Του Πέτρου Κένερ

Χρόνιο θέμα και όλοι έχουμε εμπλακεί λιγότερο ή περισσότερο. Μας καλούν συχνά να «ψηφίσουμε» τους καλύτερους. Είμαστε αντικειμενικοί; Όχι. Δεν γίνεται να είμαστε. Σίγουρα, όμως, διαθέτουμε έντιμη υποκειμενικότητα.

Τα βιώματά μας, η διαχρονική αγάπη για την ομάδα μας και τους παίκτες μας, η άποψή μας γενικά για τη φιλοσοφία του ποδοσφαίρου και αρκετά άλλα, δεν γίνεται να μας ανεβάζει στο βάθρο της αντικειμενικότητας. Σκεφτείτε ότι οι φίλαθλοι της ίδιας ομάδας δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε για τους δικούς μας παίκτες. Πόσο μάλλον για ιδανική εθνική 11άδα, ή ευρωπαϊκή, ή παγκόσμια.

Στην προσπάθεια για να ξεχωρίσουμε τους καλύτερους, όλοι συμφωνούμε ότι αφήνουμε κάποιους εκτός. Αδικούμε αυτούς που δεν είναι συνδεδεμένοι με τίτλους, ή ιστορικές νίκες. Τα βιώματα που λέγαμε. Και, κυρίως, οι νεότεροι, οι οποίοι είναι αδύνατον να έχουν ολοκληρωμένη άποψη για παίκτες που… δεν τους είδαν. Το αντίστοιχο ισχύει για τους μεγαλύτερους, που ενώ δεν γνωρίζουν νέους παίκτες… εμμένουν στους αγαπημένους τους.

Ας προσπαθήσουμε, όσο είναι εφικτό, να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα. Το ποδόσφαιρο που παιζόταν παλιά είναι σχεδόν άλλο άθλημα με το σημερινό. 30΄ λεπτά καθαρός χρόνος παλιά, 60΄ λεπτά σήμερα. Οι κανονισμοί σήμερα προφυλάσσουν τους παίκτες. Παίκτες, ειδικά αμυντικοί, αν έπαιζαν σήμερα, στο τρίτο λεπτό θα έπαιρναν κίτρινη και στο πέμπτο κόκκινη. Δεν αποκλείω και την απ’ ευθείας κόκκινη κάρτα στο τρίτο. Αυτό και μόνο… αδικεί τους παλαιούς επιθετικούς, οι οποίοι όμως είχαν περισσότερο χώρο και χρόνο να κινηθούν από τους σημερινούς. Φαύλος κύκλος. Σταματώ, όχι γιατί κουράστηκα ή δεν έχω άλλες διαφορές να γράψω, αλλά γιατί φοβάμαι μην κουράσω εσάς. Άλλωστε, είμαι σίγουρος, ότι όλοι γνωρίζετε πολλές ακόμα διαφορές.

Πριν τον επίλογο, να σας θυμίσω ότι μερικά χρόνια πριν, ρώτησαν μεγάλα ποδοσφαιρικά ονόματα (Κρόιφ, Μπεκενμπάουερ, Εουσέμπιο, Σώκρατες κ.ά.) αν θα μπορούσαν να αγωνιστούν στο σημερινό ποδόσφαιρο. Όλοι απάντησαν… ίσως. Με την κατάλληλη προπόνηση (του σήμερα)… ίσως. Ο Σώκρατες δε, που ήταν και από τους αγαπημένους μου της εποχής, προσέθεσε, ίσως… αλλά δύσκολο. Πιστεύω ότι αρκετοί, όχι πολλοί, σίγουρα θα έπαιζαν. Φυσικά, δεν ομιλώ για τους προαναφερθέντες, αλλά γενικά.

Δια ταύτα ΔΕΝ υπάρχει. Σαν δια ταύτα, αφού τα βιώματα και τις αγάπες μας δεν μπορεί να τις αφαιρέσει κανείς, ας θυμόμαστε κάποια πράγματα. Δεν νικάνε οι καλύτεροι 11, αλλά η καλύτερη εντεκάδα. Υπάρχει η τεράστια κατηγορία πολύτιμων (για την ομάδα) παικτών. Η τεχνική είναι υπέροχη και μας εντυπωσιάζει όλους, αλλά συγκρίνετε την τεχνική των Τσάβι, Ινιέστα, Μέσι με αυτή του Μπουγιόλ, και πείτε μου ποιος από εσάς θα τον άφηνε εκτός 11άδας.

Πιστεύω ότι η όποια σύγκριση ποδοσφαιριστών πρέπει να γίνεται, αν όχι κάθε δεκαετία, τουλάχιστον ανά εικοσαετία. Πέραν όμως των προσωπικών μου απόψεων, κάποια από τα γραφόμενά μου είναι δεδομένα. Οι απόψεις μου είναι όπως και οι δικές σας. Με έντιμη υποκειμενικότητα.

ΠΚ

ΥΓ: Για τους προπονητές είναι ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα. Μια άλλη φορά…

ΥΓ 2: Περί κορονοϊού με έχουν ΥΠΕΡ καλύψει τα ΜΜΕ… ας ξεχαστούμε και λίγο.