Καταρχάς, η ιστορικότητα του παιχνιδιού στην Αγγλία δεν εστιάζεται μόνο στο σκορ, τη νίκη ή το ενδεχόμενο του τελικού. Αγωνιστικά, η ιστορικότητα του παιχνιδιού έχει να κάνει με τον τρόπο που μία Ελληνική ομάδα κυριάρχησε εκτός έδρας μίας καλύτερης. Όσο θυμάμαι Ευρωπαϊκά παιχνίδια από τη δεκαετία του 80, μόνο στο παιχνίδι στη Βρέμη του Ολυμπιακού, στο φετινό στο Μπράιτον της ΑΕΚ και ενδεχομένως στο παιχνίδι στο Αμβούργο του ΠΑΟ, μία Ελληνική ομάδα που υπολειπόταν σε ποιότητα, νίκησε με κυριαρχικό πνεύμα τον αντίπαλο. Δεν το «έκλεψε» το παιχνίδι, το κέρδισε στα ίσια.
Ο Μεντιλίμπαρ, με πολύ «θράσσος» ανέβαζε 5,6 παίκτες πάνω από τη σέντρα όταν η Βίλα προσπαθούσε να κάνει ανάπτυξη από πίσω (build up). Η πίεση δεν είχε την ένταση της ΑΕΚ στα πρώτα 15 λεπτά των αγώνων της αλλά ήταν αρκετή για να μη βρίσκει τους μέσους της Βίλα με πρόσωπο στην εστία του ΟΣΦΠ. Είναι γνωστό ότι τα χαφ των Αγγλικών ομάδων κάνουν πολλά μέτρα κατά μέτωπο και δεν αναλώνονται σε οριζόντιες πάσες ώστε να μην καθυστερεί η μετάβαση (transition). Αν παίρνουν την πάσα με πλάτη, πολύ απλά αυτό δεν μπορεί εύκολα να γίνει.
Η τακτική αυτή είχε ένα μεγάλο ρίσκο. Με 4,5 παίκτες ψηλά, αν σε μια διεκδίκηση έβγαινε παίκτης της Βίλα κατά μέτωπο, τότε θα προέκυπτε φάση. Αυτό συνέβη στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου 2,3 φορές. Συνολικά όμως, η τακτική έπιασε τόπο για ένα ημίχρονο που ήταν και το πιο καθοριστικό. Ο Έμερι σίγουρα δεν περίμενε τέτοιο στήσιμο μέσα στο Villa Park και δεν μπόρεσε να αλλάξει τακτική μέσα στον αγώνα.
Στο δεύτερο ημίχρονο το γήπεδο κατηφόρισε για 15 λεπτά και η Βίλα έδειξε γιατί είναι φέτος 4η στην Premier League. Οι επιθέσεις της, ακόμα και με οργανωμένη άμυνα, κατέληγαν σε μεγάλες φάσεις. Δεν εκβίαζαν σέντρες και προτιμούσαν να «τρυπάνε» την άμυνα με Ντιαμπί και Ρότζερς κάθετα μεταξύ μικρής και μεγάλης περιοχής. Το ματς πήγαινε για ολική ανατροπή αλλά το κάρμα του ποδοσφαίρου έφερε μία φάση από το πουθενά (κεφαλιά Ρέτσου – χέρι) για να ανατραπεί η όλη κατάσταση. Στο επόμενο 30λεπτο του δευτέρου ημιχρόνου, με τον Ολυμπιακό πιο συμπαγή πίσω και χωρίς την πίεση του πρώτου ημιχρόνου, η Βίλα δεν αντέδρασε γιατί δεν είχε την ενέργεια να κάνει ότι στο 45-55. Είναι μία κουρασμένη ομάδα που τράβηξε πολύ κουπί φέτος και δεν μπορεί να βγάλει «Αγγλική» ένταση για παραπάνω από 2,3 δεκάλεπτα.
Το μεγάλο ζητούμενο είναι το παιχνίδι της Πέμπτης. Πως θα ξεκινήσει ο Μεντιλίμπαρ, τι θα αλλάξει ο Έμερι. Τι θα αλλάξουν και οι 2 αν προκύψει ένας αστάθμητος παράγοντας (ένα γρήγορο γκολ πχ). Λαμβάνοντας υπόψιν το πρώτο παιχνίδι, είμαι βέβαιος ότι ο Βάσκος δεν θα ξεκινήσει με την ίδια πίεση γιατί αυτό έχει ήδη «καεί» ως τακτική στο πρώτο παιχνίδι. Ούτε όμως θα δώσει τη μπάλα 100% στη Βίλα από την αρχή γιατί θα πατήσει τη μεγάλη περιοχή περισσότερες φορές και στατιστικά το ποσοστό λαθών των αμυντικών του Ολυμπιακού και τελικών της Βίλα θα είναι μεγαλύτερο. Μεγάλο μυστήριο τακτικά αυτό το παιχνίδι. Δύσκολος γρίφος. Με όσους μιλάω, δε στέκονται μόνο στην ιστορικότητα του παιχνιδιού αλλά και την τακτική του. Το σίγουρο είναι πως το μυαλό μιας ομάδας που πρέπει να βάλει 2,3 γκολ για να περάσει (άρα έχει έναν μονόδρομο εγκεφαλικά από αυτής που πρέπει να διατηρήσει τη διαφορά) είναι πιο καθαρό.
Τρεις μέρες έμειναν ακόμα για να διαπιστώσουμε στο χορτάρι όλες τις εικασίες μας. Ο μόνος φόβος είναι ότι ο Μεντιλίμπαρ έχει άγνοια κινδύνου και ακολουθεί μία «καθαρή» ποδοσφαιρικά νοοτροπία. Όταν όμως παίζεται σε 90 ή 120 λεπτά μια ολόκληρη ιστορία, ο Μακιαβέλλι έχει και αυτός ρόλο στο παιχνίδι. Και το πούλμαν θα χρειαστεί, και οι καθυστερήσεις θα χρειαστούν και οι κράμπες θα χρειαστούν και οι τακτικές Γιδάκου στην Προοδευτική. Μετά από μερικά χρόνια κανείς δεν θα θυμάται 2,3 καθυστερήσεις στον ημιτελικό, το αντίθετο.
Καλή Ανάσταση την Πέμπτη.
Γιώργος Νομικός Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
