«Δεν ξέρω αν αντιλαμβάνεται ο ίδιος ο κόσμος πόσο σημαντικός είναι! Έχω παράπονα τη φετινή χρονιά. Αισθάνομαι ότι σε μια δύσκολη χρονιά για την ομάδα, δεν έχω νιώσει στήριξη. Να έρθουν στο γήπεδο και να υποστηρίξουν σε αυτές τις δύσκολες στιγμές. Μια οικογένεια είναι στα πάντα. Όχι μόνο στις χαρές. Θα ήθελα να είναι εκεί και φέτος. Υπάρχει ακόμα χρόνος... Τους το λέω γενικά. Πραγματικά φέτος με στενοχωρεί... Πας να παίξεις τον Παναθηναϊκό και δεν έχεις ανάσα να πάρεις. Ο κόσμος ήταν εκεί στις επιτυχίες και τις αποτυχίες του Παναθηναϊκού. Έχω μεγάλο παράπονο. Τους καλούμε σε κάθε παιχνίδι. Αυτό που λέμε οι αθλητές στις δηλώσεις για τον 12ο παίκτη, τον 7ο παίκτη μέσα στο γήπεδο, πολλές φορές ο κόσμος νομίζει ότι το λέμε σαν τετριμμένο, δεν καταλαβαίνει πόσο το εννοούμε!».
Είναι το επίμαχο απόσπασμα από τη συνέντευξη της Κατερίνας Γιώτα στη Μαριλένα Καλόπλαστου στο GWomen. Έγινε talk of the town μεταξύ των οπαδών ΟΣΦΠ και ΠΑΟ και αφορμή συζητήσεων και «παραισθήσεων». Η εξέλιξη των τελικών στο βόλλεϋ το επικαιροποίησε και ήρθε η ώρα, με χαμηλότερους πλέον παλμούς, να το αποκρυπτογραφήσουμε.
Οι οπαδοί των μεγάλων Ελληνικών ομάδων διακατέχονται από την αλαζονεία που τους έχει προσδώσει η λανθασμένη αθλητική τους κουλτούρα. Έχουν πάντα τη μεγαλύτερη ιστορία, τους πιο φανατικούς φιλάθλους, το καλύτερο γήπεδο. Μη τους πειράξεις αυτή τη φαντασίωση, γίνεσαι persona non grata. Οι οπαδοί του Ολυμπιακού – αναγνώστες της συνέντευξης, δεν «ταράχτηκαν» με την επίκληση της αθλήτριας για συμμετοχή στους αγώνες. Αυτό είναι κάτι συνηθισμένο. Η «ταχυπαλμία» προήλθε από τη σύγκριση με τις συνθήκες στο γήπεδο του αιώνιου και «μισητού» αντιπάλου. Αυτό ερέθισε τους φανατικούς, αυτό προβλημάτισε τους σκεπτόμενους, αυτό επιβεβαίωσε τους γνωρίζοντες. Πόσο δίκιο είχε όμως η Κατερίνα Γιώτα;
Ο κόσμος του Ολυμπιακού, όπως και του ΠΑΟΚ, έχει σημείο αναφοράς το ποδόσφαιρο. Είναι «ποδοσφαιρικοί» στην αθλητική πιάτσα. Αυτό τους ενηλικίωσε, αυτό τους γέμισε μνήμες και περηφάνεια. Η «αρσενική» φύση του αθλήματος τους έκανε να θεωρούν τα αθλήματα του ερασιτέχνη light και δευτερεύοντα. Μία ωραία ρόκα – παρμεζάνα πριν το μεγάλο παιχνίδι της Κυριακής. Ένας μεσήλικας οπαδός του Ολυμπιακού που πρόλαβε τον Μητρόπουλο να τρέχει με αίματα στο κεφάλι και τον Ρόι Κάρολ να παίζει τραυματίας με τη Ρούμπιν Καζάν δεν μπορεί συνειδησιακά να ταυτιστεί με το γυναικείο βόλλευ, το χάντμπολ και το γυναικείο μπάσκετ, το θεωρεί εν μέρει υποτιμητικό.
Ακόμα και κατά την τελευταία 20ετή περίοδο κυριαρχίας του Ολυμπιακού στον ερασιτεχνικό αθλητισμό, ο κόσμος στήριζε την ομάδα μόνο στα κομβικά παιχνίδια διακρίσεων. Εκεί που παιζόταν η είσοδος σε final four και μετάλλια. Σε ένα παιχνίδι ρουτίνας του Ελληνικού πρωταθλήματος, το Παπαστράτειο και το Μερκούρη είναι μισοάδεια και δε χρειάζεται παρά ελάχιστος χρόνος να αναγνωρίσεις τους λίγους, σταθερούς θαμώνες των Σαββατόβραδων (καμιά 100στη στο Ρέντη, καμιά 100στή στην πισίνα, καμιά 50ριά στο ΣΕΦ στο γυναικείο μπάσκετ). Ο Ολυμπιακός ποτέ δεν έφτιαξε σταθερό, δυναμικό κοινό ερασιτεχνικών αθλημάτων παρά τις τεράστιες επιτυχίες που είχαν αυτά σε Ελλάδα και Ευρώπη. Η συμμετοχή ήταν ενστικτώδης και είχε πάντα αφορμή τη σημαντικότητα ενός αγώνα και την αντιπαλότητα με ΠΑΟ, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ. Η ομάδα μπάσκετ των Γιατζόγλου, Καστρινάκη δεν έφτιαξε μεγάλη μαγιά στο Παπαστράτειο, η ομαδάρα του Μουστακίδη και του Ντράγκοβιτς δεν έχτισε μπετά για να γεμίζει το Μερκούρη σε κάθε αγώνα, η 6ετία της Γιώτας, Χριστοδούλου δεν έπεισε 500 ανθρώπους να είναι παρόντες σταθερά κάθε Σάββατο στου Ρέντη.
Στις πρώτες δυνατές εφηβικές μου μνήμες, ως οπαδός του Ολυμπιακού, θυμάμαι πόσο ζήλευα που το δίκτυο της Original οργάνωνε κάθε Σάββατο εκδρομές για την μπασκετική (ερασιτεχνική τότε) ΑΕΚ ή τον τάφο του Ινδού να είναι γεμάτος στα παιχνίδια της Ρούξι Ντουμιτρέσκου και της Λίας Μήτση. Νοιώθαμε σχεδόν γραφικοί όταν τρέχαμε στα μηχανουργεία να δούμε τον Παραγιό και τον Τζίμη Μανιάτη ή την Ξερικού και την Κίτσου στα ξεκινήματα του βόλλευ. Ναι, δεν μπορούμε να το αρνηθούμε. Η ΑΕΚ έχει σταθερό μπασκετικό κοινό που έχει αφετηρία έμπνευσης το Ευρωπαϊκό του 68 στο Παναθηναϊκό στάδιο, ο ΠΑΟ και μπασκετικό και βολλεϊκό, ο Εθνικός οπαδούς πόλο, ο Πανιώνιος μπασκετικούς οπαδούς, ο Άρης το ίδιο.
Ο οπαδός του Θρύλου κάνει εφήμερες ερωτικές σχέσεις με τα εκάστοτε αθλήματα αλλά η μόνιμη ερωμένη του είναι το ποδόσφαιρο. Το αγαπάει βαθιά στα όρια ενός Οιδιπόδειου συμπλέγματος όπου αγάπη, συντροφικότητα, μνήμη και αίσθημα ευγνωμοσύνης συγχρονίζονται ταυτόχρονα. Το μεγάλο ερώτημα είναι γιατί γίνεται μία τόσο μεγάλη οικονομική επένδυση κάθε χρόνο σε τόσα πολλά αθλήματα όταν η ανταπόκριση εξακολουθεί να είναι μικρή; Η πρώτη απάντηση είναι πως ο υπαρξιακός εγωισμός ενός τόσο μεγάλου συλλόγου δεν επιτρέπει αδιαφορία. Ο ανηλεής ανταγωνισμός με τους αντιπάλους δεν σε αφήνει να παρατήσεις την προσπάθεια. Ο δεύτερος λόγος είναι η μνήμη των μεγάλων επιτυχιών του παρελθόντος που αποτελούν μόνιμο κίνητρο συνέχειας. Είναι ιεροσυλία να βλέπεις το κύπελλο του Challenge Cup στα γραφεία στην Αλεξάνδρας και να αγνοήσεις το τμήμα βόλλεϋ.
Είπαμε στον πρόλογο ότι θα επικαιροποιήσουμε τα σχόλια της Γιώτα στους πρόσφατους τελικούς. Ο Ολυμπιακός, σε έναν αγώνα με άπειρους συμβολισμούς (ενδεχόμενο τέλος κυριαρχίας, επιστροφή μετά από κακό ξεκίνημα, κόντρα με τον αιώνιο κλπ), δεν κατάφερε να γεμίσει ένα γήπεδο 1500 θέσεων, ούτε καν στον τελικό. Αν με ρωτούσε κάποιος τι ήταν αυτό που έγειρε την πλάστιγγα προς το πράσινο θα έλεγα με σιγουριά ότι από το δεύτερο παιχνίδι στο Ρέντη ο ΠΑΟ είχε απομυθοποιήσει την επίδραση της έδρας και στον 5ο τελικό αρκούσε να παίξει απλά καλά ως λίγο πιο έτοιμη αγωνιστικά ομάδα. Το μόνο που θα αντιστάθμιζε τις ισορροπίες θα ήταν μία «κολασμένη» ατμόσφαιρα που θα την ένοιωθε από την άφιξη του πούλμαν στη Μακρυγιάννη.
Στο προαύλιο του Μερκούρη, κατά τη διάρκεια των τελικών, ο Πανταλέων, οι αθλήτριες, τα μέλη του ερασιτέχνη ΠΑΟ κυκλοφορούσαν ελεύθερα πριν και μετά τον αγώνα, χαριεντίζονταν με φίλους και φίλες, απολάμβαναν ένα αίσθημα ασφάλειας. Αυτή η εικόνα δεν υφίσταται στον Άγιο Θωμά, είναι απαγορευτική. Το ερώτημα είναι αν η παραπάνω συνθήκη αθλητικού πολιτισμού στο Ρέντη είναι συνειδητή ή μοιραίο αποτέλεσμα του φαινομένου που ανέλυσα παραπάνω. Αν ισχύει το πρώτο (που ισχύει), τότε τη χαιρετίζουμε και την ενισχύουμε. Με αυτό όμως το δεδομένο, ο Ολυμπιακός θα πρέπει να είναι μερικά κλικ πιο πάνω αγωνιστικά για να αντισταθμίζει κάθε χρόνο αυτή την ψυχολογική ανισορροπία. Να μια ωραία πρόκληση.
Η Γιώτα χτύπησε, με τη συνέντευξή της, το καμπαναριό της Αγίας Τριάδας στο σωστό χρόνο. Ο κόσμος του Ολυμπιακού πάσχει τα τελευταία χρόνια από κρίση κινήτρων. Οι πολλές επιτυχίες, σε όλο το φάσμα των αθλημάτων, προκάλεσαν το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που θα ανέμενε κανείς. Προκάλεσαν ένα burn out που είναι δύσκολο να ξεπεραστεί ειδικά στις νέες ηλικίες μια και τα δύο αειφόρα σημεία σύνδεσης με την ομάδα, η αγάπη για τον ίδιο τον αθλητισμό και η ιστορική ταυτότητα, δεν υφίστανται πλέον στη συντριπτική τους πλειοψηφία.
Τα παραμελημένα «μικρά αθλήματα» είναι μία αφορμή επαναπροσδιορισμού της σχέσης με τις έννοιες Ολυμπιακός και αθλητισμός μια και παρέχουν την ίδια ή και μεγαλύτερη συναισθηματική δυναμική σε σχέση με το σύγχρονο ποδόσφαιρο. Όποιος έκανε τον κόπο να κατέβει στο Μερκούρη την Πέμπτη, θα έβλεπε στοιχεία αρχαίας τραγωδίας. Έναν συγκινησιακό κόμπο για την αυλαία που έκλεισε μετά από 8 χρόνια (προσωρινά ή μη), παίκτριες να «τρώνε» ηρωικά το τάραφλεξ, οι μεν για να κρατήσουν τα σκήπτρα οι δε για να τα ξαναπάρουν, ιστορικές αθλήτριες να πηγαίνουν στα αυτοκίνητά τους με δάκρυα βιώνοντας το ψυχολογικό σοκ της αλλαγής σελίδας, μια οσμή χαρμολύπης παντού. Ούτε στο ελάχιστο δεν υπήρξε τέτοια φόρτιση σε όλους τους αγώνες play offs του ποδοσφαίρου. Γιατί η Κονόμι, η Γιώτα, η Χριστοδούλου να έχουν μικρότερη επιδραστικότητα από τον Λαλά, τον Ανδρούτσο και τον Μπουχαλάκη;
Κλείνοντας, είναι αναγκαίο να επισημάνω τη σκύλευση που έτυχε αυτό το απόσπασμα από κάποια οπαδικά μέσα του ΠΑΟ που βρήκαν αφορμή να Ναρκισσευτούν επιβεβαιώνοντας τα κίνητρα που τους συνδέουν με μία ομάδα. Η Γιώτα ΔΕΝ έκανε συγκρίσεις φιλάθλων, οριοθέτησε απλά το χωροχρόνο στο υφιστάμενο πρόβλημα κραυγάζοντας για τη λύση του. Η αυτογνωσία πάντα ήταν καταλύτης εξελίξεων.
Ας είναι η αγωνία της Κατερίνας η αφορμή να ξαναγνωρίσουμε οι Ολυμπιακοί τους μικρούς ήρωες της γειτονιάς μας, να γίνουμε λιγότερο ελιτιστές και αλαζόνες. Να βρούμε ξανά τη χαρά στα μικρά και αθόρυβα. Όπως είπε και ο Χάρης Τζωρτζάκης πριν λίγες μέρες στον Θέμη Σινάνογλου : «Ολυμπιακός για μένα είναι η βόλτα που έκανα με τον πατέρα μου περπατώντας από τον Κορυδαλλό στο στάδιο Καραϊσκάκη. Το φελιζόλ που μου αγόρασε για να μην κάτσω στο τσιμέντο. Ολυμπιακός είναι η αυλίτσα με τις λεμονιές στο εξοχικό του παππού μου στη Σαλαμίνα»
Γιώργος Νομικός Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
