Μία επιστροφή που όχι μόνο συνδυάστηκε με την κοινή παρουσία του με τον Νίκο Χάρο στην ρακέτα των Απεραθειτών, αλλά και την κατάκτηση του φετινού πρωταθλήματος των Κυκλάδων.
Μπορεί στο τρίτο και τελευταίο ματς της σειράς των τελικών με τον Πανναξιακό να έχασε τα άχαστα κι όπως ομολογούσε «έκανα το χειρότερο επιθετικά παιχνίδι στην καριέρα μου», αλλά αποτέλεσε έναν από τους στυλοβάτες της ομάδας του Θοδωρή Μάμμου στο back to back.
Ο λόγος για τον Νίκο Μελά. Ο άνθρωπος, ή για όσους τον ξέρουν πολύ καλά ο “μπασκετάνθρωπος” που θυμάται και την παραμικρή λεπτομέρεια σε αναμέτρηση του πρόσφατου, ή ακόμα και του μακρινού παρελθόντος και να στην εξιστορεί με τις ώρες.
Μετά το τέλος του τελευταίου αγώνα του ΑΠΑΣ στο ειδικό πρωτάθλημα ανόδου στην Γ’ εθνική με αντίπαλο τον Βροντάδο Χίου, ο Μελάς άνοιξε την καρδιά του και μίλησε στο “SportCyclades” και τον συνεργάτη μας στην Αθήνα, τον Ιωάννη Νοταρά σε μια συνέντευξη εφ όλης της ύλης που σίγουρα θα συζητηθεί όχι μόνο στη Νάξο, αλλά και γενικά… Ας τον απολαύσουμε λοιπόν!
-Ο ΑΠΑΣ “Τα Φανάρια” κατέκτησε φέτος το δεύτερο συνεχόμενο πρωτάθλημά του στις Κυκλάδες και κατ’ επέκταση η ομάδα σου συμμετείχε στο ειδικό πρωτάθλημα ανόδου στην Γ’ εθνική κατηγορία. Κάποιοι ίσως να μην σας υπολόγιζαν από τον τίτλο. Τελικά, εσείς τους διαψεύσατε. Ποιο ήταν το μυστικό της επιτυχίας αυτής και ποια είναι η δική σου εικόνα από την τελική φάση των αγώνων μπαράζ;
«Τελικά όπως φεύγουμε από εδώ, τελειώνουμε με μία γλυκόπικρη γεύση. Εγώ, θεωρώ ότι η ομάδα ήταν ικανή με τις προσθήκες των …Αθηναίων παιδιών, ακόμη και για τρεις νίκες. Η oμάδα της Ρόδου σίγουρα αποτελούσε το αδιαφιλονίκητο φαβορί στα χαρτιά και το απέδειξε και στην πράξη… Ένα ρητό βγαλμένο από τη ζωή λέει πως “Ότι πληρώσεις παίρνεις” ... και στην περίπτωση των μπαράζ ανόδου στη Γ' εθνική, αυτό το ρητό αποδείχτηκε περίτρανα! Δεν νομίζω ότι θα μπορούσαν να συγκριθούν τα 40.000€ μπάτζετ της Καλλιθέας Ρόδου, σε σχέση με τα 15.000€ που είχε η Χίος και η Μυτιλήνη και πολύ περισσότερο με τα 5.000€ συνολικού μπάτζετ που είχαμε εμείς, ή η Σάμος...
Επανερχόμενοι, νομίζω ότι στο παιχνίδι με τον Παπάδο Γέρας μας στέρησαν μια νίκη οι διαιτητές ξεκάθαρα!... Στο πρώτο δεκαπεντάλεπτο είχαμε παίξει πολύ καλύτερα και το +11 ως δια μαγείας έγινε -2 με συνεχόμενες βολές και χρεωμένους με τρία φάουλ όλους τους βασικούς μας παίκτες. Ακόμη και στο τρίτο δεκάλεπτο όταν καταφέραμε να το γυρίσουμε και να το πάμε +1 από -13, οι “γκρι” έκαναν τα αδύνατα δυνατά με συνεχόμενες τεχνικές ποινές να πάει το ματς στο -10 κι εκεί να μην έχουμε πια ελπίδα…
Θεωρώ ότι στο ματς με τον Βροντάδο Χίου πήγε ένα παιχνίδι στο σουτ, πάλι είμαστε όμως άξιοι της μοίρας μας, καθώς προηγηθήκαμε με 10 πόντους περίπου 5:30 πριν τη λήξη του ματς!... Τότε αφενός ο αντίπαλος πέτυχε τέσσερα μεγάλα τρίποντα, αφετέρου κι εμείς θα μπορούσαμε να είχαμε βάλει ένα σουτ παραπάνω και να κερδίσουμε. Εγώ, εκτιμώ όπως είδα το φετινό τουρνουά, το οποίο ήταν αρκετά ανταγωνιστικό ότι τελικώς θα μπορούσαμε να φτάσουμε στις τρεις νίκες. Θα μπορούσαμε όμως να μην έχουμε και καμία. Για αυτό τον λόγο είναι αυτό που είπα και στην αρχή, μια γλυκόπικρη γεύση.
Τι κρατάμε από την φετινή χρονιά, εκτός από τις εμπειρίες που πήραν κυρίως τα μικρότερα παιδιά του αντρικού μας σε αυτό το ειδικό πρωτάθλημα για την άνοδο στην Γ εθνική και μάλιστα για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά; Κρατάμε σίγουρα το πρωτάθλημα στις Κυκλάδες (σ.σ. το οποίο μάλιστα αποτελεί το 4ο για τον ΑΠΑΣ τα τελευταία 6 χρόνια από το 2012 έως το 2018) απέναντι στον Πανναξιακό το οποίο σημειώθηκε με μια μεγάλη ανατροπή, καθώς και τον ημιτελικό με τον ΑΟ Μυκόνου με το break στο break.
Νομίζω πως ήταν το καλύτερο πρωτάθλημα των τελευταίων χρόνων της ΕΣΚΚ που έγινε βάση του ανταγωνισμού που υπήρχε. Ίσως μαζί με του 2014, το οποίο σαφώς ήταν ποιοτικότερο από πλευράς παικτών, απλά η διαφορά είναι πως τώρα ήταν πολύ περισσότερα τα παιχνίδια... Και αυτό σίγουρα πιστώνεται στην διοργανώτρια αρχή… Που με βήματα χελώνας βέβαια, κάνει ωστόσο κάποια βήματα προόδου… Μια πρόταση μου , η οποία μάλιστα είχε συζητηθεί ξανά πριν 3 χρόνια, είναι να επανέλθει ο θεσμός του κυπέλλου στις Κυκλάδες... Ώστε και δύο τίτλοι να υπάρξουν και συνάμα περισσότεροι αγώνες! Φτάσαμε λοιπόν φέτος μαζί με τα πλέι όφ να παίξουμε 14 παιχνίδια γιατί πήγαν στις δύο νίκες και ο ημιτελικός και ο τελικός».
-Μία ακόμη χρονιά ομάδα από τη Νάξο βρέθηκε στους αγώνες των μπαράζ για το εισιτήριο στις εθνικές κατηγορίες. Θεωρείς πως έχουν γίνει κάποια βήματα προόδου στο ναξιώτικο και κυκλαδίτικο μπάσκετ;
«Γενικά έχουν γίνει βήματα προόδου και κυρίως από το 2008 και μετά όταν άρχισαν να κατασκευάζονται κλειστά γήπεδα. Εκτός από τη Σύρο και τη Νάξο, απέκτησε η Σαντορίνη, η Τήνος, η Πάρος που επίκειται και δεύτερο!... Εάν κάνει και η Μύκονος ίσως και η Άνδρος νομίζω ότι πλέον το πρωτάθλημα όντως θα αποκτήσει μεγαλύτερη αίγλη από ότι έχει ως τώρα. Μυστικά πολλά δεν υπάρχουν. Η ιστορία είναι να έρχονται πολλά μικρά παιδιά στις ακαδημίες. Εμείς σαν ΑΠΑΣ βρισκόμαστε ήδη σε καλό δρόμο, αλλά κι άλλες ομάδες όπως ο Πανναξιακός που κάνει κάποια βήματα, αλλά και σε άλλα νησιά όπως μαθαίνω…
Αυτό πάντως που κάνει την διαφορά για να ανέβει μια ομάδα μας στις εθνικές κατηγορίες και κυρίως να παραμείνει σε αυτές είναι ο οικονομικός παράγοντας... Όταν κάποια ομάδα μπορεί να επενδύσει μέσω κάποιων χορηγών και να φέρει κάποιους παίκτες για να αλλάξει το επίπεδο. Δηλαδή, το 2013-2014 το επίπεδο ξαφνικά άλλαξε γιατί καταρχήν έγιναν κάποιες μεγάλες μεταγραφές. Ο ΑΠΑΣ αρχικά απέκτησε τον Μάριο Ονάσογλου και εμένα που ήμασταν παιδιά από το νησί, αλλά λείπαμε από τη Νάξο κάποια χρόνια και είχαμε παίξει πολλά χρόνια στην ΕΣΚΑ και στην ΕΣΚΑΝΑ. Αυτό αυτόματα έδωσε κάποιο κίνητρο. Αποκτήσαμε τον Βαγγέλη Πολυτάρχου, παράλληλα φέραμε στο νησί τον Πρόκο και τον Φράτα. Εκεί η ομάδα, σε συνδυασμό ότι ήμασταν και τέσσερα χρόνια νεότεροι όλοι μας, ενώ παράλληλα είχαμε στο δυναμικό μας τον Γιώργο το Χάρο σε πολύ κατάσταση, αλλά και το Νίκο το Χάρο στα 33 του, έδωσε έναν άλλον αέρα. Τα παιδιά προπονήθηκαν πιο σκληρά και η παρουσία των έμπειρων παικτών ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Αυτόματα ο Πανναξιακός …αναγκάστηκε να κάνει τότε τρεις μεταγραφές, φέρνοντας τον Τζανιδάκη από την Λευκάδα, τον Κόκαρη από τη Θεσσαλονίκη και τον Τσαπατσάρη από του Ζωγράφου. Αυτόματα τότε σε συνδυασμό με την συγχώνευση των ομάδων της Σαντορίνης, άλλαξε το πρωτάθλημα και άλλαξε το επίπεδο. Μπήκαν νέα πρόσωπα, το κοινό αναθερμάνθηκε, γέμιζε το γήπεδο σε όλα τα παιχνίδια. Το επίπεδο τώρα, για να συνεχίσει να είναι εκεί θα πρέπει όπως πρόπερσι έδωσε κάποια χρήματα η Σαντορίνη και αντιπρόπερσι ο Πανναξιακός , φέρνοντας παίκτες που άλλαξαν τις ισορροπίες, έτσι και τώρα θα πρέπει να προσελκυθούν διάφοροι χορηγοί στο μπάσκετ και να φέρουν κάποια παιδιά από το παραπάνω επίπεδο…
Η διαφορά των ομάδων που συμμετείχαν στους φετινούς αγώνες των μπαράζ με τον ΑΠΑΣ και τον Πανναξιακό είναι πως εδώ μαζεύτηκαν δύο παρέες παιδιών. Μια παρέα η δική μας που έκανε την ομάδα ξανά όπως μέχρι πρότινος και συσπειρωθήκαμε κι άλλη μια παρέα παιδιών του Πανναξιακού που βέβαια είμαστε πολύ φίλοι τα περισσότερα παιδιά μεταξύ μας. Εδώ θέλω να σημειώσω ένα γεγονός το οποίο έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο στην φετινή κατάκτηση του πρωταθλήματος. Ήταν η αδιανόητη για μένα τιμωρία του προπονητή μας Θοδωρή Μάμμου εκ μέρους της ΕΣΚΚ , καθώς θεωρώ ότι τέσσερις μήνες τιμωρία για αγώνα σε παιδικό πρωτάθλημα είναι κάτι που εγώ προσωπικά τόσα χρόνια στο μπάσκετ δεν έχω ξανασυναντήσει.
Παρόλα αυτά αυτό ήταν ένα γεγονός που συσπείρωσε όλη την παλιά φρουρά όπως λέμε του ΑΠΑΣ , μας πείσμωσε και μας έβαλε σε εγρήγορση… Μετά την τιμωρία, παίρνεται γρήγορα η απόφαση για τον επαναπατρισμό και τον ερχομό κοντά μας του Μάριου του Ονάσογλου και άμεσος διορισμός δίπλα του, του Γιώργου του Χάρου σε ρόλο βοηθού!... Αυτά τα γεγονότα σε συνδυασμό με την βαριά ήττα μας με κάκιστη εμφάνιση μέσα στη Νάξο από την Μύκονο, πληγώνουν τον μπασκετικό μας εγωισμό και με μπροστάρηδες το Δημήτρη τον Χουζούρη, τα αδέρφια Χάρους, εμένα και τον Μάριο πάμε σε αποστολή “Ταλιμπάν” μέσα στην Τήνο... Ακολουθούν όλα τα παιδιά στο πάθος και στη θέληση για νίκη και φεύγουμε με το διπλό… Υπήρξαν φέτος τέσσερα παιχνίδια για την ομάδα χωρίς αύριο... Τα πήραμε και τα τέσσερα!... Αυτό είναι κάτι που με χαροποίησε ιδιαίτερα και σίγουρα είναι κάτι που διαμορφώνει χαρακτήρες μπασκετικά… Αρχής γενομένης το ματς του δεύτερου γύρου μέσα στη Σαντορίνη... Μετά την ήττα του Πανναξιακού μέσα στο ΔΑΚ από τους Σαντορινιούς, η ομάδα ταξιδεύει στη Σαντορίνη με το πιστόλι στον κρόταφο... Με νίκη περνάει στους ημιτελικούς, ενώ με ήττα μάλλον πάει σπίτι της!... Αποτέλεσμα διπλό με 20π. διαφορά… Δεύτερος σταθμός το 2ο ματς με την Μύκονο μέσα στην Τήνο που αναλύσαμε… Τρίτο και τέταρτο ματς οι δύο τελικοί χωρίς αύριο με τον Πανναξιακό!...
Στους φετινούς τελικούς αυτό που έκανε αίσθηση, ήταν που απομακρύνθηκαν είτε από τις διοικήσεις είτε από την πλευρά των παικτών κάποια πρόσωπα που γενικότερα δημιουργούσαν μία ίντριγκα τα προηγούμενα χρόνια. Αποδείξαμε ότι είμαστε πολιτισμένοι. Σε όλα τα παιχνίδια που παίξαμε φέτος μεταξύ μας υπήρξε κόντρα και ένταση στο μεγαλύτερο διάστημα του ματς... Είτε κατέληξε με νικητή τον ΑΠΑΣ είτε τον Πανναξιακό , οι ηττημένοι δίναμε συγχαρητήρια εκατέρωθεν , κάτι που δεν υπήρχε τα προηγούμενα χρόνια. Μετά το πέρας των ματς βγαίναμε όλοι μαζί έξω για καφέ και να συζητήσουμε τα της αναμέτρησης. Νομίζω ότι εν μέρει η φετινή συμπεριφορά κατά τη διάρκεια, αλλά και μετά το τέλος των αγώνων, ξέπλυνε σε ένα βαθμό την ντροπή για το δοσμένο ματς στην Σαντορίνη από τον Πανναξιακό μέσα στη Νάξο το 2015 , ώστε να μείνει εκτός final-four Κυκλάδων ο ΑΠΑΣ (σ.σ. να σημειώσουμε εδώ ότι δεν συμφωνούσαν και ούτε συμμετείχαν όλα τα παιδιά σε αυτό)...
Θέλω επίσης να ευχαριστήσω για την συμπεριφορά τους εκτός από όλα τα παιδιά του Πανναξιακού (και ιδιαίτερα τους Ναξιώτες παίκτες) και τον προπονητή Τάσο Βάβουλα, καθώς επίσης και αρκετά μέλη της διοίκησης του Πανναξιακού που επέδειξαν ήθος και ευ αγωνίζεσθαι όπως ο κύριος Καρούσης που μας έδωσε συγχαρητήρια μετά την λήξη του τρίτου τελικού και την κατάκτηση του πρωταθλήματος, ενώ ο συγκεκριμένος ήρθε και στην Αθήνα στα μπαράζ και μας έδωσε συγχαρητήρια μετά από κάθε εμφάνισή μας... Υπάρχουν και άλλοι που είναι αφανείς και δεν λένε πολλά λόγια... Ούτε κάθονται να ξεκατινιάζονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και επίσης έδωσαν συγχαρητήρια για το πρωτάθλημα όπως για παράδειγμα ο Αντώνης ο Μανδηλαράς...
Βέβαια, υπήρχαν και κάποιοι οι λεγόμενοι χαμένοι από πλευράς Πανναξιακού, οι οποίοι πραγματικά δεν ξέρω αν έχουν σκάσει ποτέ τους την πορτοκαλί μπάλα. Οι οποίοι ακόμη και σήμερα κάνουν πικρόχολα σχόλια χωρίς καν να έχουν βάλει ποτέ το χέρι στην τσέπη για να πουν ότι έχουν το δικαίωμα να μιλάνε. Τώρα, κάποιοι …παραγωντίσκοι καλύτερα να κοιτάνε την καμπούρα τους. Αυτό έχω να τους συμβουλέψω…
Θα χρησιμοποιήσω ένα τυχαίο παράδειγμα... Είσαι ας πούμε "ο Μπάμπης ο Φλου"... Και είσαι παθιασμένος με την ομάδα σου... Η ομάδα σου έπαιζε εθνική κατηγορία και δεν υποβιβάστηκε από το Σεπτέμβρη, λόγω των προσπαθειών αποκλειστικά μιας παρέας αθλητών και προπονητών... Το μπάτζετ 35.000... Η παρέα αυτή καταφέρνει τέλος Σεπτέμβρη να βρει σε συνεργασία με κάποιον μάνατζερ από το νησί έξι παίκτες... Βρίσκοντας σπίτια για όλους, φαγητά κανονικά και κατά τη διάρκεια της χρονιάς 20.000... Τελειώνει η σεζόν και το σωματείο χρωστάει 15.000... Γίνεται συνεννόηση μέσω του μάνατζερ και χαρίζονται στο σωματείο τα 1.800 που του χρωστάει και παράλληλα το 55% του χρέους προς τους παίκτες!!!... Μένουν μόλις 7.000 αλλά η διοίκηση που αναλαμβάνει δεν αναγνωρίζει ούτε χρέη, ούτε υπογραφές και το παίζει "Φλου" γενικότερα.... Όταν δεν μπορείς να βρεις ούτε αυτά τα 7.000, ή ακόμα χειρότερα δεν θέλεις να τα δώσεις..., ενώ ταυτόχρονα στην καμπούρα κάποιων παιδιών που είναι παρέα και παίζουν τσάμπα το παίζεις διοικητικός ηγέτης και δεν πληρώνεις ευρώ..... Μην κάθεσαι να ξεκατινιάζεσαι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και σε σάιτ που ελέγχεις βγάζοντας χολή για αυτούς που σε κέρδισαν καθαρά μέσα στο παρκέ!!... Παραδειγματίσου από τους υπόλοιπους, πες συγχαρητήρια και μην προσπαθείς να συντηρείς μια διχόνοια που διαιωνίζεται χωρίς λόγο!!... Αυτό ως ένα τυχαίο παράδειγμα για κάποιες συμπεριφορές που εμένα προσωπικά με ξενίζουν…».
-Μιας και αναφέρθηκες στους φίλους σου από τη Νάξο, θα σου κάνω μία ερώτηση που μου έθεσε ένας εξ αυτών να σου κάνω. Γιατί δεν σουτάρεις με ταμπλό το τρίποντο ενώ το έχεις;
«Αυτό γινόταν παλαιότερα, όταν το τρίποντο ήταν στα 6μ.25εκ. Όταν πήγε στα 6μ.75εκ. άλλαξε 50 πόντους και δεν μπορώ να το βρω το ταμπλό. Πες του φίλου μου του Νίκου ότι αυτή είναι η αιτία…»
-Θα σου κάνω μία ερώτηση που έχω θέσει τόσο στον Μιχάλη Πολυτάρχου στη συνέντευξή του στο infobasket.gr, όσο και στον Θοδωρή Μάμμο στο SportCyclades. Θεωρείς πως αν αφήσουν κατά μέρος τους εγωισμούς οι παράγοντες του μπάσκετ μπορεί να δημιουργηθεί μια ομάδα ενιαία από τις Κυκλάδες που να εκπροσωπεί τον νομό στις εθνικές κατηγορίες;
«Δεν υπάρχει πουθενά αυτό να γίνει μία ενιαία ομάδα μπάσκετ στις Κυκλάδες. Είναι σαν λες να γίνει μία ομάδα σε όλα τα Δωδεκάνησα. Δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Δεν έχουμε να ενώσουμε κάτι με την Τήνο, ή με τη Σαντορίνη. Η Νάξος είναι ένα νησί το οποίο είναι αυτόνομο, έχει πολλά προτερήματα, είναι το πιο αυτάρκες νησί των Κυκλάδων. Δεν μπορεί να πάει να ενωθεί με τους κατοίκους της Άνδρου, ή της Πάρου που πέραν της θάλασσας δεν έχουμε τίποτα κοινό. Πόσο μάλλον δε που π.χ. στην Λάρισα για παράδειγμα που είναι μια πόλη υπάρχουν δέκα ομάδες. Στη Χίο που υπάρχει ένα πρωτάθλημα, υπάρχουν εννιά ομάδες. Εγώ καταλήγοντας στην ερώτησή σου, παλαιότερα ήμουν πολύ υπέρ στο να έχουμε μία ομάδα στο νησί. Αυτό τελικώς θεωρώ πως δεν είναι σωστό. Θα μπορούσε όμως να υπάρχει στενή συνεργασία από όσους αγαπούν το μπάσκετ πραγματικά, ώστε να υπάρχει μια καλή ομάδα στις εθνικές κατηγορίες και μία δεύτερη, ή τρίτη από πίσω. Σκέψου να μην υπήρχε ΑΠΑΣ, ή Πανναξιακός στο πρωτάθλημα. Θα βλέπαμε έναν τελικό μεταξύ ΑΠΑΣ – Μυκόνου, ή Ερμούπολης – Πανναξιακού που ούτε κόσμος υπάρχει ιδιαίτερα, ούτε ίντριγκα, ούτε να κάνεις μια μεταγραφή να πάρεις έναν παίκτη».
-Πάμε λίγο και σε μία προσωπική ερώτηση. Πόσο μπορεί ο Νίκος ο Μελάς να προσφέρει στα γήπεδα του μπάσκετ;
«Στο μπάσκετ θεωρώ πως θα μείνω για μία ζωή, μέχρι να μην μπορώ να σηκωθώ από τον καναπέ μου. Εκτιμώ ως φίλαθλος, ίσως ως παράγοντας, ίσως ως προπονητής παρότι δεν το έχω σκεφτεί ακόμη... Θα ήθελα να είμαι πάντα στο παρκέ. Τώρα ως παίκτης, δεν θεωρώ τον εαυτό μου ακριβώς παίκτη... Θεωρώ ότι είμαι γενικότερα ένας άνθρωπος του μπάσκετ. Όσο με κρατάνε τα πόδια μου και δεν έχω τραυματισμούς, νομίζω ένα δύο χρόνια ακόμη θα συνεχίσω να το κάνω. Θα ήθελα στη Νάξο, αλλά αυτό θα το δούμε τον επόμενο μήνα. Μιας και αναφερθήκαμε στο ναξιώτικο μπάσκετ θα ήθελα να πω πως είμαστε πολύ τυχεροί που έχουμε αναδείξει στη Νάξο καλούς καλαθοσφαιριστές με προεξέχοντα το Μιχάλη Πολυτάρχου που έχει παίξει ήδη τρεις φορές Α1, ενώ και φέτος είχαμε εκπρόσωπο τόσο στην Α2 τον Παύλο τον Ξύδα, όσο και στη Γ’ Εθνική τον Μάριο τον Βαθρακοκοίλη και επίσης στην Α’ ΕΣΚΑΝΑ τον Βαγγέλη Πολυτάρχου, ενώ στο παρελθόν υπάρχουν κι άλλα παιδιά που έχουν παίξει εθνική κατηγορία όπως τα τέσσερα παιδιά του Πανναξιακού και ακόμα ο Νίκος ο Χάρος και εγώ.
Τέλος να ευχαριστήσω πραγματικά μέσα από την καρδιά μου το “Sportcyclades” και ιδιαίτερα εσένα και τον Σπύρο τον Μάκαρη για την μεγάλη και οικειοθελή προσπάθεια που γίνεται από το σάιτ όλα αυτά τα χρόνια για την στήριξη του αθλήματος που όλοι αγαπάμε...Μια προσπάθεια που ξέρουμε ότι γίνεται αμισθί και με προσωπικές θυσίες, κάτι που την κάνει ακόμα πιο ξεχωριστή!... Φίλε Γιάννη ευχαριστώ για όλα και στο επανιδείν!».
