Πρόσφατα, στο Δημοτικό Συμβούλιο της Αθήνας, ειπώθηκε από τον Δούκα στην 9ωρη συνεδρίαση μία φράση – απάντηση σε κάτοικο των Εξαρχείων που περιείχε τον όρο «μπάτσος». Στην ουσία απάντησε στην απορία κατοίκου των Εξαρχείων … «με το κλομπ μπάτσου;» Οι συνδικαλιστές της αστυνομίας (άλλο που δεν ήθελαν) πιάστηκαν από αυτόν τον υποτιμητικό γι’ αυτούς όρο και έβγαλαν ανακοίνωση. Θα αναφερθώ μόνο στο υστερόγραφο της ανόητης ανακοίνωσης :

«Ας μη λησμονούμε, όμως, ότι οι ανώτεροι άνθρωποι αντέχουν τις προσβολές των κατωτέρων»

Έτυχε να ακούσω πριν λίγο το ηχητικό της αδικοχαμένης Κυριακής Γρίβα με την Ελληνική Αστυνομία δευτερόλεπτα πριν βρεθεί νεκρή. Το κάρμα και η μοίρα είναι αμείλικτα με όσους διαπράττουν ύβρη. Λίγο μετά τη Ναρκισσιστική και βλακώδη ανακοίνωση κατά του Δούκα, ήρθε η ίδια η ζωή να εκθέσει τους αμετροεπείς. Η ανακοίνωση της αστυνομίας και ο θάνατος της Γρίβα «έδεσαν» χρονικά σαν να ήθελε η ιστορία να μας πει κάτι. Οι «ανώτεροι άνθρωποι» βρίσκονται τώρα στα καταφύγια της απαξίωσης, πολύ βαθιά κάτω από τη γη. Δεν κατάφεραν να προστατεύσουν ένα πλάσμα που τα έκανε ΟΛΑ σωστά. Δεν κατάφεραν να προστατεύσουν από την κατάρρευση έναν θεσμό που έπρεπε να έχει ουσιαστικό ρόλο σε μια κοινωνία που δεν μπορεί να αυτό-οργανωθεί ούτε στα βασικά.

Μια  αφορμή ανάγνωσης της σύγχρονης Ελληνικής αστυνομίας είναι τα 2 παραπάνω «καρμικά» γεγονότα. Ήρθε η ώρα, μετά από 7 χρόνια, να εξερευνήσουμε τις φλεγμονές αυτού του απαραίτητου θεσμού. Καταρχάς, ο όρος «μπάτσος» δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αυθόρμητη γλωσσοπλασία ενός λαού που έχει, ιστορικά, υποστεί στο πετσί του την αστυνομική αυθαιρεσία. Μέχρι τη μεταπολίτευση, ο μέσος αστυνομικός ήταν το ρουσφετάκι κάθε επαρχιώτη βουλευτή, ο ρουφιάνος της εξουσίας, ο εντολοδόχος της βίας στις διαδηλώσεις και τις κοινωνικές διεκδικήσεις. Ήταν, κατά κανόνα, το αγράμματο «βλαχάκι» που όταν έβαζε τη στολή αποκαθιστούσε το έλλειμα αυτοπεποίθησης και κύρους που είχε στην επαρχιακή του πόλη. Στις Κυκλάδες πχ, οι μεγαλύτεροι θυμούνται, λίγο πριν καταργηθεί η χωροφυλακή, τις περιφερόμενες αργόμισθες γραφικάτζες με τις γκρι στολές. Οι μικρότεροι, αντίστοιχα, παρατηρούν τώρα τον αμοιβαίο οίστρο των (περισσότερων) ανώτερων αξιωματικών της ΕΣ και της τοπικής νομενκλατούρας να τα έχουν καλά και να τα «βρίσκουν» με ότι αυτό συνεπάγεται. 

Σταδιακά στη μεταπολίτευση, η παιδεία του μέσου αστυνομικού αναβαθμίστηκε με τις σχολές και τις πανελλήνιες. Βελτιώθηκε με τα επίκαιρα σεμινάρια απέναντι στα σύγχρονα κοινωνιολογικά προβλήματα (έμφυλη βία κλπ). Βελτιώθηκε η εξιχνίαση και η τεχνολογική επάρκεια. Και μόνο η αύρα κάποιων νέων στελεχών επιβεβαιώνει τα παραπάνω. Το ύφος που μιλάνε και πράττουν είναι σίγουρα διαφορετικό από το ύφος αστυνομικών παλαιότερων δεκαετιών που έζεχνε κατσικίλα, βλαχιά και αλαζονεία. Αυτό που δεν βελτιώθηκε είναι η μυστικοπάθεια και η συγκάλυψη εσωτερικών υποθέσεων, τα ακροδεξιά σταγονίδια, η διαφθορά των ανώτερων στελεχών, η έλλειψη οργάνωσης στην καταστολή, η αποφυγή εμπλοκής σε κλήσεις (για να μη μπλέξουμε ρε παιδί μου), η διαπλοκή με την εξουσία.

Το γεγονός των Αγίων Αναργύρων είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της δημοσιουπαλληλικής νοοτροπίας του Έλληνα αστυνομικού ο οποίος έχει ευνουχιστεί από κίνητρα, επιβράβευση, αίσθημα αυταπάρνησης. Φοβάται μην του τύχει περιστατικό, δεν αναλαμβάνει ευθύνες, περιμένει τη λήξη της βάρδιας. Ένας αντιαισθητικός κρατικός λειτουργός που εκπέμπει μιζέρια, βαρεμάρα και την αναμονή της σύνταξης. Αντίστοιχα, τα αστυνομικά τμήματα, ως χώροι εργασίας, είναι οι εχθροί της αισθητικής. Καθρεφτίζουν τη μιζέρια των λειτουργών τους. Αποτσίγαρα, πεταμένα χάρτινα ποτήρια καφέδων, σκισμένες αφίσες, ανακοινώσεις χειρόγραφες, βρώμικες τουαλέτες, γραφεία δεκαετίας 70, ουδέτερα χρώματα. Άτομα που μπήκαν στο σώμα για τη σιγουριά του μισθού αλλά αυτή η σιγουριά τους έχει καταπιεί το μυαλό, το σώμα, τα κίνητρα ζωής.

Το γεγονός των Αγίων Αναργύρων έχει όμως και στίγμα πολιτικό. Στα Τέμπη, ένα πολιτικό ρουσφέτι, ο σταθμάρχης, ολοκλήρωσε ένα συνολικό πολιτικό λάθος. Εδώ, ο φρουρός του Αστυνομικού τμήματος ήταν καταδικασμένος, πρώην φυλακισμένος και έδινε το παρόν στο αστυνομικό τμήμα στο Ίλιον. Ναι, ο φρουρός ενός τμήματος έδινε το παρόν σε άλλο τμήμα. Και αυτός το κερασάκι στην τούρτα. Πολλά κερασάκια στην σάπια τούρτα του συστήματος μαζεύτηκαν. Πολλές συμπτώσεις, πολλά «μεμονωμένα» λάθη. Στην Ελλάδα, οι πολιτικές ευθύνες έχουν πολλά αναλώσιμα κερασάκια και «σκοτώνουν» πιο εύκολα από άλλες χώρες.

Το να γίνει κάποιος αστυνομικός, ειδικότερα σε επίλεκτα τμήματα (ΜΑΤ κλπ) έχει μια ενδιαφέρουσα ψυχιατρική διάσταση. Αν εξαιρέσουμε αυτούς που έλκονται από την εξιχνίαση, το αίσθημα δικαιοσύνης και την αναβάθμισή τους σε ανώτερες θέσεις, οι υπόλοιποι εξακολουθούν να είναι άνθρωποι που έχουν έλλειμα αυτοπεποίθησης και επαγγελματικών κινήτρων. Δουλίτσα να υπάρχει, να πέφτει ο μισθουλάκος, να υπάρχει ασφάλεια μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει. Η απόλυτη εκπόρνευση μιας ζωής που δεν έχει μάθει να αναζητάει το δημιουργικό, το αξιοκρατικό, το όμορφο. Οι κατώτεροι αστυνομικοί, μαζί με τους ΕΠΟΠ στον στρατό και τους κατ’ επιλογή ντελιβεράδες της Wolt και της e-food, είναι ο πάτος της κοινωνικής πυραμίδας. Είναι το παράδειγμα αποφυγής για όσους δεν έχουν ταυτίσει το επάγγελμα με το μαζοχισμό και την κατάθλιψη της καθημερινότητας. Για όσους δεν βλέπουν μία στολή ως ένα ένδυμα ταξικής και πνευματικής μεταμόρφωσης.

Ήμουν φοιτητής και περπατούσα στην πλατεία του Dundee. Διασταυρωθήκαμε με έναν πεζό Σκωτσέζο αστυνομικό που έκανε περιπολία με αργά βήματα. Ένας λεβέντης 2 μέτρα έβγαλε το καπέλο του και μου είπε …  Good morning sir. Αυτό το Good morning είναι η διαφορά κοσμοθεωρίας με την Ελληνική αστυνομία. Είναι η άρση της εκατέρωθεν καχυποψίας. Είναι η αμοιβαία εμπιστοσύνη για τον ρόλο του άλλου. Το Ελληνικό «καλημέρα» στην Ελληνική αστυνομία θα προκύψει όταν η καλή μαγιά του Σώματος θα πάρει την εξουσία από τους απόγονους του Μανιαδάκη και θα ασκήσει πολιτική συμφιλίωσης και διακόνησης με τον ανώνυμο πολίτη. Θα προκύψει όταν το υγιές σώμα εκθέτει με ανακοινώσεις όχι τον Δούκα αλλά τα ρουσφετάκια των πολιτικών, την εσωτερική διαφθορά, το νταραβέρι με την εγχώρια μαφία, την τυφλή βία στις διαδηλώσεις και τους επίορκους που ξαναγυρίζουν στο σώμα.  

Επειδή όμως αυτό δεν θα γίνει ποτέ, θα πεθάνουμε με αμέτρητες ακόμα ΕΔΕ, συγκαλύψεις, διαφθορά και ο όρος «μπάτσος» θα εξακολουθεί να είναι δικαιολογημένος μέχρι νεωτέρας.

 Όσο για τον άμοιρο τηλεφωνητή της ΕΣ, το περιπολικό πράγματι δεν είναι ταξί όμως είχε ταρίφα που σταμάτησε στο 28 εκείνο το βράδυ.

Γιώργος Νομικός Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.