Ο Γιώργος Χατζηγιαννάκης παραδόθηκε την Τετάρτη «εν τόπο φωτεινό». Εκτός από το ιερό θυμίαμα, η ατμόσφαιρα στον Προφήτη Ηλία μύριζε κάππαρη, ντοματάκι, κρίθινη κουλούρα, φάβα, και ασύρτικο. Αρχέγονες οσμές που ο ίδιος ανέδειξε και τιμητικά τον συνόδεψαν ως την κοίμηση. Έως τότε, τον συνόδευε επί τριήμερο η επικοινωνιακή ρύπανση των θρηνητών του twitter, των μαϊντανών του δημόσιου γίγνεσθαι και εκείνων που ο κοινωνικός τους βίος απέχει έτη φωτός από το στίγμα που άφησε στον άμοιρο ετούτο τόπο. Η επικοινωνιακή διεκπεραίωση-αγγαρεία έπρεπε όμως να ολοκληρωθεί.
Όταν έφθασε ο Χατζηγιαννάκης στη Σαντορίνη, έκανε αυτό που δεν έκαναν οι ντόπιοι. Κατανόησε τον τόπο. Τον κατάλαβε. Ουδέτερο μάτι, αποστασιοποιημένο, δεν επηρεάστηκε από τη φτώχεια, το σεισμό και τις τάσεις φυγής. Κατανόησε την υπεραξία του μινιμαλισμού και της διαφορετικότητας και την ανάδειξε από το πρώτο κουβέρ της Σελήνης το 86. Αυτό βγάζει ο τόπος. Είναι αυθεντικό, είναι αληθινό άρα πολύτιμο.
Την ίδια στιγμή που οι ευρωλιγούρηδες μάθαιναν το 80 τα μανιτάρια α λα κρεμ, ο Χατζηγιαννάκης πρότεινε τα γεννήματα της Θηραϊκής γης. Η γαστρονομική του πρόταση ήταν ένα όραμα Ελληνικότητας χωρίς συμπλέγματα κατωτερότητας. Ήταν η ζωγραφική του Τσαρούχη που στη Μεγαρίτισσα, το ναύτη και τις Όρνιθες, συμπύκνωνε όλα τα στάδια του Ελληνικού πολιτισμού. Ήταν η μουσική του Χατζηδάκη που μία απλή του μελωδία ήταν μύηση στον κόσμο των αισθήσεων. Αυτή ακριβώς ήταν η προσφορά του. Η αντίστασή του σε ένα ρέμα. Στον σωστό τόπο, τον σωστό χρόνο. Άσχετα αν το φράγμα τελικά δεν άντεξε.
Ο Χατζηγιαννάκης ανήκει στο στρατόπεδο των ηττημένων. Όλων αυτών των αυτοεξόριστων Σαντορινιών, των απογοητευμένων οραματιστών, των ξένων στην ίδια τους την πατρίδα. Ηττηθήκαμε πανηγυρικά. Τα ταμπούρια της αντίστασης έπεσαν, οι φωνές αντίδρασης καλύφθηκαν. Το όραμα μιας Σαντορίνης με ισορροπία ιστορικότητας, κοινωνικής συνοχής και βιώσιμης τουριστικής πρότασης έσβησε μη αναστρέψιμα. Η πρόταση του δεν αφορούσε μόνο τη γαστρονομία. Υπαινισσόταν μια ευρύτερη συνθήκη δημόσιου βίου όπου η αισθητική και η αυθεντικότητα προηγούνται και κυριαρχούν. Κι αν στο μικρόκοσμο της Σελήνης αυτό γινόταν πράξη, στο υπόλοιπο νησί συνέβαινε το ακριβώς αντίθετο.
Αποτελεί ιεροσυλία η έκφραση οδύνης από κάποιους για κάποιον που δεν τον καταλάβαν. Η τυπολατρία και το marketing δεν έχουν θέση στο θάνατο. Προτιμότερη η σιωπή. Ο Χατζηγιαννάκης δεν ανήκει σε αυτούς, ανήκει σε λίγους. Ανήκει σε εμάς. Ο βιασμός του οράματός του ήταν μία εν ζωή σκύλευση οπότε δεν υπάρχει καμία ανοχή σε βρώμικα μεταθανάτια δάκρυα συμπαράστασης.
Αν κάποιος φορέας, δήμαρχος, πολιτικός, ιδιώτης θέλει να θρηνήσει τον Χατζηγιαννάκη ας ξαναπάει σχολείο να κατανοήσει την έννοια αισθητική και ας αρχίσει να την εφαρμόζει στον ιδιωτικό και δημόσιο βίο. Αυτό αποτελεί τα πιο ειλικρινή συλλυπητήρια. Είναι ακόμα νωπές οι εντυπώσεις των κατηγοριών προς τον σεβαστό μας Γιώργο την περίοδο των γιορτών γαστρονομίας πριν μερικά χρόνια από νυν θεσμικές μοιρολογίστρες.
Ο ίδιος έδειξε το δρόμο. Ας βρουν τρόπο τον κατανοήσουν όσο δυνατόν περισσότεροι ως ένα προσωπικό κίνητρο ζωής. Αρκεί. Γιατί το ευρύτερο όραμά του για μια άλλη Σαντορίνη έσβησε οριστικά.
Γιώργος Νομικός Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
