Η αξία τους; Αδιαμφισβήτητη!!! Και οι απόδειξη χειροπιαστή, καθώς οι τέσσερεις τους καταφέρνουν να αξιολογηθούν ως διαιτητές Εθνικών κατηγοριών, έχοντας απέναντι τους διαιτητές πολύ πιο αναβαθμισμένων πρωταθλημάτων από αυτό των Κυκλάδων, με τους τελευταίους να έχουν τουλάχιστον τα τριπλάσια ματς κάθε χρόνο.
Το «άλμα» δεν είναι το ζητούμενο γι αυτούς, πάντως η φιλοδοξία για διάκριση είναι στην γωνία του μυαλού τους, κάτι που γνωρίζουν πολύ καλά ότι θέλει επιμονή και υπόμονή… άλλωστε το ταλέντο υπάρχει.
Το sportcyclades.gr πρωτοπόρησε για άλλη μια φορά, κάνοντας κοινές ερωτήσεις και στους τέσσερεις διαιτητές των πρωταθλημάτων μας, πράγμα που θα δώσει την ευκαιρία στο κοινό να γνωρίσει καλύτερα τους ανθρώπους με τα "Λαδί" μπλουζάκια και εκτός παρκέ.
Παπαδημητρόπουλος Κωνσταντίνος
1. Πως ξεκίνησε η ενασχόληση σου με το μπάσκετ?
Ξεκίνησα να πρωτοπαίζω μπάσκετ σε γειτονιές και αυλές σχολείων μετά την μεγάλη επιτυχία της Εθνικής μας ομάδας το 1987. Αρχικά το 1988 γράφτηκα στον Ιστορικό Σύλλογο του Αμύντα Αθηνών, όπου ξεκίνησε και έπαιζε και ο πατέρας μου με προπονητή τότε το Νάσο Γαλακτερό, όπου παρέμεινα για 2 χρόνια. Στη συνέχεια πήρα μεταγραφή για τις ομάδες του Πρωτέα Αθηνών και μετά του Α.Ο. Αρίωνα Αθηνών, στις οποίες έπαιξα από 2 χρόνια στην κάθε μία. Η Ακαδημία Ηλιουπόλεως (ΑΚΑ.Η.) Αθηνών ήταν η ομάδα στην οποία έπαιξα για 5 χρόνια και αναδείχτηκα μπασκετικά.
Τέλος αφού οι γονείς μου μετακόμισαν στο νησί της Σαντορίνης μόνιμα, σκεφτήκαμε με τα παιδιά του νησιού που αγαπούσαμε και θέλαμε να παίξουμε μπάσκετ να καταφέρναμε να δημιουργήσουμε με την βοήθεια των γονιών μας, γυμναστών των σχολείων μας και ανθρώπους που ασχολιόντουσαν με τον αθλητισμό, μια ομάδα μπάσκετ και να κατέβουμε στο Κυκλαδικό πρωτάθλημα.
Τελικά η επιθυμία μας έγινε πραγματικότητα και δημιουργήσαμε για πρώτη φορά στην Σαντορίνη παιδική ομάδα, τον Πανιώνιο Σαντορίνης, και συμμετείχαμε για πρώτη φορά σαν νησί στο Κυκλαδίτικο πρωτάθλημα καλαθοσφαίρισης. Με την ομάδα του Πανιώνιου Σαντορίνης έπαιξα 12 χρόνια σαν παίκτης.
2. Πως ξεκίνησες την ενασχόληση σου με τη διαιτησία?
Για τη σχολή διαιτησίας καλαθοσφαίρισης στο νησί της Νάξου, διάβασα στην εφημερίδα το 2002. Έχοντας αποφασίσει ότι θα σταματήσω την ενεργό δράση ως παίκτης του Πανιωνίου, πίστεψα ότι θα μου άρεσε να την παρακολουθήσω. Πήρα μέρος στην σχολή διαιτησίας και ξεκίνησα να σφυρίζω σε όλες τις κατηγορίες στο τοπικό πρωτάθλημα καλαθοσφαίρισης που διοργάνωνε η Ένωση Κυκλάδων (ΕΣΚΚ). Έτσι το 2002 διεύθυνα το πρώτο μου παιχνίδι σε αγώνα του πρωταθλήματος Κυκλάδων. Το 2010 πήρα μέρος στο ετήσιο προστάζ της ΟΔΚΕ για την ανάδειξη διαιτητών στις Εθνικές κατηγορίες (Γ’ Εθνικής), πέρασα με επιτυχία και συμμετείχα σε αρκετούς αγώνες Α2 Γυναικών και Γ’ Ανδρών των Εθνικών μας πρωταθλημάτων. Μέντορας μου στην προσπάθεια μου αυτήν, ο καθηγητής διαιτησίας και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής Διαιτησίας κ. Μιχάλης Δούκας ο οποίος με βοήθησε να μάθω σωστά τους κανονισμούς και την μηχανική διαιτησίας του μπάσκετ.
3. Ποιοί είναι οι βασικοί λόγοι που ασχολείσαι με τη διαιτησία? Τι σου αρέσει και τι όχι?
Οι βασικοί λόγοι που ασχολούμαι με την διαιτησία είναι ότι μου αρέσει να βρίσκομαι μέσα στο χώρο του αθλήματος του μπάσκετ , πιο παλιά σαν παίκτης και τώρα από την θέση του διαιτητή. Είναι μια θέση που πρέπει να είσαι δίκαιος και αντικειμενικός ώστε να καταφέρεις να κερδίσεις τον σεβασμό και την εκτίμηση όλων αυτών που ασχολούνται και αγαπούν πραγματικά το άθλημα του μπάσκετ.
Η διαιτησία αποτελεί μια καλή πηγή μόρφωσης των κανονισμών του μπάσκετ και του πειθαρχικού δικαίου, ώστε να αποδίδεις την δικαιοσύνη και την πειθαρχία για την ομαλή διεξαγωγή του αγώνος.
Δεν μου αρέσει καθόλου αυτή η νοοτροπία των ανθρώπων που έρχονται στο γήπεδο όχι για να δουν και να θαυμάσουν το όμορφο άθλημα του μπάσκετ και να χειροκροτήσουν την προσπάθεια της ομάδας τους αλλά για να δείξουν το άσχημο πρόσωπο τους, χαλώντας όλη αυτήν την όμορφη και υγιή αθλητική εικόνα του αθλήματος που έχει δώσει τόσες χάρες στην χώρα μας σε ομαδικό και Εθνικό επίπεδο.
4. Σχέδια για το μέλλον
Εάν έχεις όρεξη και μεράκι με την διαιτησία μπορείς να φτάσεις παρά πολύ ψηλά. Εγώ θα προσπαθήσω όσο μπορώ, να φτάσω όσο γίνεται πιο ψηλά κάνοντας μια όμορφη διαιτητική μπασκετική καριέρα και να προσφέρω τις εμπειρίες και τις γνώσεις που αποκτώ συμμετέχοντας στα Εθνικά Πρωταθλήματα στον τόπο μου, το νησί της Σαντορίνης. Θα προσπαθήσω να φέρω κοντά και άλλους νέους ανθρώπους που αγαπούν πραγματικά το μπάσκετ για να γνωρίσουν το άθλημα της διαιτησίας.
Ισιγώνης Παναγιώτης
1. Πως ξεκίνησε η ενασχόληση σου με το μπάσκετ?
Η ενασχόληση μου για το μπάσκετ άρχισε πριν 19 χρόνια περίπου, το 1993, όταν βρισκόμουν στην 5η δημοτικού. Εκείνη η χρονιά αποτελεί ένα σημαντικό χρονικό σημείο για το μπάσκετ της Μάρπησσας και της Πάρου γενικότερα, αφού ο δάσκαλος μας κ. Λουκιανός Μιχάλης, μας έφερε σε πιο κοντινή επαφή με το μπάσκετ, οργανώνοντας στα πλαίσια των σχολικών δραστηριοτήτων, μία ομάδα με παιδιά της 5ης και 6ης τάξης, η οποία έλαβε μέρος στο σχολικό πρωτάθλημα Πάρου. Το επόμενο καλοκαίρι, αν θυμάμαι καλά, δημιουργήθηκε το τμήμα μπάσκετ του Μαρπησσαϊκού και ξεκίνησε τις δραστηριότητες του, με βάση την όμαδα του σχολείου. Ήμουν μέλος της ομάδας αυτής από την δημιουργία της μέχρι και το 2001 που τελείωσα το Λύκειο και έφυγα από την Πάρο για τις σπουδές μου. Στην αρχή προπονητής της ομάδας ήταν ο κ. Λουκιανός και στην συνέχεια ανέλαβε ο κ. Μουρογιάννης Βαγγέλης, ο οποίος παραμένει στην ομάδα μέχρι και σήμερα. Με τους συμμαθητές μου, τα παιδιά της περιοχής, τους προπονητές μου και όλους όσοι βοήθησαν διοικητικά τον Μαρπησσαϊκό, έμαθα να παίζω μπάσκετ και πέρασα 8 φανταστικά χρόνια. Εκεί δημιουργήθηκε αυτή η στενή σχέση αγάπης με το άθλημα της καλαθοσφαίρισης που διαρκεί μέχρι σήμερα και με την ευκαιρία θέλω να τους ευχαριστήσω όλους ανεξαιρέτως.
2. Πως ξεκίνησες την ενασχόληση σου με τη διαιτησία?
Κατά την διάρκεια των σπουδών μου στην Κρήτη δεν έπαιξα μπάσκετ σε κάποια ομάδα της πόλης. Συνέχισα όμως να παίζω με φίλους/συμφοιτητές στα ανοικτά γήπεδα των Χανίων και πήγαινα συχνά να παρακολουθήσω ένα φίλο που έπαιζε στην ομάδα του Κύδωνα Χανίων. Προς τα τέλη του 2005, μετά από 4 χρόνια μακριά από την καθημερινή ενασχόληση με το μπάσκετ, μπορώ να πω (όσο κι αν είναι τετριμμένο) ότι άρχισε να μου λείπει, στο σύνολο του σαν άθλημα. Η προπόνηση, η παρουσία στο γήπεδο, οι αγώνες, τα ταξίδια για παιχνίδια εκτός έδρας, οι συγκινήσεις και οι εναλλαγές συναισθημάτων, ότι ακολουθεί το άθλημα.
Αυτός είναι ο βασικός λόγος που αποφάσισα να επιστρέψω στον χώρο της καλαθοσφαίρισης και να γίνω διαιτητής. Δεδομένου ότι δεν είχα σκοπό να επιστρέψω ως παίκτης, διάλεξα ένα διαφορετικό πόστο και παρακολούθησα την σχολή διαιτησίας του συνδέσμου Κρήτης (ΣΥΔΚΑΚ) το 2006-07 με τον κ. Καμπίτση Μιχάλη, διαιτητή Β’ Εθνικής κατηγορίας. Εκεί μελετήσαμε σε βάθος τον κανονισμό και μετά το πέρας των μαθημάτων πέρασα με επιτυχία τις εξετάσεις τον Μάιο του 2007. Στον σύνδεσμο Κρήτης έπαιξα τα πρώτα μου παιχνίδια και ολόκληρη την αγ. χρονιά 2007-08 (θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι το πρώτο επίσημο παιχνίδι μου ήταν στο ανοικτό γήπεδο Κισσάμου). Εν συνεχεία, στα τέλη του 2008 επέστρεψα στην Πάρο και μεταγράφηκα στον σύνδεσμο Κυκλάδων (ΣΕΔΚΑΚ), όπου παρέμενω ενεργός μέχρι και σήμερα, παρόλες τις δυσκολίες και ιδιαιτερότητες που έχει το πρωτάθλημα Κυκλάδων, κυρίως λόγω της έλλειψη κλειστών γηπέδων και των μετακινήσεων.
Φτάνωντας στο σήμερα, μετά από σκληρή δουλειά και επιμονή αρκετών αγωνιστικών περιόδων, πέρασα με επιτυχία τις εξετάσεις της Ομοσπονδίας και προβιβάστηκα στην Γ’ Εθνική κατηγορία διαιτητών, κάτι το οποίο ήταν ένα μεγάλο επιτυχές προσωπικό στοίχημα, αφού αποτελεί μία επιβράβευση για κάθε διαιτητή του μπάσκετ να αξιολογείται στους πίνακες εθνικών κατηγοριών.
3. Ποιοί είναι οι βασικοί λόγοι που ασχολείσαι με τη διαιτησία? Τι σου αρέσει και τι όχι?
Προφανώς και οι βασικοί λόγοι που ασχολούμαι με την διαιτησία είναι εμφανείς διαβάζοντας την 2η ερώτηση. Η αγάπη για τον αθλητισμό και την καλαθοσφαίριση είναι το σημείο εκκίνησης ενώ οι συγκινήσεις που προσφέρει το σύγχρονο μπάσκετ, αυτές που μας κρατάνε κοντά στον χώρο. Προφανώς εκτός των παιχνιδιών που διευθύνω παρακολουθώ πάρα πολλούς αγώνες σε όλα τα πρωταθλήματα. Το βασικό στοιχείο που μου αρέσει στην διαιτησία είναι ότι για να ανταποκριθούμε στις διαιτητικές ανάγκες ενός αγώνα χρειάζεται εβδομαδιαία προπόνηση και πολύ συχνή μελέτη του κανονισμού. Θεωρώ ότι είναι μεγάλη πρόκληση, σωματικά και πνευματικά, να παραμένεις συγκεντρωμένος κατά τη διάρκεια ενός αγώνα και να κρίνεις ορθά τις φάσεις ενός παιχνιδιού. Είναι μία πάρα πολύ καλή γυμναστική και για το σώμα αλλά και για το μυαλό αφού καλούμαστε να λάβουμε αποφάσεις σε δευτερόλεπτα.
Προσωπικά νιώθω μεγάλη ευχαρίστηση όταν στο τέλος ενός αγώνα γνωρίζω ότι έχω κάνει ό,τι καλύτερο μπορώ για να διευθύνω το παιχνίδι και να δώσω την δυνατότητα στους παίκτες να βγάλουν τον δικό τους καλύτερο αγωνιστικό εαυτό, πάντα στα πλαίσια του κανονισμού. Φυσικά και υπάρχουν τα αρνητικά στοιχεία αφού οι διαιτητές αποτελούν συχνά τον στόχο των θεατών και των συμμετεχόντων στον αγώνα, για οτιδήποτε πάει στραβά και χρειάζεται πολύ γερό στομάχι για να αψηφίσει κανείς τα συμβάντα στον χώρο, αφού γινόμαστε άδικα αποδέκτες ύβρεων και χυδαίων χαρακτηρισμών. Δυστυχώς πολλοί δεν μπορούν να καταλάβουν ότι δεν πρέπει να ασχολούνται με τους διαιτητές ενός παιχνιδιού αλλά με τους πραγματικούς πρωταγωνιστές, τους παίκτες, και αποκλειστικά με τις ενέργειες αυτών.
4. Σχέδια για το μέλλον
Είναι δύσκολο να μιλήσουμε για μελλοντικά σχέδια, παρόλο που οι φιλοδοξίες υπάρχουν. Τον τελευταίο 1,5 χρόνο μένω στην Ιταλία, λόγω του διδακτορικού προγράμματος που παρακολουθώ στο πανεπιστήμιο της Βενετίας και βρίσκομαι μακριά από τις αγωνιστικές υποχρεώσεις του συνδέσμου Κυκλάδων. Το θετικό στοιχείο είναι ότι γράφτηκα άμεσα στην ομοσπονδία διαιτητών της Ιταλίας και διευθύνω παιχνίδια στον νέο μου τόπο κατοικίας, στον οποίο θα βρίσκομαι τουλάχιστον μέχρι το καλοκαίρι του 2014. Σκοπός μου είναι, εφόσον είμαι υγιής και μου επιτρέπουν οι επαγγελματικές μου υποχρεώσεις, να συνεχίσω την διαιτησία στον σύνδεσμο της Βενετίας και παράλληλα να διευθύνω όσα παιχνίδια μου αναθέσει η Κεντρική Επιτροπή Διαιτησίας της Ελληνικής ομοσπονδίας διαιτητών για την Γ εθνική ανδρών ή την Α2 γυναικών. Προφανώς, ο συνδυασμός και των δύο είναι δύσκολος λόγω των αποστάσεων, αλλά με σκληρή προσωπική δουλειά, θέληση και αφοσίωση όλα είναι πιθανά.
Γιώργος Ηπιώτης
1. Πως ξεκίνησες την ενασχόληση σου με τη διαιτησία?
Ξεκίνησα τη διαιτησία το 1994 αφού παρακολούθησα την πρώτη σχολή διαιτητών καλαθοσφαίρισης που έγινε στο Νομό Κυκλάδων. Ήμουν τυχερός να έχω για καθηγητές σπουδαία ονόματα της Ελληνικής διαιτησίας όπως ο Παναγιώτης Τσολακίδης και ο Σταύρος Δουβής.
2. Ποιοί είναι οι βασικοί λόγοι που ασχολείσαι με τη διαιτησία? Τι σου αρέσει και τι όχι?
Η πορεία μου ήταν αρκετά δύσκολη λόγω της ιδιαιτερότητας του Κυκλαδίτικου μπάσκετ. Μια ιδιαιτερότητα που ακόμα και μέχρι σήμερα δεν επιτρέπει σε πολλούς να ασχοληθούν με τη διαιτησία σοβαρά.
Όπως είναι γνωστό, το πρωτάθλημα διεξάγεται σε πολλά νησιά των Κυκλάδων τα Σαββατοκύριακα και οι μετακινήσεις είναι δύσκολες όπως βέβαια και οι συνθήκες διεξαγωγής των αγώνων.
Δυστυχώς για τους Κυκλαδίτες διαιτητές η αναγνώριση έρχεται δύσκολα, αφού σπανίως παρατηρούνται από τα αρμόδια όργανα ώστε να προχωρήσουν σε ανώτερες κατηγορίες. Και όταν αυτό γίνεται, είναι πλέον σε ηλικία που δεν τους επιτρέπεται μια πορεία στο χώρο.
Έχοντας συμμετάσχει σε πολλά πρωταθλήματα της ΕΣΚΚ και της Ε.Σ.ΚΑ.Ν.Α., όπως επίσης σε αρκετά Πανελλήνια Αναπτυξιακά πρωταθλήματα αλλά και εργασιακά πρωταθλήματα, ήρθε ο χρόνος να ανέβω στις εθνικές κατηγορίες όπου από φέτος συμμετέχω στο πρωτάθλημα Γ` Εθνικής κατηγορίας Ανδρών και Α2 Εθνικής Κατηγορίας Γυναικών.
Μέσα από τη διαιτησία είχα τη χαρά να γνωρίσω αρκετό κόσμο και να αποκτήσω αρκετούς φίλους. Πέρα από τη ικανοποίηση μιας καλής διαιτησίας, οι σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ των διαιτητών είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή για αυτόν τον πραγματικά δύσκολο χώρο.
3. Σχέδια για το μέλλον
Όπως ανέφερα και προηγουμένως, λόγω ηλικίας, δεν υπάρχουν πολλά όνειρα και αξιώσεις στον χώρο της διαιτησίας για μένα πλέον. Πάντα όμως θεωρούσα τη διαιτησία το αγαπημένο μου χόμπι. Ένα χόμπι που με απασχολεί από 17 χρονών, και σκοπεύω να το συνεχίσω για αρκετό καιρό ακόμα.
Μαρουδιάς Ιάκωβος
1. Πως ξεκινήσε η ενασχόληση σου με το μπάσκετ?
Ξεκίνησα να πρωτοπαίζω μπάσκετ σε γειτονιές και σχολεία το 1986. Αρχικά το 1987 γράφτηκα στον Γυμναστικό Σύλλογο Ερμούπολης, όπου παρέμεινα για 4 χρόνια. Στη συνέχεια πήρα μεταγραφή για την ομάδα του Α.Ο. Πάγου, στην οποία παρέμεινα μέχρι το 1997.
2. Πως ξεκινήσες την ενασχόληση σου με τη διαιτησία?
Το 1997 διάβασα στην εφημερίδα για τη σχολή διαιτησίας καλαθοσφαίρισης και πίστεψα ότι θα μου άρεσε κάτι τέτοιο, αφού όμως σταματήσω την ενεργό δράση ως παίκτης. Τελικά πήρα
μέρος και τελείωσα την σχολή διαιτησίας τοπικών κατηγοριών που διοργάνωσε ο Σύνδεσμος Κυκλάδων. Έτσι το 1998 διεύθυνα το πρώτο μου παιχνίδι σε αγώνα του εργασιακού πρωταθλήματος. Το 2011 πήρα μέρος στο ετήσιο προστάζ της Ομοσπονδίας, το οποίο πέρασα με επιτυχία και συμμετείχα σε αγώνα των Εθνικών πρωταθλημάτων.
3. Ποιοί είναι οι βασικοί λόγοι που ασχολείσαι με τη διαιτησία? Τι σου αρέσει και τι όχι?
Ο λόγος που ασχολούμαι ακόμα με την διαιτησία είναι ότι ακόμα με συναρπάζει διότι κάθε παιχνίδι είναι διαφορετικό, με πολλές προκλήσεις. Επίσης είναι πολύ καλός τρόπος άθλησης. Δυστυχώς δεν το βλέπουν όμως όλοι έτσι, με αποτέλεσμα ένας αγώνας μπάσκετ να είναι για μερικούς μία ευκαιρία να δείξουν το «άλλο» τους πρόσωπο, κάνοντας πράγματα που δεν μπορούν να κάνουν εκτός γηπέδων.
4. Σχέδια για το μέλλον
Σίγουρα η διαιτησία είναι κάτι το οποίο πρέπει να σου αρέσει πολύ, για να ασχοληθείς. Ελπίζω πως με πολύ προσπάθεια, υπομονή και επιμονή θα καταφέρω να ανέβω όσο πιο ψηλά γίνεται σε εθνικό επίπεδο. Όσο για τον σύνδεσμο μου ελπίζω να υπάρξουν κι άλλοι συνάδελφοι που θα καταφέρουν να επιτύχουν στις εξετάσεις επιλογής διαιτητών εθνικών κατηγοριών, ώστε ο σύνδεσμος να παραμείνει ενεργός και να προσφέρει όσο πιο πολλά γίνεται στο Κυκλαδίτικο μπάσκετ.
