Ο νέος Δήμαρχος Θήρας Νίκος Ζώρζος στην ομιλία του αναφέρθηκε στην υποχρέωση των Δημοτικών και Τοπικών Συμβούλων να υπηρετήσουν με ευσέβεια τον όρκο που δίνουν έτσι ώστε να διατηρηθεί ο θεμέλιος λίθος που στερεώνει το οικοδόμημα της σχέσης των πολιτών και των αιρετών αρχόντων που δεν είναι άλλος από την εμπιστοσύνη.

     Παρατίθεται η ομιλία του νέου Δημάρχου Θήρας Νίκου Ζώρζου.

«…Με την εντολή των δημοτών βρισκόμαστε εδώ για να ορκιστούμε πως θα διαθέσουμε τις δυνάμεις μας στην υπηρεσία του τόπου.  Φαίνεται πως αυτή η στιγμή έχει πάρει πολλά χρόνια πριν το χαρακτήρα μιας τελετής με τυπικό περιεχόμενο.  Δεν έχει το χαρακτήρα της δέσμευσης ότι το περιεχόμενο του όρκου αποτελεί τον απαράβατο κανόνα με τον οποίο καθείς εξ ’ημών θα υπηρετήσει τον τόπο. Και τούτο πέρα της ασέβειας στον όρκο οδηγεί στην απώλεια της εμπιστοσύνης στην κάθε αρχή και διοίκηση.  Δηλαδή γκρεμίζεται ο θεμέλιος λίθος που στερεώνει το οικοδόμημα της σχέσης των πολιτών και των αιρετών αρχόντων.  Με αυτή τη σκέψη προσερχόμαστε στο χώρο αυτό για να ενισχύσουμε τη σχέση εμπιστοσύνης με εσάς που ούτως η άλλως έχει οικοδομηθεί από την παρελθούσα θητεία μας ως Δημοτική Αρχή.

Ο τόπος μας βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή της σύγχρονης ιστορίας του, και ενώ πορεύτηκε μέσα στους αιώνες γράφοντας λαμπρή ιστορία και αποκτώντας φήμη για το κάλλος και την ιστορία του, μέσα σε λίγες μόνο δεκαετίας έχει απωλέσει κάλλος και χαρακτηριστικά.  Και τούτο είναι συνέπεια τόσο της αδιαφορίας των Αρχών αλλά και της βουλιμίας μας, καθώς το πρόσκαιρο υλικό κέρδος καθορίζει εν πολλοίς τις επιλογές μας.  Κάθε τι μη άμεσο υλικό συμφέρον έχει δευτερεύουσα σημασία.  Είναι βέβαιο ότι η επιλογή αυτή θα οδηγήσει τον τόπο στην καταστροφή.  Σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία βρισκόμαστε και για τούτο τόσο κατά την προεκλογική περίοδο αλλά πολύ περισσότερο τώρα, σας καλώ να δουλέψουμε μαζί για το σκοπό της ανάσχεσης του μεγάλου κατήφορου.  Καλώ επίσης την πολιτεία να στηρίξει τη βιωσιμότητα αυτού του τόπου καθώς πλέον η έννοια της βιώσιμης ανάπτυξης έχει μπει στο λεξιλόγιο όλων αλλά χωρίς προσδιορισμένο πάντα περιεχόμενο.  Και τούτη η αοριστία που είναι ενίοτε εξαπάτηση, αποτελεί έναν εισέτι κίνδυνο. 

Αγαπητοί συμπολίτες,

Τα οξυμένα προβλήματα δεν επιτρέπουν ούτε μέρα για εφησυχασμό, ούτε μέρα για γιορτές και πανηγύρια.  Άλλωστε από τη μεθεπόμενη των εκλογών άρχισε η δική μας προετοιμασία.  Η διαχείριση των απορριμμάτων, η κυκλοφοριακή συμφόρηση, το επίπεδο ζωής των μόνιμων κατοίκων και εργαζομένων στον τόπο, και όλα τα προβλήματα που σωρεύει η μονομανία για την κακώς εννοούμενη ανάπτυξη, χρειάζονται πολιτικές που πρέπει να στηριχθούν σε μίαν άλλη αντίληψη.  Και πως τούτο θα συμβεί; Προκύπτει αμείλικτο το ερώτημα.  Είναι εύκολο; Το αμέσως επόμενο ερώτημα.  Μα είναι σημεία των καιρών θα έλεγε δίκαια κάποιος άλλος.  Απαντώ. Αν δεν αρχίσει να γίνεται αντίληψη πλειοψηφική δεν θα είναι ευοίωνα τα πράγματα.  Έχω όμως την άποψη ότι είναι η περίοδος που περάσαμε ευτυχώς στη διαπίστωση των συμπτωμάτων.  Και τούτο είναι ένα βήμα, μπορεί και σημαντικό.  Είναι η ώρα τώρα για την παραδοχή των αιτιών ώστε να περάσουμε με βεβαιότητα στην αντιμετώπιση.  Το είπα εισαγωγικά.  Η βέβαιη λύση είναι να υιοθετήσουμε την κλασσική ιδέα, τι δηλαδή; Να υπηρετήσουμε την ομορφιά, το κάλλος σε κάθε του διάσταση. Είναι απλουστευμένη απάντηση; Όχι είναι η μόνη απάντηση.  Αυτό οδήγησε τον πολιτισμό μας πριν χιλιάδες χρόνια στο απόγειο του. 

Σκεφτείτε ότι εμείς ζούμε όλη μας τη ζωή σε έναν τόπο που άλλοι έχουν όνειρο ζωής να έρθουν έστω για να ζήσουν ένα ηλιοβασίλεμα.  Δεν είναι λοιπόν λυπηρό εμείς που γεννηθήκαμε εδώ ή επιλέξαμε να ζήσουμε εδώ, να θέλουμε να εγκαταλείψουμε τον τόπο γιατί η ζωή μας έγινε ανυπόφορη, γιατί τα παιδιά μας δεν μεγαλώνουν σωστά, γιατί δεν αντέχουμε τις επιπτώσεις τις οδυνηρές των επιλογών μας, αυτές δηλαδή του υπερτουρισμού.  Δεν είναι λυπηρό οι επισκέπτες να εκφράζονται αρνητικά γιατί βιώνουν αντίστοιχα προβλήματα, γιατί; Γιατί αυτό το μοντέλο ανάπτυξης δημιουργήσαμε.  Δεν μπορεί λοιπόν η Σαντορίνη να επισκέπτεται τα βράδια τα όνειρα των ξένων και να ξυπνά εμάς ως εφιάλτης τη δική μας νύχτα.

Οι σειρήνες καλά έκαναν τη δουλειά τους τόσα χρόνια, μα ήρθε η ώρα να κλείσουμε τα αυτιά μας προς εκείνες και να ανοίξουμε τα μάτια μας προς το βιώσιμο μέλλον μας.  Σε αυτό το βιώσιμο αύριο που όλοι θέλουμε για να είμαστε ευτυχισμένοι και χαρούμενοι.  Μα και οι επισκέπτες μας έτσι θα είναι χαρούμενοι.

Αγαπητοί μου συμπολίτες,

Από την πρώτη του Γενάρη ξεκινούμε, συνεχίζουμε όσα αρχίσαμε στο παρελθόν και σταμάτησα, συνεχίζουμε όσα σωστά βρήκαμε από την προηγούμενη Δημοτική Αρχή, ξεκινούμε όλα τα νέα. Είμαστε ανοικτοί σε ιδέες, όμως σταθεροί στον έναν στόχο.  Εκπτώσεις δεν θα γίνουν, δεν υπάρχει περιθώριο.  Χάρες δεν θα γίνουν, δεν υπάρχει καν πρόθεση.  Υποχωρήσεις δεν θα γίνουν, πρέπει να πάμε μπροστά. 

Σε αυτή τη παράταξη όσοι βρεθήκαμε ξεχνούμε την έννοια πολιτικό κόστος.  Αποδεχόμαστε ότι όταν χρειάζεται θα γίνουμε δυσάρεστοι και στον φίλο μας και στον αδελφό μας και τούτο προς χάρη του τόπου και του κοινού συμφέροντος. Επίσης θα διεκδικήσουμε, θα απαιτήσουμε την έμπρακτη στήριξη και βοήθεια από το κράτος καθώς αυτό ψηφίζει νόμους.  Με κάθε τρόπο θα πάρουμε υποσχέσεις που θα γίνουν έργα και δεν θα μείνουν λόγια.  Σε αυτόν τον κανόνα σας καλώ να συμπορευτούμε.  Τίποτα δεν θα είναι εύκολο όμως τίποτα δεν θα είναι ακατόρθωτο αν μείνουμε μια γροθιά στον έναν και μοναδικό στόχο.

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα υπολογίζοντας στην πάνδημη συμμετοχή σας στη διαχείριση του τόπου μας, να αναφερθώ σε έναν μύθο που διέσωσε ο Πρωταγόρας και τον επανέλαβε ο Πλάτων, ο οποίος αποδίδει την ανάγκη συμβίωσης των ανθρώπων σε μεταξύ τους κοινωνία δηλαδή την αφετηρία του πολιτικού γεγονότος σε υπερβατικό παράγοντα, σε ιερή αφετηρία.

Αρχικά οι άνθρωποι κατοικούσαν σκορπισμένοι, πόλεις δεν υπήρχαν. Έτσι τους αφάνιζαν τα θηρία, αφού ήταν πιο αδύναμοι από αυτά. Και οι τέχνες που είχαν εφεύρει, τους προσέφεραν επαρκή βοήθεια για την εξασφάλιση της τροφής τους, όχι όμως για να νικούν τα θηρία. Δεν είχαν αναπτύξει ακόμη την πολιτική τέχνη, δηλαδή τις προϋποθέσεις της συνύπαρξης που ένα μέρος της είναι η τέχνη του πολέμου. Προσπαθούσαν λοιπόν να συναθροίζονται  σε συγκατοικήσεις χτίζοντας συνοικισμούς. Όμως στην κοινή συμβίωση ο ένας αδικούσε τον άλλον, επειδή δεν γνώριζαν την τέχνη της συνύπαρξης και έτσι σκόρπιζαν και πάλι και τυς έτρωγαν τα θηρία. Τότε φοβήθηκε ο Δίας, μήπως εξαφανισθεί το ανθρώπινο γένος και έστειλε τον Ερμή για να φέρει στους ανθρώπους την αιδώ,  δηλαδή τον αυτοσεβασμό, τη συστολή, τον φόβο του διασυρμού και την φιλοτιμία καθώς και τη δίκη, δηλαδή τον τρόπο της λογικής τάξης, της ευπρέπειας αλλά και της επιβολής τους, για να μπορέσουν να υπάρξουν οι λογικά οργανωμένες συνοικήσεις, δεσμοί και θεσμοί φιλίας και συνοχής των ανθρώπων.

Τι μας λέει ο μύθος; Ο μύθος, μας λέει ότι χαρακτηριστικό της φύσης του ανθρώπου είναι ο ατομοκεντρισμός και ότι δώρο από τους θεούς δόθηκε στους ανθρώπους η δυνατότητα  της οργανωμένης συνύπαρξης ως προϋπόθεση για την συνέχιση της ύπαρξης του ανθρωπίνου γένους. Ο άνθρωπος ως φυσικό είδος επιβιώνει, μόνον όταν τα άτομα του φυσικού είδους υπερβαίνουν τον φυσικό ατομοκεντρισμό τους και κοινωνούν τις ανάγκες τους. Στην ανάγκη της οργάνωσης της ζωής σε συλλογικότητα περιλαμβάνεται και η διαχείριση των βιοτικών αναγκών, που στην δημοκρατία ανατίθεται σε πρόσωπα που επιλέγονται από τους συμπολίτες τους για τον ρόλο αυτό. Η υπεύθυνη στάση και των δύο, αυτών που ψηφίζουν και αυτών που εκλέγονται εξασφαλίζει την καλή λειτουργία της διοίκησης προς όφελος της κοινωνίας μέλος της οποίας είναι ο καθένας και καθέμια από εμάς.

Η ιδιοτέλεια και η εξυπηρέτηση συγκεκριμένων συμφερόντων εκτρέπουν την κοινωνία,  από τον κύριο ρόλο της να προστατεύει και να φροντίζει τους πολίτες και τα νόμιμα συμφέροντά τους και οδηγούν σε καταστάσεις αδικίας και κατάχρησης των δικαιωμάτων που αφορούν όλα τα μέλη της κοινωνίας.

Τη λειτουργία αυτής της συλλογικότητας αναθέτουν οι πολίτες στους εκλεγμένους αντιπροσώπους τους που και οι ίδιοι αποτελούν κομμάτι της. 

Με αυτά που σας είπα, σας καλώ σε μια πάνδημη προσπάθεια να οδηγήσουμε τον τόπο σε καλύτερες ημέρες.

…Και αύριο είναι πρωί

Μα εμείς

Σήμερα θα κινήσουμε για τις κρυψώνες του ήλιου

Με χρυσές μπρατσέρες θα βγούμε στον κίντυνο

Πέρ’ απ τ’ Ακρωτήρι της καλής ανταύγειας.»