Η συγχώνευση των συλλόγων της Σαντορίνης παίρνει επιτέλους σάρκα και οστά. Όραμα, στόχοι, φιλοδοξίες ή μήπως παρόρμηση και μεγάλη φούσκα; Με κρύο αίμα θα κοιτάξουμε σήμερα όλες τις πτυχές αυτού του εγχειρήματος και χωρίς ευχολόγια θα διεισδύσουμε εκεί που κάποιοι δυσκολεύονται.
Κάθε προσπάθεια που έχει ένα πλάνο στο χώρο του Κυκλαδίτικου αθλητισμού, καλό ή κακό, χρήζει συμπαράστασης και θετικής προσέγγισης. Πλάνο σημαίνει εγκεφαλικές εργατοώρες κάποιων ανθρώπων και ένα στοιχειώδες όραμα. Όταν αυτό το πλάνο συνοδεύεται και από διάθεση συγκράτησης του προσωπικού συμφέροντος, τότε οφείλουμε όλοι να το δούμε καλοπροαίρετα. Πλάνο και υποχώρηση του εγώ είναι στοιχεία παράταιρα στο Ελληνικό DNA οπότε κάθε προσπάθεια με αυτά τα στοιχεία είναι άξια αναφοράς.
Μία παράγραφος αρκεί για να δηλώσουμε την αρχική μας καλή διάθεση. Να εστιάσουμε όμως τώρα στο ζουμί, στους προβληματισμούς που προέκυψαν από τις δηλώσεις των πρωταγωνιστών. Η πρώτη εύλογη απορία έχει να κάνει με το γιατί έπρεπε αυτή η κίνηση να γίνει όταν και οι 2 σύλλογοι σπατάλησαν στη σύντομη περιπέτεια της Γ’ Εθνικής ένα σκασμό λεφτά. Άξιζαν 1.000.000 (και βάλε) ευρώ για την απλή διαπίστωση ότι από εδώ και πάνω δεν μπορούμε μόνοι μας; Γιατί τέτοιο άγχος, τόση προετοιμασία, τόσο χορηγικό χρήμα, τόσος κόπος για κάτι λειτουργικά και οικονομικά αυτονόητο; Φανταστείτε έναν μαθητή που κάνει προετοιμασία για να περάσει σε ξένο πανεπιστήμιο, δίνει λεφτά, ρίχνει ιδρώτα και στο τέλος διαπιστώνει ότι δεν έχει ούτε την οικονομική δυνατότητα, ούτε διαβατήριο (γήπεδο) για να πάει.
Το άλλο θέμα έχει να κάνει με τη στελέχωση του ΔΣ. Κατανοητό ότι στην αρχή θα μοιραστούν τα στασίδια αναλογικά. Μετά όμως, αυτό το δημοκρατικό μοίρασμα θα είναι συνταγή αποτυχίας. Ποτέ στην ιστορία του Ελληνικού ποδοσφαίρου δεν εμφανίστηκε επιτυχημένη ομάδα με ΔΣ που κρατούσε ισορροπίες. Όλες ήταν ομάδες προέδρων. Γι αυτό λοιπόν, πρέπει σε εύλογο διάστημα να οριστεί ισχυρός πρόεδρος με όλες τις εξουσίες πάνω του και με πρόσωπα–εργαλεία της εμπιστοσύνης του. Όλο αυτό με αντίστοιχο καταλογισμό ευθυνών και απαίτηση διαφάνειας. Το ποδόσφαιρο θέλει «δικτατορικές» διοικήσεις, δεν είναι κεντρική επιτροπή του ΚΚΕ.
Προβληματίστηκαμε, επίσης, με το «ολίγον έγκυος» πλαίσιο συγχώνευσης που αφορά τα επί μέρους σωματεία. Τι σημαίνει αλήθεια ότι ο Πύργος, ο Καρτεράδος, το Εμπορείο μπορούν (αν θέλουν) να κατεβάσουν ομάδες στο τοπικό με το παλιό όνομά τους, έστω και με τις ακαδημίες τους; Ο συμπαθής κος Φουστέρης που επιμελήθηκε του πλάνου, φέρθηκε υπέρ του δέοντος ευγενικά και συγκαταβατικά στα σωματεία όπως και τα κρασιά που εμπορεύεται.
Μία συγχώνευση δεν γίνεται α λα καρτ. Ή σκουπίζεται κάθε σταγονίδιο από το τραπέζι ή όχι. Κάθε φίλάθλος, κάθε παράγοντας, κάθε αθλητής αυθυποβάλλεται ψυχολογικά θετικότερα όταν υπάρχει ένα όνομα μόνο στο μυαλό του. Με όλο το σεβασμό στην ιστορία του Πύργου, του Καρτεράδου, της Λάβας, μία ιστορική μετάβαση έχει κόστος οπότε η ύπαρξη, και μόνο, των ονομάτων αυτών, προϊδεάζει για μελλοντικές φυγόκεντρες τάσεις αν κάτι δεν πάει καλά. Όταν πας να τα φτιάξεις με μία νέα, σούπερ γκόμενα, θα ξεχάσεις την Τούλα, την Κούλα και τη Σούλα. Θα βγάλεις τα πράγματά τους από το σπίτι, θα εξαφανίσεις φωτογραφίες τους, θα καθαρίσεις το συνειρμό και το μυαλό σου από κάθε αντίβαρο μνήμης.
Αντίστοιχα ερωτήματα προέκυψαν με το θέμα των ακαδημιών, αν και γράφω με πάσα επιφύλαξη για το πόσο κατανόησα την πρόθεση του project στο σημείο αυτό. Και αυτό γιατί δίνεται η δυνατότητα στις επί μέρους ομάδες (που υποτίθεται συγχωνεύτηκαν) να έχουν την ευθύνη για τις ακαδημίες τους λαμβάνοντας πόρους από το κοινό ταμείο. Μεγάλο λάθος. Ο νέος σύλλογος πρέπει να έχει υπό την εποπτεία του όλο το δυναμικό του νησιού υπό ένα όνομα και μία φιλοσοφία, όχι μόνο να παρατηρεί τις επί μέρους ακαδημίες. Φανταστείτε 4 διαφορετικούς προπονητές, 4 διαφορετικές νοοτροπίες και όλο αυτό να πρέπει να προσαρμοστεί στη Σαντορίνη 2020 για τη στελέχωση της πρώτης ομάδας. Απλά καταστροφή. Να σημειώσω ότι όταν ολόκληρο Βέλγιο ξεκίνησε την ποδοσφαιρική του μεταρρύθμιση πριν χρόνια (με αποτελέσματα που όλοι ξέρουμε) σε όλη τη χώρα δούλευαν ταυτόχρονα στις ακαδημίες ακόμα και το σύστημα που θα παιζόταν από την Εθνική αντρών τους.
Εδώ κρίνεται σκόπιμο να σχολιαστεί η γενικότερη νοοτροπία που κρύβεται πίσω από όλο αυτό γιατί εκφράστηκε από κάποιους στην πανηγυρική συνέντευξη. Ένας σύλλογος που κάνει πρωταθλητισμό ΔΕΝ είναι φορέας και μαζικού αθήτισμού. Κάθε παιδί που συμμετέχει στις ακαδημίες είναι ένα εν δυνάμει στέλεχος της μεγάλης ομάδας, πρέπει να του διοχετεύεται η αντίστοιχη νοοτροπία από μικρή ηλικία και τα κριτήρια εξέλιξης να είναι πολύ πιο αυστηρά. Υπάρχουν άλλοι χώροι για τους χομπίστες, αυτούς που θέλουν να περάσουν την ώρα τους, αυτούς που στην τελική δεν έχουν τις δυνατότητες να συνεχίσουν.
Γι αυτό λοιπόν, χτίσιμο ενός ΚΑΙ ΜΟΝΟ φορέα ακαδημιών που θα λειτουργεί σε Ευρωπαϊκά πρότυπα με τις μικρές ομάδες να παίζουν είτε στα αντίστοιχα πρωταθλήματα (Β’ Εθνική κλπ) είτε με ανταγωνιστικές ομάδες των Κυκλάδων. Μία μελέτη της λειτουργίας μεγάλων Ευρωπαϊκών club ή και κάποιων Ελληνικών (Πανιώνιος, Παναιτωλικός, ΠΑΟ κλπ) θα ήταν πολύ εποικοδομητική. Κύριε Φουστέρη, επειδή έχετε ψαχτεί πάνω σε αυτό το θέμα και είστε πιο εκσυγχρονιστής (μαζί με ελάχιστους άλλους) σε σχέση με το υπόλοιπο αναχρονιστικό συνοθύλευμα, ξανακοιτάξτε αυτό το σημείο, μακάρι να έχω αντιληφθεί λάθος.
Τελειώνω, σχολιάζοντας την παράμετρο γήπεδο, το μεγάλο ερωτηματικό. Να ξεκινήσουμε από τα θετικά. Η συγχώνευση θα λειτουργήσει ώς μοχλός πίεσης για επιτάχυνση των διαδικασιών δημιουργίας ένος αποδεκτού γηπέδου. Αντίστοιχα, η ύπάρξη ενός γηπέδου (όταν γίνει) θα λειτουργεί αποτρεπτικά στις όποιες τάσεις διάσπασης του νέου συλλόγου. Δεν θέλω καν να φανταστώ (αν και όλα είναι πιθανά σε αυτό το νησί) το ενδεχόμενο να φτιαχτεί ένα σύγχρονο, κοστοβόρο γήπεδο και να προκύψει μελλοντική διάσπαση. Να πηγαίνουμε τότε όλοι μαζί να βλέπουμε τα ποτιστικά να ποτίζουν το γρασίδι.
Στηρίζουμε μέχρι τελευταίας ρανίδος αίματος την αυτονομία και την οντότητα του νέου συλλόγου παρά τους προβληματισμούς μας στις επί μέρους παραμέτρους. Στηρίζουμε το αυτονόητο, ότι ένα μικρό νησί πρέπει να έχει ένα σημείο αναφοράς και όχι βιλαέτια. Ας μη γίνουμε Καλλονή, ας μη γίνουμε Ακράτητος και Θρασύβουλος. Για ένα πράγμα μόνο προβληματίζομαι που είναι πέρα από διοικητικά σχήματα και πλάνα. Η ανθρωπογεωγραφία του νησιού έχει πλεον αλλάξει και το τελευταίο πράγμα που σκέφτονται οι περισσότεροι μόνιμοι κάτοικοι είναι ο αθλητισμός και το συναισθηματικό δέσιμο με τον σύλλογό–έκφραση του τόπου τους. Ευκαιριακοί, τυχοδιώκτες, αλεξιπτωτιστές επιχειρηματίες, εσωστρεφείς βιοπαλαιστές. Δύσκολο το δέσιμο αίματος. Δεν θα ξαναδούμε δυστυχώς 1000 Σαντορινιούς στην Ηλιούπολη και το Μοσχάτο τότε στα ξερά της Δ’ Εθνικής.
Η ελπίδα όμως πεθαίνει τελευταία. Καλή επιτυχία.
Γιώργος Νομικός Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
