Να δούμε ιστορίες από το …χρονοντούλαπο , που δίνουν αυτό το κάτι διαφορετικό στις περιγραφές, αναλύσεις, στα άρθρα του ηλεκτρονικού και έντυπου Τύπου. Ρεκόρ όπως αυτά της Κρατοσβίλοβα (1983 στα 800 μ.) της Κοχ (1985 στα 400 μ.) ή του Σέντιχ (σφύρα το 1986) κυρίως στο στίβο μοιάζουν στοιχειωμένα για τα καλά… Όμως υπάρχουν κι άλλα ρεκόρ που πιστεύαμε ότι δεν θα έσπαγαν ποτέ. Όπως αυτό του Λεωνίδα του Ρόδιου, ο οποίος πριν από 2.168 χρόνια είχε κατακτήσει τέσσερις Ολυμπιακές νίκες σε τρία αγωνίσματα που μάλιστα διεξάγονταν την ίδια ημέρα και το κυριότερο ήταν ατομικές νίκες… κανείς δεν πίστευε ποτέ ότι θα έρχονταν η ημέρα που θα είχαμε κόντρα με διαφορά 2.168 ετών για το εάν θα υπήρχε ο αθλητής που όχι απλά θα έγραφε ιστορία σπάζοντας αυτό το απίστευτο ρεκόρ αλλά θα ήταν ο ίδιος ΙΣΤΟΡΙΑ. Θα ήταν ΜΥΘΟΣ.

Και σήμερα τα ξημερώματα βρέθηκε αυτός ο αθλητής που έχει μάλιστα τη δυνατότητα απόψε να διευρύνει ακόμη περισσότερο αυτό το ρεκόρ και να μην τον ξεπεράσει ποτέ κανείς στο μέλλον. Αν και ποτέ δεν ξέρεις… Μένουμε όμως στο σήμερα και αυτός ο σούπερ σταρ δεν είναι άλλος από τον Μάικλ Φελπς, τον κορυφαίο αμερικανό κολυμβητή που ο άθλος του ακούστηκε έως την αρχαιότητα αλλά όπως έγραψε εύστοχα και η η Washington Post, δεν κατέστη δυνατό να εντοπιστεί ο Λεωνίδας ο Ρόδιος για να σχολιάσει τις εξελίξεις (!!!)

Και να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…

Σ τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, ο 31χρονος Μάικλ Φελπς έχει ήδη φτάσει τα 22 χρυσά και συνολικά 26 ολυμπιακά μετάλλια. Και τα ξημερώματα της Παρασκευής κέρδισε στα 200 μέτρα μεικτής ατομικής και έφτασε τις 13 μεγάλες ατομικές νίκες στους Αγώνες, ενώ τα υπόλοιπα εννέα χρυσά είναι σε αγωνίσματα σκυταλοδρομίας. Και οι New York Times αντί για άλλο τίτλο επέλεξαν να πικάρουν τον Λεωνίδα τον Ρόδιο γράφοντας «Το 13 ατομικό χρυσό του Μάικλ Φελπς έσπασε ένα αρχαίο ρεκόρ». Σύγκριση που εμπεριέχει αρκετά κωμικά στοιχεία, αλλά δείχνουν και το απίστευτο κατόρθωμα του Αμερικανού, ο οποίος από το 2004 στην Αθήνα έως στο Ρίο το 2016 συλλέγει μετάλλια και δη ολόχρυσα. Και στα 31 του χρόνια είναι πλέον ο μοναδικός αθλητής που έχει κατακτήσει τέσσερα συνεχόμενα χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια στο ίδιο αγώνισμα. Η νίκη του πάντως δεν ήταν εύκολη απέναντι στον συμπατριώτη και μεγάλο αντίπαλό του, τον τετράκις παγκόσμιο πρωταθλητή Ράιαν Λόχτε, αλλά και τον Βραζιλιάνο Τιάγκο Περέιρα. Όμως, στο πρόσθιο άνοιξε τη διαφορά και πανηγύρισε με άνεση τον τίτλο, ενώ οι δύο του αντίπαλοι «έσκασαν» μετά τα 150 μέτρα με αποτέλεσμα δύο ασιάτες (ο Ιάπωνας Κοσούκε Χαγκίνο και ο Κινέζος Σουν Γουάνγκ) ανέβηκαν στο βάθρο των νικητών.. Οσο για τον Φελπς; Όπως αναφέραμε, απόψε έχει την ευκαιρία να φτάσει στα 14 ατομικά χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια και ο Λεωνίδας ο Ρόδιος δεν θα μπορέσει ποτέ να τον πιάσει… Εχει να αγωνιστεί στα 100 μέτρα πεταλούδας. Δεν είναι το φαβορί αλλά είπαμε είναι πλέον ΙΣΤΟΡΙΑ. Να σημειώσουμε ότι ο Φελπς ξεπέρασε στους Αγώνες του Λονδίνου το 2012 τον Ρέι Γιούρι που είχε οκτώ διακρίσεις στον στίβο (ύψος, μήκος και τριπλούν) μεταξύ 1900 και 1908, ενώ είναι ο γηραιότερος κολυμβητής ξεπερνώντας τον Ντιουκ Καχαναμόκου από τη Χαβάη, που είχε μέχρι πρότινος τη σχετική πρωτιά, από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1920 (!!!)

Ο απίστευτος Λεωνίδας ο Ρόδιος

Ποιος όμως ήταν ο σούπερ σταρ της Αρχαιότητας που είδε το ρεκόρ του να σπάει μετά από 2.000 και πλέον χρόνια; Για τη ζωή του ξέρουμε ελάχιστα… Είναι δε πιθανό να ήταν από αριστοκρατική οικογένεια, πλούσιος και μορφωμένος, όπως λέει στο BBC ο Πωλ Κάρτλετζ, ένας από τους πιο γνωστούς κλασικιστές. Ο Λεωνίδας ο Ρόδιος αγωνίστηκε για πρώτη φορά στην 154η Ολυμπιάδα το 164 π.Χ. Εκεί κέρδισε και τα τρία σημαντικά αγωνίσματα δρόμου: το στάδιο, που ήταν 192 μέτρα στην Ολυμπία, τον δίαυλο, που ήταν ίσος με δύο στάδια και τον οπλίτη δρόμο όπου οι αθλητές έτρεχαν με κράνος, περικνημίδες και ασπίδα, ένα βάρος που συνολικά θα ξεπερνούσε τα 20 κιλά. Και πήρε τον τίτλο του τριαστή, του αθλητή δηλαδή που είχε τρεις νίκες στα πιο σημαντικά αγωνίσματα δρόμου. Επίδοση που ελάχιστοι αθλητές είχαν πετύχει στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων. Όμως, ο Λεωνίδας δεν σταμάτησε εκεί… Κέρδισε τα ίδια τρία αγωνίσματα και στους επόμενους τρεις Ολυμπιακούς Αγώνες (160 π.Χ., 156 π.Χ., 152 π.Χ), μέχρι και τα 36 χρόνια του και έμεινε στην αιωνιότητα γιατί ποτέ κανείς δεν είχε καταφέρει κάτι ανάλογο… και το επίτευγμά του είχε μεγαλύτερη βαρύτητα γιατί συνδύαζε ταχύτητα με αντοχή και κυρίως έδινε τους τρεις αγώνες μέσα σε μικρή χρονική απόσταση του ενός από τους άλλου. Η οπλιτοδρομία πάντως ήταν αυτή που έκανε τη διαφορά και αναδείκνυε το μεγαλείο ενός αθλητή.  Στην τελευταία του παρουσία στους Ολυμπιακούς Αγώνες και σε ηλικία 36 ετών ο Λεωνίδας ουσιαστικά έτρεξε υπό το βάρος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας που εξαπλώνονταν χρόνο με το χρόνο με τις κοόρτεις να συθλίβουν κάθε αντίσταση… Ηξερε ότι απέναντί του ήταν όλοι… Όχι μόνο το φάντασμα του Αστυλου, του κορυφαίου αθλητή στην ιστορία της αρχαιότητας αλλά και τους φιλάθλους που ήθελαν να τον δουν να χάνει. Αλλά και τους νεώτερους συναθλητές τους που ζητούσαν το κεφάλι του ως τρόπαιο για τη νίκη τους…  Όμως, ο Λεωνίδας ήταν φτιαγμένος από άλλη πάστα. Απ΄ αυτή που λένε ότι γεννιέσαι και πεθαίνεις νικητής.
 

Ο θάνατος

Και στη διάρκεια του αγώνα δεν είχε να αντιμετωπίσει μόνο τη κούραση από τα 36 του χρόνια αλλά και τον Ελλάνικο, έναν νεαρό από την Αντιόχεια που είχε γίνει ο αγαπημένος της εξέδρας ως ο επίδοξος διάδοχος του Λεωνίδα. Τα στοιχήματα ήταν εις βάρος του. Όμως στο στάδιο και το Διάυλο ο Λεωνίδας είχε κάνει πλάκα στους …αντιπάλους του. Όμως, στο τρίτο αγώνισμα, η κούραση ήταν μεγάλη. Ο Λεωνίδας πήρε τα άρματά του από το γέρο ακόλουθό του, τον Ολύμπιο. Έναν άνθρωπο που επί 36 χρόνια ήταν στο πλευρό του. Λέγεται ότι πριν του δέσει το τελευταίο κορδόνι, ο γέροντας ακόλουθος έσκυψε και του αγκάλιασε τα πόδια, τα γόνατα. Αυτά τα αήττητα πόδια που θα τρέχαν τον τελευταίο Αγώνα... Ο Λεωνίδας τον έπιασε, αγκαλιάστηκαν. «Έλα παιδί μου», είπε ο γέρος, «πήγαινε, η Ιστορία σε περιμένει...» Η μάχη ήταν πιο σκληρή από ποτέ, λίγο πριν την τελευταία στροφή ο Ελλάνικος πέρασε μπροστά και οι θεατές άρχισαν να ουρλιάζουν. Η ώρα της αλλαγής ήταν κοντά. Όμως, ο Λεωνίδας έκανε ότι ήξερε καλύτερα από κάθε άλλο. Άνοιξε τον βηματισμό του και αυτά τα γέρικα πόδια τον οδήγησαν στον θρίαμβο. Ο Λεωνίδας κατακτά την 12η νίκη, γράφει ιστορία και τρέχει στην αγκαλιά του γέρου ακολούθου του. Όμως, ο γέρος είναι νεκρός…. Δεν άντεξε τη συγκίνηση. Και είχε γύρει σε μία γωνιά. Η καρδιά του δεν άντεξε. Και ο Λεωνίδας έκανε το γύρο του θριάμβου έχοντας στην αγκαλιά του το άψυχο κορμί του γηραιού πιστού ακολούθου του…

Λέγεται ότι μετά τον 12ο άθλο του γύρισε στη Ρόδο... Προπονούσε τα μικρά παιδιά... Συγκλονίστηκε όταν 6 χρόνια μετά τον τελευταίο του θρίαμβο στην Ολυμπία έμαθε για την νίκη των Ρωμαίων. Φαντάστηκε τον Ρωμαίο διοικητή του Ελληνικού θέματος να δίνει τον κότινο στον διάδοχο του και έκλαψε. Αποτραβήχτηκε εκεί στη Ρόδο και ξεχάστηκε. Αυτός ο Αιώνιος Δρομέας. Ο τέσσερεις φορές τριαστής με τα 12 στεφάνια, ξεχάστηκε.