Όλοι γνωρίζαμε το πνεύμα μαχητή και την ηγετική φυσιογνωμία που διέθετε ως ποδοσφαιριστής ο Αστέριος Θέμελης, πράγμα βέβαια που τον συνοδεύει ακόμα και σήμερα στην προπονητική του καριέρα.

Η ιστορία, έχει να κάνει με το κλείσιμο της καριέρας του, όταν αγωνιζόταν με τον Πανναξιακό στη Δ΄ Εθνική. Εκεί, η μοίρα τον έφερε αντιμέτωπο με τον ύπουλο καρκίνο. Όμως ο Αστέριος ήξερε να δίνει μάχες και για ακόμη μία φορά ανέτρεψε τα προγνωστικά  πήρε μία νίκη, που ήταν σίγουρα η μεγαλύτερη στη ζωή του.

Συγκλονίζει η στήριξη του τότε προπονητή του Πανναξιακού, Γιώργου Βλαστού, όπως και οι αγκαλιές και τα κλάματα των συμπαικτών του στα αποδυτήρια... ιστορίες που για πρώτη φορά βλέπουν το φως της δημοσιότητας και για ακόμη μία φορά αποδεικνύουν ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι απλά ένα άθλημα που 22 ποδοσφαιριστές κυνηγάνε μία μπάλα.

Ο ίδιος θέλοντας να στείλει το δικό του μήνυμα αισιοδοξίας, δημοσιοποίησε την άγνωστη αυτή ιστορία, που θα πρέπει να μας βάλει όλους σε σκέψη... Πως αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες που μας φέρνει η ζωή; Τι σημαίνει οικογένεια; Πως αντιστρέφουμε μία εφιαλτική περιπέτεια υγείας σε επιτυχία; 

Διαβάστε το κείμενο και θα καταλάβετε: 

Ήταν καλοκαίρι του 2013 και όπως κάθε καλοκαίρι έτσι και αυτό μετά από μια δύσκολη ποδοσφαιρική χρονιά , εκείνη τη χρονιά βρισκόμουν στη Νάξο και αγωνιζόμουν με τη φανέλα του Πανναξιακού στη Δ εθνική κατηγορία , συνήθως οι ποδοσφαιριστές που λείπουν από τη πόλη τους αυτή τη περίοδο επιστρέφουν να δουν οικεία πρόσωπα αλλά και να ξεκουραστούν.

Για μένα προσωπικά ήξερα ότι ήταν μεγάλο το διάστημα που έλειπα, σχεδόν 16 από τα 20 χρόνια μέσα σε αυτό το όμορφο ποδοσφαιρικό ταξίδι και συμφώνησα πριν φύγω ότι θα αγωνιστώ άλλη μια χρονιά στην Νάξο και μετά θα επέστρεφα στη Θεσσαλονίκη όπου είναι και η γενέτειρα μου.

Εκείνο το καλοκαίρι δεν ήταν όμως όπως τα άλλα με προβλημάτιζε έντονα μια πληγή κοντά και κάτω από τη μέση μου η οποία για μεγάλο χρονικό διάστημα παρέμενε ανοιχτή και δεν έκλεινε , η διαδικασία πλέον της θάλασσας για μένα ήταν επίπονη και πέρα από την γυναίκα μου δεν γνώριζε κανείς άλλος γι' αυτό.

Mετά από σκέψη που έκανα πήρα την απόφαση να μιλήσω στο πάτερα μου, οποίος μου ανέφερε και το πιο μεγάλο λάθος που είχα κάνει (δεν αφήνουμε ποτέ έτσι και για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα μια πληγή που δεν κλείνει).

Με τις προτροπές της γυναίκας του πάτερα μου αποφάσισα το ίδιο κιόλας βράδυ να πάω σε εφημερεύον νοσοκομείο να δω τελικά τι είναι αυτό που έχω.

Στο νοσοκομείο, αυτό που είδε ο εφημερεύον ιατρός δεν του άρεσε και μου είπε να επιστρέψω οπωσδήποτε το πρωί που θα είναι ο καθηγητής του νοσοκομείου ώστε να το δει και αυτός και να με καθοδηγήσουν τι να κάνω.

Πράγματι την άλλη μέρα στις 08.00 το πρωί ήμουν εκεί και εξεταζόμουν, μετά από την εξέταση ξεκίνησαν κάπως περίεργα οι ερωτήσεις του Γιατρού όπως : πόσο καιρό το έχεις αυτό?,έχεις οικογένεια ? παιδιά ? ξέρεις τι είναι αυτό που έχεις ? κάποια στιγμή είπε στον άλλο γιατρό μα είναι σε μικρή ηλικία, ερωτήσεις που ειλικρινά έδειχναν μια κατάσταση την οποία δεν είχα ποτέ στο μυαλό μου.

Αποτέλεσμα .. μου είπαν ανοιχτά ότι αυτό που έχεις δείχνει να είναι καρκίνος του δέρματος και πιο συγκεκριμένα ονομάζεται η Νόσος του BOWEN , είναι μια πολύ επιθετική μορφή καρκίνου και εσύ το έχεις αμελήσει, πριν σκεφτώ οτιδήποτε με παίρνουν, μου λένε μπαίνουμε χειρουργείο να αφαιρέσουμε ότι μπορούμε και να πάρουμε κάποια κομμάτια για βιοψία.

Τις σκέψεις μου τις έκανα κατά τη μεταφορά μου στο χειρουργείο , σε μένα ? αναρωτήθηκα ... ακόμη δεν έχω προλάβει να κάνω τίποτα στη ζωή μου και τα παιδιά μου καλά καλά ακόμη δεν πηγαίναν σχολείο.
Τελειώνει το χειρουργείο και θα έπρεπε να περιμένω τα αποτελέσματα της βιοψίας τα οποία όμως θα αργούσαν είχα πέσει πάνω στις άδειες του καλοκαιριού και ταυτόχρονα σε μια εβδομάδα ξεκινούσε η προετοιμασία τής ομάδας μου στη Νάξο.

Κατέβηκα στο νησί δεν είπα σε κανέναν τίποτα ο στόχος της ομάδας ήταν το πρωτάθλημα και η άνοδος στη Γ εθνική , απλά ζήτησα από το προπονητή μου αν είχα τη δυνατότητα για τη πρώτη εβδομάδα να ακολουθήσω το πρόγραμμα σε πιο χαμηλούς ρυθμούς επικαλέστηκα πόνο στη μέση μου.

Ώσπου ένα πρωί έφτασαν τα αποτελέσματα της βιοψίας τα νέα επαληθεύουν το γεγονός και εκείνη την ώρα οι σκέψεις που περνάνε από το μυαλό μου νομίζω ότι η μια έπεφτε πάνω στην άλλη τρέχανε με ταχύτητα φωτός και πραγματικά δεν ήξερα πια από όλες να κρατήσω. Παίρνω το χαρτί και καλώ στο τηλέφωνο τον προπονητή  μου κ. Βλαστό Γιώργο και του λέω πρέπει να βρεθούμε, παρεμπιπτόντως σε ένα μήνα ξεκινούσε το πρωτάθλημα του λέω έχω αυτό και πρέπει να φύγω, έκανα ένα χειρουργείο και πρέπει να ανέβω Θεσσαλονίκη να κάνω κι άλλο.

Μου λέει επί λέξη : Πήγαινε Αστέριε , δεν σε φοβάμαι εσένα είσαι αντράκι ξέρεις να πολεμάς , να γυρίσεις δεν θα πάρουμε άλλον στη θέση σου και να έρθεις να πάρουμε το πρωτάθλημα.

Δεν ξέρω αν το πίστευε, έμενα όμως αυτό και μόνο μου έδωσε τεράστια δύναμη, αυτό που του ζήτησα εγώ πέρα από τη διοίκηση να μην το μάθουν τα παιδιά οι συμπαίκτες μου , θεώρησα δεν θα ήταν καλό.
Το δεύτερο χειρουργείο έγινε με επιτυχία και επέστρεψα πίσω στο νησί ακολουθώντας μια θεραπευτική αγωγή, θα έπρεπε σε 40 μέρες να ξανά γυρίσω Θεσσαλονίκη για επανεξέταση η οποία θα έδειχνε σε μεγάλο βαθμό 98% ότι αυτό έχει εξαλειφθεί.

Θέλω να περιγράψω εικόνες άλλα ήδη έχω γράψει πολλά θα πω ότι είδα συμπαίκτες μου στα αποδυτήρια να με κοιτάζουν κλεφτά και μόλις το αντιλαμβανόμουν αυτό να έρχονται να μου κάνουν σφιχτή αγκαλιά και να κλαίνε, είδα τον αδερφό μου στη Θεσσαλονίκη βγαίνοντας από τον γιατρό και ακούγοντας τι έχω να κλαίει, και εγώ ήμουν αυτός που τους έδινε κουράγιο. Πόσο περίεργο για εμένα αυτό ? .

Όλο αυτό το διάστημα αυτό που με βασάνιζε ήταν όταν ερχόταν το βράδυ που όλοι όπως είναι φυσιολογικό κοιμούνται, για μένα τότε άρχιζε ο πραγματικός πόλεμος με τις σκέψεις μου και με την εικόνα να βλέπω τη γυναικά μου και τα παιδιά να κοιμούνται, χωρίς όμως να ξέρω αυτό για πόσο ακόμη θα συνεχίσω να το βλέπω και εκεί ήταν που οι οι σκέψεις και ότι άλλο συναίσθημα είχα μέσα μου μετατρεπόταν σε θυμό, θυμός σαν μια εσωτερική δύναμη που μου έλεγε ότι δεν υπάρχει επιστροφή κοίτα μόνο μπροστά ...

Εγώ θα πω ο Θεός είναι μεγάλος ... το αποτέλεσμα με την επιστροφή μου από τη Θεσσαλονίκη έδειχνε ότι αυτό που είχα, είχε θεραπευτεί τελείως, αυτό το αποτέλεσμα ήθελα πραγματικά να το μοιραστώ με όλο το κόσμο όμως το μοιράστηκα με τους ανθρώπους που θεωρούμε και είναι οικογένεια μας ... Η στεναχώρια έφερε γέλια έφερε ένα πολυπόθητο πρωτάθλημα πρώτη φορά στην ιστορία της ομάδας όπως και ένα κύπελλο…

Πλέον έχω σταματήσει να παίζω ποδόσφαιρο τα τελευταία 6 χρονιά ασχολούμαι επαγγελματικά με την προπονητική ….
Ηθικό δίδαγμα ... ''Οι μάχες κερδίζονται από ανθρώπους που πολεμούν''

Αστέριος Θέμελης
Τεχνικός Διευθυντής
PAOK MONTREAL CANADA.