Οι Παριανές του Βαγγέλη Μουρογιάννη ετοιμάζονται πυρετωδώς για τους αγώνες στην Αθήνα με τον έμπειρο τεχνικό να δηλώνει στο WebRadio της ΕΟΚ και στην εκπομπή “Κάθε πόλη μια μπασκέτα” με τον Αργύρη Παγαρτάνη πως:
«Ήταν πολύ δύσκολο και για ‘μας ν’ ανέβουμε στα μπαράζ. Πήραμε μια απόφαση, όμως, να ζητήσουμε ειδική άδεια για τα κορίτσια μας απ’ την εργασία τους και καταφέραμε να πάρουμε την άδειά ν’ ανέβουμε στην Αθήνα. Τους ευχαριστούμε όλους».
Αναλυτικά τα όσα είπε ο Θεσσαλός τεχνικός το μεσημέρι της Πέμπτης (8/6):
Για την κατάκτηση του πρωταθλήματος: «Δεν ήμασταν για να πάρουμε το πρωτάθλημα, δε ξεκινήσαμε ουσιαστικά για να το διεκδικήσουμε. Είμαστε μια παρέα παιδιών και κοριτσιών που έχουν παίξει μπάσκετ, τους αρέσει πάρα πολύ αυτό που κάνουν, μ’ αρέσει κι εμένα και μέσα απ’ την προπόνηση λέγαμε ότι μπορούμε να φτάσουμε όσο ψηλότερα γίνεται. Τελικά καταφέραμε να πάρουμε το πρωτάθλημα και καλώς ήρθε».
Για τη συμμετοχή τους στο ειδικό πρωτάθλημα ανόδου στην Α2 Γυναικών: «Ήταν πολύ δύσκολο και για ‘μας ν’ ανέβουμε στα μπαράζ. Πήραμε μια απόφαση, όμως, να ζητήσουμε ειδική άδεια για τα κορίτσια μας απ’ την εργασία τους και καταφέραμε να πάρουμε την άδειά ν’ ανέβουμε στην Αθήνα. Τους ευχαριστούμε όλους. Ουσιαστικά 6 μέρες θα είμαστε στην Αθήνα. Ελπίζουμε μέχρι τέλους να είμαστε όλοι μαζί. Έδωσα μια υπόσχεση στα κορίτσια ότι θ’ ανέβουμε στην Αθήνα να παίξουμε και νομίζω ότι θα τα δώσουμε όλα. Όλο αυτό είναι μια επιβράβευση για τα κορίτσια».
Για τις περιοχές απ’ τις οποίες προσελκύουν παιδιά: «Επειδή το κλειστό γυμναστήριο είναι στη Μάρπησσα, αρκετά παιδιά απ’ τα γύρω χωριά έρχονται στο σύλλογο μας και τους ευχαριστούμε πάρα πολύ γι’ αυτό. Κάνουν μεγάλη προσπάθεια για να ‘ρθουν γιατί είναι μακριά. Ευχαριστούμε και τους γονείς που φέρνουν τα παιδιά τους και μας εμπιστεύονται».
Για το πώς δημιουργήθηκε το τμήμα μπάσκετ γυναικών του Μαρπησσαϊκού: «Ο σύλλογός μας ιδρύθηκε το 1963 σαν ποδοσφαιρική ομάδα και απ’ το 1996 ο Νικήτας Τριβιζάς ασχολήθηκε πάρα πολύ με το μπάσκετ, οπότε και ξεκίνησε το τμήμα της καλαθοσφαίρισης. Εγώ βρέθηκα στην Πάρο το 1996 και αμέσως μπήκα στην ομάδα σαν προπονητής, όπου είμαι μέχρι τώρα. Ξεκινήσαμε δειλά-δειλά με μικρά παιδιά και απ’ το 2000 βάλαμε και τα κορίτσια στις ακαδημίες και το πρόγραμμα μας. Κατεβήκαμε στις κορασίδες και στα υπόλοιπα τμήματα και έχουμε μια συνεχή παρουσία στις γυναίκες απ’ το 2000 μέχρι και σήμερα».
Για το αν υπάρχει «πρώτη ύλη» στις Κυκλάδες: «Πρώτη ύλη υπάρχει και τα τελευταία χρόνια στις Κυκλάδες υπάρχει μια ανοδική πορεία. Με την ομάδα των Φαναριών και της Μυκόνου που είναι στη Β’ Εθνική και παλαιότερα τη Σαντορίνη και τον Άρη Σύρου που ήταν στη Γ’ Εθνική, βλέπουμε ότι όλες οι ομάδες και όλα τα νησιά σιγά-σιγά αρχίζουν και δίνουν αρκετή βάση στα πρωταθλήματα και «κυνηγούν» κάποιους στόχους. Το καλό είναι ότι δεν είμαστε όπως παλιά, υπάρχουν περισσότερα καράβια, αλλά τα έξοδα είναι πολύ περισσότερα τώρα. Οι ομάδες δυσκολεύονται πολύ να έχουν τούς οικονομικούς πόρους για να μπορούν να κάνουν αυτά τα ταξίδια».
