Το πρωτάθλημα ξεκινάει σε λίγες ημέρες μέσα σε παντελή απορρύθμιση, κακοκεφιά και απέραντη ασυναρτησία. Μία πολύ σοβαρή παράμετρος-αυτή της οικονομικής κρίσης-δεν φαίνεται να αγγίζει ούτε στο ελάχιστο το ποδόσφαιρό μας και τους ανθρώπους που το διοικούν. Το φετινό πρωτάθλημα, δίχως να ’χουν παραβιαστεί εξαγγελίες και χρονοδιαγράμματα, για την ώρα δεν παύει να είναι ένα κλειδωμένο κουτί γεμάτο αναπάντητες απορίες. Πόσες ομάδες θα τερματίσουν κανονικά και πόσες θα εγκαταλείψουν; Θα αντέξουν οι σύλλογοι να τα βγάλουν εις πέρας με τις εκτός έδρας μετακινήσεις; Το κόστος των διαιτητών θα κυμανθεί στα ίδια υψηλά επίπεδα; Η Ε.Π.Ο.(μέσω της Ε.Π.Σ.Κ.) ως πότε θα απαιτεί και θα απειλεί δίχως η ίδια να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις της; Και γιατί από φέτος υποχρεώνονται τα ερασιτεχνικά σωματεία να δικαιολογούν μισθό σε επαγγελματίες προπονητές; Αυτά δείχνουν ότι κάποιοι τείνουν να «ξεχνούν» διαρκώς την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, αν θέλετε το περιβάλλον του Κυκλαδίτικου ποδοσφαίρου μέσα στο οποίο καλούνται να λειτουργήσουν και, ταυτόχρονα, αναδεικνύουν ότι ουσιαστικά δεν υφίσταται κανένας διαχωρισμός μεταξύ επαγγελματικού και ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου.
Η «γεωγραφία» του πρωταθλήματος μας είναι ακόμα μία παράμετρος-κλειδί. Επηρεάζει πολλούς και πολλά. Ένα αντίο στην καθεστηκυία γεωγραφία φάνταζε το ιδανικότερο, δίχως να υπολογίζονται αποστάσεις νησιών και ακτοπλοϊκές συνδέσεις, αλλά όπως φάνηκε το πείραμα απέτυχε γιατί τα έξοδα ήταν πολλά και τα έσοδα ανύπαρκτα για σωματεία ερασιτεχνικά. Εννοείται, όμως, ότι δεν μπορείς να τα έχεις όλα(και πρωτάθλημα και κυκλαδίτικο) και γι’ αυτό το λόγο εκτός απροόπτου αυτό θα είναι και το τελευταίο πρωτάθλημα όπου συναντάμε δύο κατηγορίες. Από του χρόνου αναμένουμε επιστροφή σε ομίλους με βάση γεωγραφικά κριτήρια και όχι αγωνιστικά. Όχι από πρωτοβουλία-διάβημα της Ε.Π.Σ.Κ. να το επιβάλλει στα μέλη της(πράγμα που έτσι θα έπρεπε να είναι στην πραγματικότητα με βάση τα πενιχρά οικονομικά των ομάδων), αλλά διότι αυτό το αίτημα εισπράττει καθημερινά η Ε.Π.Σ.Κ. απ’ την «ενισχυμένη» πλειονότητα των μελών της που βρίσκονται σε υπόκωφο οικονομικό αναβρασμό και πιέζουν για να καταργηθούν οι δύο κατηγορίες. Το ποδόσφαιρο στις Κυκλάδες, έτσι όπως τίθεται το δίλημμα (γεωγραφικό ή αντ-αγωνιστικό), μην κοροϊδευόμαστε, ούτε να ζήσει θέλει ούτε να πεθάνει. Πολύ φοβάμαι πως η κυρίαρχη, στον μικρόκοσμο του κυκλαδίτικου ποδοσφαίρου, θέληση είναι να συνεχίσει να επιβιώνει "ως εστί και ευρίσκεται". Το μέλλον προδιαγράφεται ζοφερό, οικονομικά οι ομάδες δείχνουν να μην αντέχουν παρά ελάχιστα και το Κυκλαδίτικο πρωτάθλημα-ως θεσμός-μοιάζει για πρώτη φορά ν’ απειλείται με αφανισμό.
Ένας ποδοσφαιρικός, εξίσου τολμηρός, «Καποδίστριας» είναι αυτό που χρειάζεται σήμερα (με πρωτοβουλία της Ε.Π.Σ.Κ. και με την συνδρομή των Δήμων-διοργανώνοντας τοπικά πρωταθλήματα) το ποδόσφαιρο των Κυκλάδων για να ζωντανέψει, ν’ ανασυνταχθεί και να προλάβει τα τρένα των (οικονομικών)εξελίξεων. Η Άνω Σύρος, ο Πάγος και ο Αστέρας Σύρου να βρεθεί τρόπος να γίνουν «Σύρος», η Άνω Μερά και ο Α.Ο. Μυκόνου κάπως να γίνουν «Μύκονος», ο Καρτεράδος, ο Πανθηραϊκός, ο Πύργος, η Θύελλα και η Λάβα να γίνουν «Σαντορίνη», ο Νηρέας, η Μάρπησσα, ο Αστέρας Μαρμάρων και ο Α.Ο. Πάρου να γίνουν «Πάρος», ο Πανναξιακός, η Αναγέννηση Νάξου, το Φιλότι και η Τραγαία να γίνουν «Νάξος», ο Ανδριακός, ο Αστέρας Κορθίου και η Υδρούσα «Άνδρος», η Α.Ε.Τήνου και η Στενή «Τήνος», κι όλες αυτές οι (ισχυρές εν τη ενώσει των τοπικών δυνάμεων) ομάδες-μαζί με την Ίο και τη Μήλο-να συμμετέχουν σε ένα, ιδεατής αντιπροσωπευτικότητας, (παν)κυκλαδίτικο πρωτάθλημα.
Γιατί το ωφέλιμο ζητούμενο στην Ε.Π.Σ.Κ. δεν (μπορεί να) είναι ο…ξερός αριθμός των ομάδων-όπως είναι τώρα. Μα η δύναμή τους και η απήχηση που θα έχουν στον κόσμο των ευρύτερων περιοχών τους.

Του Μιχάλη Παπαδάκη