Δεν μπορώ να βλέπω εκτός ελαχίστων περιπτώσεων, μόνο με μια τέτοια είδους νίκη και εννοώ με ένα τόσο μεγάλο και «εμπορεύσιμο» αντίπαλο, όπως είναι ο Παναθηναϊκός, να ασχολούνται άπαντες ξαφνικά με τα κορίτσια του Γιώργου Ρούση. Αυτό ας το αφήσουμε για κάποια άλλη φορά.

Θα σταθώ αλλού όμως. Σε κάτι που πραγματικά, με έκανε να χαρώ εις διπλούν αυτή την νίκη. Αυτά τα περίεργα υφάκια που κατέβηκαν από το καράβι. Φορούσαν πρασινωπές φόρμες. Λέξη δεν τους έπαιρνες, καλά δεν το συζητάμε για φωτογραφία. Που από την Αθήνα είχαν κάνει χώρο να βάλουν το «τρίποντο», που έλεγαν μεταξύ τους, έλα μωρέ στην Νάξο πάμε, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα το πάρουμε το ματσάκι.

Ε και τι έγινε που έχουν τέσσερις νίκες σερί; Αυτά είναι ψιλά γράμματα για εσάς μάλλον..

Δεν στέκομαι βεβαίως μόνο στον Πανναξιακό, σε αυτή την σκέψη μου είναι και ο ΑΟ Θήρας, που μην ξεχνάτε έδωσε τα κλειδιά στο χέρι στον Ολυμπιακό την πρώτη αγωνιστική. Που φτηνά την γλίτωσε και στην Νάξο..

Που θέλω να καταλήξω. Ολυμπιακέ, Παναθηναϊκέ, ήρθε η ώρα να καταλάβεις ότι ΤΟΥΛΆΧΙΣΤΟΝ στο γυναικείο βόλεϊ, αυτό έχουμε – αυτό δείχνουμε, τα δύο γειτονικά νησιά έχουν την τύχη να έχουν στο ενεργητικό τους δύο πολύ μεγάλες ομάδες. Έχουν στο ενεργητικό τους δύο συλλόγους που αποτελούνται από πολύπειρες αθλήτριες. Που έχουν γήπεδα στολίδια. Που έχουν κόσμο! Που γεμίζουν τα γήπεδα, ασχολούνται συστηματικά με τις ομάδες τους. Που έχουν δύο από τους κορυφαίους προπονητές στην κατηγορία.

Το πρωτάθλημα δεν είναι μονόπατο. Αυτό φαντάζομαι το διαπιστώσατε χθες. Τα λεφτά που έχουν πέσει δεν είναι το μοναδικό κριτήριο για να βγάλεις πρωταθλητή από τα μέσα Δεκέμβρη. Θέλει ψυχή, θέλει πάθος, θέλει αποφασιστικότητα, θέλει τόλμη, όνειρα. Αν βέβαια δεν μπορείτε να καταλάβετε τι εννοώ, ρωτήστε την Σία Τοτσίδου που στο παιχνίδι του Σαββάτου, απέδειξε ότι κάνει χίλια κομμάτια υποδοχές, ανεξαρτήτου μπάτζετ. Γιατί ήθελε πολύ κάτι. Ήθελε να βλέπει την ομάδα της να νικάει. Αυτό ισχύει για όλες τις αθλήτριες που συνολικά κατέθεσαν ότι είχαν και δεν είχαν, για να κάνουν υπερήφανους, εμάς. Και όταν λέω εμάς, εννοώ τους νησιώτες. Όλοι πρέπει να χαιρόμαστε που στο πλοίο της επιστροφής οι "πράσινο κόκκινοι" διαπίστωσαν ότι πλέον στην Νάξο ή την Σαντορίνη δεν είναι απλά τουριστικός ο λόγος που ταξιδεύουν.

Το κλειστό γήπεδο των Φηρών, το κλειστό γήπεδο της Νάξου, θα αποτελεί φόβητρο! Από την στιγμή που θα κατεβαίνετε από το καράβι θα σκέφτεστε πόσο δύσκολα θα περάσετε στην επικείμενη αναμέτρηση.

Προσωπικά καταθέτω την άποψή μου. Μπλαζέ υφάκια, φανταχτερές εμφανίσεις κτλ δεν χωράνε πλέον στο επίπεδό μας. Δείξτε σεβασμό στον Αιγαιοπελαγίτικο αθλητισμό, στην.. θαλασσόλυκη μαγκιά.

Γιατί τα πλέι όφ δεν αργούν και βλέπω να κλείνουν ξανά και ξανά κι άλλα σπίτια.

Με εκτίμηση.