Δεν είναι και λίγοι άλλωστε που πήραν μια κόλλα χαρτί και ξεκίνησαν να γράφουν. Τι άραγε να είναι αυτό που να θέλει ο κόσμος; Ενημέρωση; Ψυχαγωγία; Ή απλά να περνάνε τον χρόνο τους, διαβάζοντας κάθε είδους ασυναρτησία που μεταδίδεται με την ταχύτητα του φωτός;

Και αν πήρε δόξα από ένα λόγο, δεν είδε ουρανό, καθώς αυτό που έκανε σαφώς και δεν εκτιμούσε. Τα όνειρα άλλωστε είναι για αυτούς που μπορούν και κοιτάνε ψηλά. Ενώ εσείς κάθεστε και σκάτε γιατί οι εφημερίδες παίρνουν την κατιούσα; Γιατί τα πάντα οδηγούνται στην μίζερη, όπως την κατάντησαν αυτοί εκεί, ζωή.

Ε, εντάξει το ίντερνετ και όχι το διαδίκτυο, ας μιλήσουμε και στην αργκό λιγάκι, κατέστρεψε αντί να δομήσει. Ρήμαξαν τα μανταλάκια των περιπτέρων, από πεθαμένες εκτυπώσεις. Και δεν έκαναν τίποτα να τις σώσουν. Γιατί να το κάνουν άλλωστε; Όταν δεν πέφτει το παραδάκι που λεν και στο χωριό μου..

Υπάρχει ποιο όμορφο πράγμα όμως, εδώ που τα λέμε ρε παιδιά, από το ενοχλείς τον διπλανό σου στο τρένο, ανοίγοντας με τόλμη (μου έχει συμβεί) το «Φως»; Να προσπαθείς να διαβάσεις τι λέει αυτός ο Νικολακόπουλος, έξι η ώρα το πρωί; Χωρίς να έχεις πει καν καφέ!

Τι ήθελε και έγινε τόσο σνομπ η τεχνολογία και χάσαμε τους πατροπαράδοτους τρόπους να περάσουμε την ώρα στην στάση; Τότε, ξέρετε εσείς οι παλιοί, που τα δέκα λεπτά, βάλε και την κίνηση, γινόντουσαν επί τόπου είκοσι, δεν έχανες την ευκαιρία να διαβάσεις τι άλλο; Εφημερίδα!

Κινητά τηλέφωνα, δεν μπαίνω καν στον κόπο να τα ονομάσω smartphones – τραγικοί αγγλομαθείς ξεχάσατε την Ελλαδίτσα – υπολογιστές, tablets και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο βγήκε, χάραξαν μαύρο στην πιο όμορφη στιγμή της ημέρας μας. Τότε που πηγαίναμε στον Παναγιώτη τον περιπτερά ακουμπούσαμε τον οβολό μας, συζητώντας και λίγο μαζί του τις εξελίξεις. Σαν γνήσιοι προπονητές της εξέδρας. Όμως και αυτό είχε γοητεία. Η μυρωδιά του φύλλου είχε γοητεία.

Ε και εξασκούσες και λίγο το μυαλουδάκι σου, που ακόμα και αμόρφωτος να ήσουν έβρισκες τον τρόπο. Στο γήπεδο, στο τσιμέντο, έκανες στην άκρη να κάτσει ο γεροντάκος, αν και φορούσε άλλο κασκόλ. Δεν σε ένοιαζε. Γιατί είχες παιδεία. Είχες τρόπους.

Ωραίες εποχές. Κρίμα που ακόμα και τώρα δεν πέρασαν στους τεμπελάκους νέους, λίγο από αυτό το παραγάδι. Στην γενιά της Φράπας και των selfie δεν αγαπήσαμε, έτσι όπως αρμόζει, τον Τύπο. Τον αφήσαμε στο περιθώριο. Τα Αθλητικά νέα έπαψαν να έχουν πολυτάλαντους εργάτες, οι πιο πολύ θέλησαν να επιβιώσουν. Και καλά έκαναν οι ανθρώποι.

Στον δρόμο όμως χάθηκε το γράμμα. Αν είναι να γράφεται κάτι, έτσι για το θεαθήναι, τεράστιο το κακό, η κουλτούρα του ποδοσφαίρου, του μπάσκετ, του βόλεϊ, θα χρωματίζονται σε τέσσερις γραμμές. Χωρίς απόψεις, χωρίς κανένα σχόλιο. Έτσι γιατί πρέπει.

Ο ρομαντισμός των εφημερίδων θα πρέπει να παραμείνει. Ακόμα κι έτσι ας γίνουμε λάτρεις του χαρτιού, το άρωμα του οποίου οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι θα αναγεννήσουν. Με όποιο κουράγιο τους απέμεινε.