Βρέθηκε στη Νάξο μετά από εισήγηση συγκεκριμένου ανθρώπου και στέριωσε. Μετά από δύο χρόνια έφτασε στη πηγή, σήκωσε την κούπα του πρωταθλητή, έχασε δύο κύπελλα, ειδικά το δεύτερο το έχει χαρακτηρίσει ως την χειρότερη στιγμή της καριέρας του στην Νάξο. Αλλά πάνω απ’ όλα βιώνει τα καλά και τα κακά του επαγγέλματος που επέλεξε να ακολουθήσει εδώ και δώδεκα χρόνια. Να ζει με το άγχος και την ανάγκη της νίκης. Πριν από χρόνια κάθισε στον πάγκο συγκεκριμένης ομάδας μόνο για έναν αγώνα γιατί δεν του άρεσε να παρεμβαίνουν στο έργο του. Στη Νάξο με το καλημέρα, στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος της περιόδου 2009-10 άκουσε παράγοντα μετά το αποτέλεσμα της αναμέτρησης να του λέει «είπαμε ότι δεν πάμε για πρωτάθλημα αλλά να μην υποβιβαστούμε κιόλας»… Σήμερα είναι άνεργος, αλλά αναζητεί την ομάδα που θα του δώσει το επόμενο συμβόλαιο. Θα του εμπιστευτεί την τύχη της για την προσεχή χρονιά. Βρίσκεται σε συζητήσεις με τον ΑΜΣ Φιλωτίου αλλά πάνω απ’ όλα δηλώνει οπαδός του Πανναξιακού. Αγάπησε και δέθηκε με την ομάδα, έστω κι εάν τον πόνεσε. Κοιμάται όμως ήσυχος τα βράδια και δηλώνει πολύ απλά ότι «ο Πανναξιακός είναι στην καρδιά μου»….
Η απόφαση
Ο Στέφανος Μεϊμάρογλου έχει καταφέρει σε σύντομο χρονικό διάστημα να γράψει την δική του (μικρή ή μεγάλη δεν έχει σημασία) ιστορία στο Ελληνικό και δη στο περιφερειακό πρωτάθλημα. Τα δύο τελευταία χρόνια βρέθηκε στο τιμόνι του Πανναξιακού, ανέβασε την ομάδα στην Δ’ Εθνική αλλά έμεινε άνεργος. Είχε συζητήσεις με αρκετές ομάδες αλλά όπως έχει δηλώσει κατά καιρούς αυτό που τον ενδιαφέρει είναι οι προτάσεις να συνάδουν με την ψυχολογία και τη νοοτροπία του. Εάν όχι έχει την υπομονή να περιμένει. Όμως, η κουβέντα μας ξεκίνησε ανάποδα και με αφορμή το βιβλίο που εξέδωσε πρόσφατα και με τίτλο «Πίστεψα – Επέμεινα – Υπέμεινα». Σε 1088 σελίδες (!!!) περιγράφει 31 χρόνια ποδοσφαίρου ως ποδοσφαιριστής και προπονητής… Μας εξηγεί πως ξεκίνησε αυτή την εμπειρία του συγγραφέα λέγοντας «Όλα ξεκίνησαν όταν βρέθηκα στο Δημοτική Γυμναστήριο των Αγίων Αναργύρων. Σε ένα γήπεδο όπου αγωνίστηκα δέκα χρόνια και ανακάλυψα ότι δεν υπήρχε ούτε ένα σημάδι από την παρουσία μου. Το πότισα αυτό το γήπεδο με το αίμα μου αλλά δεν υπήρχα. Πικράθηκα. Και πήρα την απόφαση να γράψω ένα βιβλίο όχι για μένα αλλά για όλους αυτούς τους παίκτες, συμπαίκτες, αντιπάλους οι οποίοι ιδρώνουν, τραυματίζονται, χαίρονται και λυπούνται χωρίς κανείς να τους δώσει μία δεύτερη ευκαιρία. Και έδωσα τρία χρόνια από τη ζωή μου, ώστε να βγει αυτό το βιβλίο που αποτελεί ένα από τα πέντε πιο σημαντικά πράγματα που έχω πετύχει. Ποια είναι τα άλλα; Η οικογένειά μου, η καριέρα μου στο ποδόσφαιρο και ο Π.Γ.Σ. Κόρινθος 2000 μία ομάδα που έφτιαξα από την αρχή….»
Τραυματισμός
Και όπως είναι λογικό μπαίνουμε σε ένα λαβύρινθο συζητήσεων σχετικά με τις καλύτερες ή χειρότερες στιγμές του ως ποδοσφαιριστής, ακόμη και για το γεγονός εάν άλλαζε κάτι εάν είχε τη δυνατότητα να γυρίζει το χρόνο πίσω. Και ο Μεϊμάρογλου πιο έτοιμος από ποτέ απαντάει «εάν ξεκινούσα σήμερα σίγουρα θα επέλεγα τον Απόλλωνα Αθηνών (Σμύρνης) που μου είχε κάνει πρόταση και όχι την Ελπίδα Αγίων Αναργύρων που αγωνίζονταν στο τοπικό Αθηνών. Εάν είχα πει «ναι» σε εκείνη τη πρόταση, όλα θα ήταν διαφορετικά με δεδομένο ότι ο Απόλλων αν και έπαιζε σε μεγαλύτερη κατηγορία έδινε πάντα ευκαιρίες σε νέους παίκτες. Όσο για την χειρότερη στιγμή μου ως ποδοσφαιριστής; Το 1990 όταν τραυματίστηκα και έπαθα ρήξη πρόσθιου χιαστού. Το χειρότερο ήταν ότι ο αείμνηστος Γιάννης Κυράστας με είχε δει δύο φορές και είχε εισηγηθεί την απόκτησή μου στον Εθνικό Πειραιά που ανέβαινε στην Α’ Εθνική κατηγορία. Όμως, ο τραυματισμός μου ήρθε δύο μήνες πριν την έναρξη της μεταγραφικής περιόδου και ουσιαστικά όλα τελείωσαν εκεί…»
Παρέμβαση
Και στη συνέχεια βρίσκουμε τον Μεϊμάρογλου ως προπονητή. Λόγω και θέσης (βλ λίμπερο) μάλλον ήταν αναμενόμενο κάτι τέτοιο, κάτι που μας το επιβεβαιώνει με το …καλημέρα «Είχα το μικρόβιο μέσα μου. Θεωρούσα ότι στο τέλος του δρόμου, του ποδοσφαιρικού, θα καθόμουν στην άκρη του πάγκου ως προπονητής. Στο μυαλό μου, ο προπονητής ήταν το φυσικό επακόλουθο της καριέρας μου. Δεν θα έλεγα ότι προέκυψε αλλά ήταν η εξέλιξη που περίμενα. Ποια ήταν η καλύτερη στιγμή της καριέρας μου; Δύο θεωρώ ότι ήταν οι πιο σημαντικές: η κατάκτηση του Super Cup στη Κέρκυρα όταν κέρδισα εκτός έδρας τον Όλυμπο με 4-1 και βέβαια η περσινή περίοδος όταν με τον Πανναξιακό κατέκτησα το πρωτάθλημα και ανέβασα την ομάδα στην Δ’ Εθνική αήττητος. Όσο για την χειρότερη; Η συνεργασία με τον Αχιλλέα Καμαρίου Αχαΐας, ομάδα Δ’ Εθνικής την περίοδο 2007 -08. Κάθισα μόλις σε έναν αγώνα, με τον Πανηλειακό και μετά τη λήξη της αναμέτρησης (ισοπαλία 0-0) αποχώρησα. Ο λόγος; Δεν μου άρεσε η παρέμβαση του προέδρου…»
Η συζήτηση
Και μετά ήρθε η κουβέντα στην εμπειρία του ως προπονητής στην Νάξο και δη στον Πανναξιακό. «Στη Νάξο ήρθα μετά από πρόταση προς το ΔΣ του Πανναξιακού από τον Αθηναίο προπονητή Κώστα Παπαροδόπουλο. Μίλησα με τους παράγοντες της ομάδας και δη τον πρόεδρο κ. Φλεριανό, τα βρήκαμε και ξεκινήσαμε. Δεν ήταν δύσκολη η προσαρμογή από τη στιγμή που δένομαι εύκολα με τους ανθρώπους και αυτό που με ενδιαφέρει είναι να υπάρχει καλή συνεργασία. Όταν αυτό το στοιχείο υπάρχει, τότε όλα είναι καλά. Στην πρώτη χρονιά ο στόχος ήταν η δημιουργία μίας καλής ομάδας με βάρος στις υποδομές. Δεν τέθηκε ποτέ θέμα κατάκτησης πρωταθλήματος. Στην πρεμιέρα όμως κόντρα στο Καρτεράδος και με το σκορ στο 1-1 μετά τη λήξη του ήρθε ο Στάθης ο Τσακωνιάτης, μέλος του ΔΣ και μου είπε «είπαμε ότι δεν πάμε για πρωτάθλημα, αλλά να μην υποβιβαστούμε κιόλας»… Η ομάδα βέβαια σε κανένα σημείο δεν κινδύνεψε. Αντίθετα, τερμάτισε πρώτη στον όμιλο της, έφτασε έως τον τελικό του κυπέλλου και έχασε την άνοδο στην Δ’ Εθνική από την Άνω Σύρο. Σε μία περίπτωση όπου έγινε το φοβερό. Να τιμωρηθεί ένας βραζιλιάνος παίκτης της συριανής ομάδας για παρατυπία και όχι η ίδια η ομάδα. Όπως κι εάν έχει όμως η πορεία την πρώτη χρονιά ήταν πετυχημένη. Πέρυσι, ο στόχος δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από το πρωτάθλημα. Προβλήματα υπήρχαν κυρίως με το ξεπέταγμα του Πανθηραϊκού που δεν τον περίμενα, αλλά με σταθερή πορεία, διατηρήσαμε το αήττητο και με τη νίκη μας στη Σαντορίνη ανεβήκαμε κατηγορία».
Αχ η Μύκονος
Ποια ήταν η καλύτερη και ποια η χειρότερη στιγμή του τα δύο χρόνια ως προπονητής του Πανναξιακού; Και πάλι οι απαντήσεις του πρώην τεχνικού του Πανναξιακού ήταν άμεσες «η πιο καλή δεν μπορεί παρά να είναι η εκτός έδρας νίκη στη Σαντορίνη. Μία επιτυχία που ήρθε μπροστά σε 1500 θεατές που είχαν δημιουργήσει μία γιορτινή ατμόσφαιρα θεωρώντας ότι θα κέρδισαν την άνοδο, αλλά η άψογη εμφάνιση της ομάδας μου και παρά την εχθρική διαιτησία μας έδωσε τη νίκη άνοδο. Όσο για τη χειρότερη; Η απογοήτευση που ένιωσα μετά τον χαμένο τελικό στη Σύρο από τη Μύκονο με 1-0. Δικαιούμαστε τη νίκη, παίξαμε καλύτερα αλλά αυτή η ήττα με στεναχώρησε. Ήταν εκτός πραγματικότητας».
Πικρία
Ο Πανναξιακός ανεβαίνει κατηγορία αλλά ο Μεϊμάρογλου δεν είναι στον πάγκο της ομάδας. Πως νιώθει γι’ αυτή την κίνηση από την πλευρά του Πανναξιακού; «θεωρούσα ότι αυτοδικαίως η διοίκηση θα φρόντιζε ώστε να συνεχίσουμε τη συνεργασία μας για τουλάχιστον έναν ακόμη χρόνο. Όμως το ΔΣ της ομάδας δεν μου έκανε πρόταση. Με πίκρανε αλλά ήμουν προετοιμασμένος γιατί είχα δει τα σημάδια μήνες νωρίτερα. Ποια ήταν αυτά; Μα το ανικανοποίητο στο πρόσωπο αρκετών παραγόντων. Η ομάδα πήγαινε από νίκη σε νίκη, είχε πετύχει το στόχο της και όμως υπήρχε κάτι που δεν τους ικανοποιούσε. Όμως, έχω τη συνείδησή μου καθαρή, έκανα ότι μπορούσα καλύτερο και μπορώ να κοιμάμαι τα βράδια ήρεμος. Είμαι χαρούμενος για ότι πέτυχα, ικανοποιημένος που συνέβαλα σε μία διαχρονική επιτυχία του Πανναξιακού. Είναι μία στιγμή που δεν θα διαγραφεί ποτέ και βέβαια πρέπει να σημειώσω ότι όλα αυτά τα πετύχαμε παίζοντας σε δύο άθλια γήπεδα (το απαρχαιωμένο ΔΑΚ Νάξου και το προπονητήριο της Κωστέρας) χωρίς όμως να υπάρχουν μυϊκοί τραυματισμοί. Και βέβαια αυτό που θα κουβαλήσω μαζί μου είναι το γεγονός ότι συνέβαλα, ώστε να αναδειχτούν αρκετοί νέοι παίκτες. Αρκετοί είναι αυτοί που μπορούν να κάνουν μία ικανοποιητική καριέρα αλλά με λυπεί το γεγονός ότι αρκετοί απ αυτούς σταματάνε είτε λόγω σπουδών είτε λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων. Το πιο σημαντικό ταλέντο που είχα στα χέρια μου είναι ο Μανώλης Πολυκρέτης. Εάν προσεχτεί και προσέξει και ο ίδιος σίγουρα μπορεί να καταφέρει πάρα πολλά. Όπως και οι άλλοι νεαροί παίκτες της ομάδας»
Μιλάω με Φιλώτι
Ποια είναι η επόμενη ημέρα της καριέρας του; Εδώ μοιάζει να συνειδητοποιεί ότι είναι προπονητής και η δουλειά του είναι ιδιαίτερα σκληρή και δεν χαρίζεται «είμαι επαγγελματίας προπονητής εδώ και 12 χρόνια. Γνωρίζω τις δυσκολίες του επαγγέλματος, ότι δεν υπάρχουν δεδομένα και βέβαια χρειάζεται απίστευτη υπομονή. Από τον περασμένο Μάιο είμαι άνεργος. Είχα προχωρημένες συζητήσεις με τον Ατρόμητο Πειραιά και το Κερατσίνι αλλά δεν κατέληξαν σε …γάμο. Βλέπεις ειδικά στην δική μας δουλειά δεν υπάρχουν περιθώρια για λάθη. Οφείλουν να ταιριάζουν τα χνώτα όλων των πλευρών. Εδώ και μία εβδομάδα έχω δεχτεί μία πρόταση από το Φιλώτι. Η αρχή έγινε μέσω τηλεφωνικής κρούσης από το ΔΣ της ομάδας και ανανεώσαμε το ραντεβού μας για αυτή την εβδομάδα καθώς είμαι στη Νάξο. Το θέμα είναι ανοιχτό και με έχει ικανοποιήσει η προοπτική να αναλάβω όχι μόνο την ανδρική ομάδα αλλά και τα τμήματα υποδομής. Κάτι που άλλωστε με εξιτάρει».
Φίλαθλος
Ποιος είναι ο επίλογος της κουβέντας μας με τον κ. Μεϊμάρογλου; «Ανεξάρτητα με το εάν με πίκραναν 1-2 άτομα από το ΔΣ της ομάδας του Πανναξιακού έχω δεθεί με την ομάδα και είμαι Πανναξιακός. Θέλω το καλύτερο για την ομάδα, θέλω την πρόοδό του και θα την παρακολουθώ όπου κι εάν βρίσκομαι. Στην καρδιά μου θα είμαι πάντα Πανναξιακός είμαι φίλαθλός του και είναι λογικό να πανηγυρίζω τις νίκες του και να λυπάμαι για τις όποιες αποτυχίες του»…
Ολόκληρη η συνέντευξη στην εφημερίδα «Κυκλαδική».
