτε ρε όλοι, κάθομαι και πρήζω το συκώτι μου κάθε χρόνο» και θα έπαιρνα τα βουνά.
Τελειώνοντας, θα διαπίστωνα εύκολα πως ο ερασιτέχνης Ολυμπιακός δρομολογεί τις όποιες κινήσεις του με κινητήρια δύναμη την αρχέγονη υποχρέωση κάθε μεγάλου συλλόγου : Την επιβολή έναντι των αντιπάλων του. Να είναι κυρίαρχος, να παίρνει περισσότερους τίτλους, να διακρίνεται Ευρωπαϊκά. Άντε να πάρουμε μία καλύτερη ακραία από τον Τάκη, άντε να πάρουμε καλύτερο προπονητή από τον Αμοιρίδη (εύκολο αυτό), άντε να πάρουμε καλύτερη φουνταριστό από τη Βουλιαγμένη κλπ. Όλα καλά ως εδώ.
Μήπως όμως πρέπει να αρχίσει να επιστρατεύει τώρα και λίγη έξυπνη ενέργεια στο να καταστήσει τα «ορεκτικά» αθλήματα ερωτεύσιμα στον κακομαθημένο και αμύητο κόσμο; Να τον κάνουν να αγαπήσει το είναι και όχι το φαίνεσθαι; Τη διαδικασία και όχι τους τελικούς; Να τους κάνει «ερασιτέχνες» οπαδούς και να τρέχουν στις «στρούγκες» της Αττικής να βλέπουν τη Ζαφειρίου, τη Δαγρέ, την Τερζάκη; Να ένα ωραίο project για το καλοκαίρι στην πλατεία Αλεξάνδρας. Έξυπνο marketing χρειάζεται με κοινωνιολογικές αναφορές. Ένα πολιτικό κόμμα χειραγωγεί εγκεφαλικά μία ολόκληρη χώρα επί 5 χρόνια, στην επιτυχία ενός αθλητικού «προξενιού» θα κολλήσουμε;
Καταλήγω θυμίζοντας κάποιες δηλώσεις - μαχαιριά της Κατερίνας Γιώτα πριν από 3 χρόνια. Είναι ένα απόσπασμα από τη συνέντευξή της στη Μαριλένα Καλόπλαστου στο GWomen και όπως ήταν φυσικό, είχε σηκώσει αντιδράσεις από Ολυμπιακούς που δεν έχουν βάλει ποτέ καθρέφτη μπροστά τους και δεν γνωρίζουν τη λέξη αυτογνωσία.
«Δεν ξέρω αν αντιλαμβάνεται ο ίδιος ο κόσμος πόσο σημαντικός είναι! Έχω παράπονα τη φετινή χρονιά. Αισθάνομαι ότι σε μια δύσκολη χρονιά για την ομάδα, δεν έχω νιώσει στήριξη. Να έρθουν στο γήπεδο και να υποστηρίξουν σε αυτές τις δύσκολες στιγμές. Μια οικογένεια είναι στα πάντα. Όχι μόνο στις χαρές. Θα ήθελα να είναι εκεί και φέτος. Υπάρχει ακόμα χρόνος... Τους το λέω γενικά. Πραγματικά φέτος με στενοχωρεί... Πας να παίξεις τον Παναθηναϊκό και δεν έχεις ανάσα να πάρεις. Ο κόσμος ήταν εκεί στις επιτυχίες και τις αποτυχίες του Παναθηναϊκού. Έχω μεγάλο παράπονο. Τους καλούμε σε κάθε παιχνίδι. Αυτό που λέμε οι αθλητές στις δηλώσεις για τον 12ο παίκτη, τον 7ο παίκτη μέσα στο γήπεδο, πολλές φορές ο κόσμος νομίζει ότι το λέμε σαν τετριμμένο, δεν καταλαβαίνει πόσο το εννοούμε!».
Σε ευχαριστούμε Κατερίνα για την συνειδησιακή «ανακατοσούρα» που μας προκάλεσες τότε. Μετά από 3 χρόνια τίποτα δεν έχει αλλάξει. Καιρός να στηθεί ένα μεγάλο ντιβάνι ψυχανάλυσης στο τάραφλεξ του Μερκούρη και όσοι πιστοί προσέλθετε. Όσοι ξαπλώσουν δεν θα χάσουν. Καλή αυτογνωσία στον «υπέροχο» κόσμο του Ολυμπιακού.
Γιώργος Νομικός Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
