Οι Ολλανδοί ως πρωταθλητές Ευρώπης επρόκειτο να αντιμετωπίσουν τους πρωταθλητές της Νότιας Αμερικής για να φανεί το ποια ήταν η καλύτερη ομάδα στον κόσμο που θα κέρδιζε το Διηπειρωτικό Κύπελλο το οποίο στις μέρες μετεξελίχτηκε σε Κύπελλο Συλλόγων με διευρυμένη συμμετοχή ομάδων.
Μόνο που το πρόγραμμά τους ήταν ήδη επιβαρυμένο. Κάποιοι είπαν ότι ήθελαν ν΄αποφύγουν τη Νάσιοναλ από την Ουρουγουάη που φημιζόταν για το σκληρό της παιχνίδι. Ο Παναθηναϊκός ως φιναλίστ δέχτηκε να παίξει με τους Ουρουγουανούς. Άλλωστε τους είχε αντιμετωπίσει και λίγους μήνες νωρίτερα σε μια ευρωπαϊκή τουρνέ που έκανε η ομάδα από το Μοντεβιδέο.
Για εισπρακτικούς λόγους το πρώτο παιχνίδι έγινε στο Στάδιο Καραϊσκάκη στις 15 Δεκεμβρίου του 1971. Η ρεβάνς είχε προγραμματιστεί για τις 28 Δεκεμβρίου.

Οι «πράσινοι» δεν μπόρεσαν να νικήσουν και να βάλουν τις βάσεις της πρόκρισης. Έμειναν στο 1-1, αλλά η απώλεια ήταν ο τραυματισμός του Γιάννη Τομαρά ενός ελπιδοφόρου ποδοσφαιριστή στον οποίο είχε αδυναμία ο Φέρεντς Πούσκας. Ο Μοράλες του έσπασε το κνήμη και ουσιαστικά του έκοψε το ποδόσφαιρο.

Η Νάσιοναλ είχε νικήσει στον τελικό του Κόπα Λιμπερταδόρες μία βδομάδα μετά τον ευρωπαϊκό τελικό (9 Ιουνίου) με 2-0 την Εστουντιάντες από την Αργεντινή.
Ο Λουίς Άρτιμε ένας από τους καλύτερους επιθετικούς της εποχής του (Αργεντινός που ξεπέρασε τα 1000 γκολ στην καριέρα του) είχε μοιραστεί τη θέση του πρώτου σκόρερ στη διοργάνωση (10 γκολ) με τον Ραούλ Γκαστονόβο της Πενιαρόλ
Στην αντίστοιχη ευρωπαϊκή διοργάνωση ο Αντώνης Αντωνιάδης ήταν πρώτος σκόρερ με 11 γκολ.